Rock am Ring 2022 (Dag 3): Op volle snelheid en met razende gitaren richting geblokte aankomstvlag

Bij het aanbreken van de laatste dag op Rock am Ring stonden er weer een aantal oude bekenden op onze planning. Waar dag 1 nog de perfecte mix bracht van Rock Werchter en Graspop, kregen we nu een mix tussen Graspop en het betere werk dat we al zagen in het verleden in de Dancehall van Pukkelpop. We holden van links naar rechts, van Utopia Stage naar Mandora Stage tot aan Orbit Stage en brengen graag verslag uit van alles dat wij de moeite vonden om te checken.

Black Veil Brides @ Utopia Stage

Beginnen doen we vandaag met de Black Veil Brides. De metal/rock-band rond zanger Andy Biersack brengt direct de eighties hairmetal momenten tot leven. De vergelijkingen met Mötley Crüe en Poison zijn dan ook nooit ver uit de buurt. Alhoewel het muzikaal allemaal toch wel een pakje harder is bij momenten dan voorgenoemde bands. Na een theatrale intro kregen we een aanval van dubbele basdrums en zware gitaren te verwerken tijdens “Faithless”. Posterboy Biersack mag dan wel een tenger ventje zijn, hij wisselde de cleane stem perfect af met screams die van diep bleken te komen. Ondanks de regen liep stilaan de ruimte voor het podium aardig vol. Op het einde spotten we zelfs de eerste voorzichtige circlepit van de dag. Tijdens “Fallen Angels” gingen de armen in de lucht en werd de duivelse combinatie van wijsvinger en pink duchtig gevormd. We kregen simultane gitaarsolo’s aan het einde van de runway, die vandaag weer voor alle bands beschikbaar was, en daarboven nog een batterij van dubbele basdrums. Als opener deed Black Veil Brides wat ze moesten doen en het aanwezige publiek was er dankbaar voor. Ze spaarden hun grootste hit “In the End” voor het einde en zorgden zo voor een stevig, maar aardig begin van dag 3.

Airbourne @ Utopia Stage

Voor de ene de beste AC/DC tributeband, weliswaar zonder één nummer ervan te spelen, voor de andere het flauwste afkooksel van Angus Youngs band. We gaan er niet flauw over doen, Airbourne is niet de meest originele band, maar ze wisten ons in het verleden wel geregeld live aangenaam te verrassen. En nu ook weer stond de volumeknop al direct op ver voorbij het maximum. Ze rijgen elk cliché uit het grote rock-n’-roll-boek aan elkaar tot ver voorbij het toegelatene totdat het terug cool wordt. Het zal de Duitsers worst wezen, zij lustten hier wel pap van. Wie voor de eerste Airbourne kwam kijken, zal zijn ogen uitgekeken hebben toen zanger/gitarist Joel O’Keeffe op de schouders van een roadie door het publiek werd rondgedragen, ondertussen rustig solootjes spelend. Dat hij dan ook nog eens een blikje bier op zijn hoofd kapot slaat; what’s not to like? O’Keeffe en zijn band zijn een bende zwijnen die weten wat het is om te entertainen. Je zou haast vergeten dat songs als “Breakin’ Outta Hell”, gebracht met oude handmatige sirene, en “Runnin’ Wild” best wel goeie songs zijn, alleen niet zo tijdloos als hun grote inspiratie.

