In 2015 startte Mia Berrins muzikale carrière met Pom Pom Squad. De squad was eerst een soloproject, maar is ondertussen een vaste vierkoppige band. Als je weet dat de band uit Brooklyn afkomstig is, denk je misschien meteen aan Amerikaanse highschool-cheerleaders, maar Pom Pom Squad is een indierockband met grungenummers. Op hun debuutplaat Death of a Cheerleader hoorden we veel dromerige indierock, maar die kon minder overtuigen. We waren dus benieuwd hoe Pom Pom Squad hun show in de Witloof Bar in elkaar zou stoppen.
Mia Berrin droeg vlechtjes en een poppenjurk, maar haar stevige botten en laag hangende gitaar deden het al vermoeden: lieflijk wordt het hier niet. “Lux” was een pittige opener met veel grungegitaren en schreeuwzang waarbij Mia telkens het wit van haar ogen liet zien. Het contrast deed denken aan de esthetiek van Olivia Rodrigo. Of misschien moesten we er geen contrast in zien, maar wilde Mia gewoon een statement tegen stereotypes maken. Ze begon namelijk met de band toen ze haar ware zelf had leren kennen, na zich lang in de hokjes van de popcultuur te hebben gewurmd.
Het bekende “Head Cheerleader” en het intense “Cake” verblijdden de vier rijen publiek tot springen toe. Nadien volgde een reeks dromerige liedjes en zo zakte de show wat weg. Er waren wel gitaren, maar nooit was er echt een interessante aanstekelijkheid of ontlading. Bij de rustigere nummers had ook een backing aanwezig mogen zijn om de flauwere kopstem van Mia te ondersteunen en te zorgen voor een voller geheel, maar geen van de bandleden hield dat voor zijn rekening.
Het gebeurde ook te vaak dat een muzikant soms helemaal niets te doen had en een nummer lang wat in zijn haren wreef. Dat gaf de show een onafgewerkt gevoel. “Cherry Blossom” was bijvoorbeeld een nummer zonder drums. Toch was dit een van de nummers die wél tot hun recht kwamen. De kleinheid was hier niet dromerig, maar vooral dreigend. Voor het eerst konden we Mia’s stem heel duidelijk horen en die heldere, lage tonen hadden een meeslepend effect.
De Witloof Bar bleef enthousiast genoeg om Pom Pom Squad twee keer opnieuw te laten opkomen en dankzij die bisnummers gingen we meer voldaan naar huis. De nummers waren weer stevig en vooral hun performance was interessanter: we zagen plots veel meer plezier binnen de band en dat uitten ze ook naar het publiek toe. Tijdens het refrein van “Crying” richtte Mia zelfs haar microfoon naar hen toe. We hadden meer van dit willen zien!
Op persoonlijk vlak heeft Mia Berrin zich misschien wel gevonden, maar muzikaal kan Pom Pom Squad nog aan zichzelf sleutelen. De afwezigen hadden dus niet meteen ongelijk, maar wanneer Pom Pom Squad een volgende keer langskomt, wordt dat misschien wel het geval. Het idee van de band is namelijk heel cool en origineel, maar alleen nog niet zo goed ontwikkeld.
Op 15 juni treedt Pom Pom Squad op in Paradiso. In de herfst gaan ze op tour met PUP en staan ze op 24 oktober in AB Box en op 25 oktober in Melkweg.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Lux
Drunk Voicemail
Protection Spells
Head Cheerleader
Cake
Shame Reactions
Forever
Cherry Blossom
Second That
Again
Heavy Heavy
Be Good
Crying
Until It Stops