Bij het horen van de naam Pom Pom Squad zijn de associaties met cheerleaders, korte jurkjes en pompons niet veraf. Wie nog niet eerder van de band rond de Amerikaanse Mia Berrin hoorde, zou zich zomaar High School Musical taferelen kunnen voorstellen. Maar niks is minder waar! Enkele seconden luisteren naar Pom Pom Squad en hun debuutplaat Death Of A Cheerleader en het rooskleurige beeld valt in stukken uit elkaar. De vierkoppige formatie maakt indierock en grunge met hier en daar een punkinjectie en daarmee is het stereotiepe en lieflijke beeld van cheerleaders al gauw verdwenen.
Met maar liefst veertien tracks op de plaat lijkt de band een bijzonder productieve periode achter de rug te hebben, maar er zit een addertje onder het gras. Slechts vier van die nummers tikken de drie minuten aan, waardoor je op een half uur het hele album al gehoord hebt. Beginnen doet de band met “Soundcheck”, een geluidsfragment met een weinig creatieve naam dat bovendien bijzonder veel weg heeft van een liftmuziekje. Echt aftrappen gebeurt met het bijzonder fijne “Head Cheerleader” dat eerder al onze interesse wist te wekken. Waar dat nummer als een sneltrein aan ons voorbij vloog door een stevige ritmesectie en strakke gitaarpartijen, ontbreekt het sommige songs op de plaat aan wat peper. Zo horen we op “Second That” wel iets opborrelen, maar komt het nooit tot een echte ontlading, waardoor het al gauw de put der vergetelheid in gaat.
Ook verder op het album horen we goeie ideeën die vervolgens niet de uitwerking krijgen die ze verdienen. Jammer, want de band toont keer op keer dat ze heel wat potentieel in huis hebben. Zo horen we heel wat punk-invloeden op “Lux”, maar kiest Pom Pom Squad op “Forever” resoluut voor het pad der indierock. Het nadeel aan de veel te korte creaties is ook dat het heel lastig is om je na de eerste luisterbeurt nog veel te herinneren en daarmee lijkt de band toch een beetje in z’n eigen val te trappen. Want hoewel er best een aantal catchy songs tussen zitten, slagen we er achteraf niet in een melodietje te neuriën bij een van de titels.
Zo lijken “This Couldn’t Happen” en “Be Good” bijna in elkaar over te lopen door de dromerige sfeer en zachte vocalen die vervolgens een schril contrast vormen met de bombast van “Shame Reactions”. Er lijkt een soort tweestrijd tussen dromerige indierock-liedjes en stevige grunge, waarbij de laatste groep zich duidelijk als favoriet opwerpt. Het is namelijk in het gezelschap van scheurende gitaren en strakke drums dat de band de spotlight opeist. Die verdeeldheid zorgt er echter voor dat we een beetje met een onvoldaan gevoel achterblijven en blijven gissen naar de muzikale rode draad.
Met Death Of A Cheerleader levert de band rond Mia Berrin een degelijk album af waarop een zoektocht naar eigenheid te horen is. Een echte Pom Pom Squad-sound lijkt nog niet aan de orde, wel horen we een collage van muzikale invloeden in een 2021-jasje. De band lijkt af en toe te verdwalen in zijn eigen ideeën, wat het geheel bij momenten onrecht aandoet. De kwantiteit lijkt soms dan ook belangrijker dan de kwaliteit, maar less is more. De wisselvallige debuutplaat bevat gelukkig ook een aantal zeer fijne nummers en daarmee ligt de bal in het kamp van de muzikanten om het publiek live te overtuigen.