Bush @ Mandora Stage

Moeten we deze band nog voorstellen? Gavin Rossdale en zijn gevolg scheerden vooral aan het einde van de jaren negentig hoge toppen. Wie goed opgelet heeft weet dat ze niet de enige band uit dat bootje zijn dit weekend. Aan de opkomst te zien aan de Mandora Stage bleek dat Bush echter eerder in de vergetelheid verzeild geraakt is. Er werd stevig geopend met “Machinehead” waar direct opviel dat Rossdale niet zo goed bij stem bleek te zijn. Wat volgde, was een rits nieuwe nummers waar niemand het echt warm van kreeg. Het was nu ook niet dat de band er ongeïnteresseerd bij liep. Gavin gaf dan misschien wel een verwarde speech over Oekraïne maar hij gooide zich wel, misschien een beetje te veel op routine waardoor het wat fake aanvoelde. Ook Bush moet je het aloude festivaltrucje niet meer aanleren om al je hits achteraan de set te plakken. Met een trio dat opende met “Everything Zen”, waar Rossdale halfweg in het publiek verdween om pas op het einde van “Little Things” terug op het podium te verschijnen, en afsloot met “Comedown” werd er toch nog een stevig einde aan de set gebreeën. Wie hoopte op hun grootste hit zal nog eens moeten terugkomen.

Grandson @ Orbit Stage

Op onze weg naar Bullet for My Valentine passeerden we nog even aan de Orbit Stage, waar Grandson het beste van zichzelf aan het geven was. Het alter ego van Bobby Morgan wordt over de grote plas gezien als een aanstormend talent. Zijn plaatsje was dan ook zeker en vast verdiend hier. Van de twee nummers die we meepikten kweet hij zich als een volleerd entertainer, een volkstemmer gemaakt voor podia die groter zijn dan de Orbit Stage. De handen gingen in de lucht en dan van links naar rechts. Er werd gesprongen en gedanst en in tegenstelling met wat we soms bij de oude garde voelden en zien dit weekend druipt hier het zuivere enthousiasme nog vanaf. Die ontdekkingstocht waar alles nieuw is en uitgeprobeerd dient te worden. We gaan zeker nog horen van onze kleinzoon.

Bullet for My Valentine @ Utopia Stage

De liefde tussen Bullet for My Valentine en Rock am Ring is diep, heel diep. Sinds hun eerste doortocht in 2005 was dit hun achtste doortocht tussen de heuvels van de Eifel. Dat er op die liefde nog geen slijt zit, werd duidelijk wanneer de laatste noot van intro “Carmina Burana” was uitgestorven en “Your Betrayel” weerklonk. De vuisten gingen weer vlijtig in de lucht en tot zo ver we konden zien was de weide volgelopen. De Welshe heren focusten zich ondertussen om zo perfect mogelijk te spelen, wat een beetje een statisch beeld opleverde. Daar trokken de fans zich niks van aan en de circlepits verschenen weer overal waar je kon kijken, en ze waren bij de grootste die we dit weekend gezien hebben. De meesters van de metalcore gaven de aanwezigen waar voor een geld met een setlist die zowat alles omvatte wat ze maar konden wensen.

A Day to Remember @ Mandora Stage

Van de ene metalcore band naar de andere. Alhoewel, omdat A Day to Remember volgens sommigen ze net iets teveel poppunk elementen toevoegt. Verguisd door de ene, geliefd door velen. Dat werd nogmaals bevestigd door de massa die aanwezig was aan de Mandora Stage. De originaliteit bij de keuze van de intro’s was ver te zoeken bij de metalcore bands vandaag. Na Bullet for My Valentine en hun “Carmina Burana” kozen A Day to Remember voor die andere klassieke intro: “2001 a Space Odyssey”. Het was ons trouwens een raadsel waarom er geen plaatsje op het hoofdpodium voor hen gevonden was, want het was een ware overrompeling. De sfeer zat er snel in met meezinger “The Downfall of Us All” achternagekomen door “All I Want”. Woord voor woord werd meegebruld door de fans rondom ons. Soms kwam de poppunkkant even bovendrijven zoals bij “Right Back at It Again” maar het nam nooit het tempo uit de set. De brulmomenten bleven afgewisseld worden melodieuze stukken, misschien wel het grootste geheime ingredient van het succes. Dat ze zelfs niet vuil zijn om de akoestische gitaar erbij te halen bewijzen ze met hun grootste spotify hit “If It Means a Lot to You” die ook niet mocht ontbreken. Achteraf bekeken kregen we toch een mooie, gevarieerde set te horen met plaats voor alle aspecten van A Day to Remember.

Korn @ Utopia Stage

Gisteren kregen we met Deftones die ene grondlegger van het nu-metal genre, vandaag kregen die andere geprogrammeerd. Ook al klinken beide bands compleet verschillende, ze hebben een generatie beïnvloed. Korn was samen met Limp Bizkit het iets commerciëlere broertje. Iedereen uit de MTV-generatie kan zich moeiteloos de videoclip van “Falling Away From Me” voor de geest halen. Het getuigde dan ook van veel lef om direct te openen met deze megahit. Het aanwezige publiek had al heel wat gitaargeweld op hun bord gekregen vandaag en ook dit hapje ging er vlot in. Het mag een wonder heten dat Korn nog zo relevant is weten te blijven en de hele weide weet te vullen. Ze zijn nooit gestopt als band, maar het succes was tanende. Hun set was dan ook voor het grootste deel opgebouwd uit oudere songs die stuk voor stuk hits waren rond de eeuwwisseling. “Shoots and Ladders” werd zoals het hoort gebracht met Jonathan Davis op doedelzak, met een stukje “One” van Metallica erin verwerkt. Noem het maar op, we kregen ze allemaal te horen die hits. Van “A.D.I.D.A.S.” tot “Freak on a Leash”.

Volbeat @ Utopia Stage

De Denen van Volbeat hadden de eer om de Utopia Stage af te sluiten na drie dagen geweld. Na een dag gevuld met metal en aanverwanten leek het ons een goed idee om die taak aan hen toe te vertrouwen. De goedlachse Michael Poulsen begroette de meute die een hele dag rondgezworven heeft op de Nürburgring heel hartelijk na een stevige opening. Of ze van Johnny Cash houden? Die “Ring of Fire”-cover zette de Nürburgring alvast letterlijk in brand. De combinatie met klassieker “Sad Man’s Tongue” werkte als een rode vlag op een stier en het publiek smulde ervan. De ogenschijnlijk summiere aankleding van het podium kleurde alle kleuren van de regenboog en stilaan begonnen we te begrijpen hoe Volbeat zich de laatste jaren heeft weten te ontpoppen als headliner van festivals.

In tegenstelling tot vele anderen die we dit weekend voorbij zagen komen, koos Volbeat voor het grootste deel voor nieuw werk uit hun laatste drie albums. Zo kregen we verdeeld over de set liefst vijf nummers uit Servant of the Mind, dat vorig jaar verscheen. Nummers als “Shotgun Blues” en “Wait a Minute My Girl” klonken alsof ze al jaren in de set zaten. Al konden ze onmogelijk “Fallen” onmogelijk links laten liggen? Dat blijft een absolute favoriet van de fans die hun kelen nog eens konden schor schreeuwen. De muziek van Volbeat is gemaakt om mee te scanderen en de vuisten in de lucht te steken op het ritme van de drum. Afsluiter “Still Counting” deed dan ook alles wat de band al bijna anderhalf uur lang deed: entertainment met een metalsausje naar Rock am Ring brengen.

En zo zitten onze drie dagen op Rock am Ring erop. Het was een intense rit vol met leuke optredens. We zullen het lyrisch omschrijven; het loopt niet altijd zoals je verwacht, soms ben je ontgoocheld, soms ben je verrast. Maar als je je openstelt, kan de muziek je voorzien van ongeziene energie. We hebben er drie dagen lang van genoten om van podium naar podium te hollen en ons te laten verwennen door de muziek. Als het van ons afhangt: auf Wiedersehen, Rock am Ring! Wir sehen uns nächstes Jahr.

Met dank aan Edwin Houdevelt van FrontView voor de foto van Airbourne. U kan alle foto’s hier bekijken! Ook dank aan Cathy Verhulst voor de foto van Bush.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!