Nabeschouwing Primavera Sound Barcelona 2022: Zon, zee, prachtige muziek en een streepje Spaanse chaos

Als je muziek een warm hart toedraagt, is het je waarschijnlijk niet ontgaan: de muzikale hoogmis van het jaar speelde zich de afgelopen twaalf dagen af in Barcelona. Het Spaanse Primavera Sound pakte uit met een fantastische affiche vol headliners en smaakmakers, vulde concertzalen tijdens de week, pakte uit met heel wat randanimatie en nog veel meer. Zon, zee, strand en goeie muziek: wat wil een mens nog meer? Misschien een iets bekwamere organisatie? Toch zeker voor een twintigste editie. Wij vertoefden een kleine twee weken onder de Spaanse zon en na een dagje bezinnen (en bekomen) maken we nu de eindbalans op.

We moeten het gewoon zeggen zoals het is: de organisatie van Primavera Sound – en al zeker de eerste dag(en) – was niet goed. De problemen begonnen eigenlijk vrijwel meteen, toen de deuren niet openden op het vooraf meegedeelde uur en er gigantische wachtrijen ontstonden aan de ingang. Die rijen verplaatsten zich dan richting de eet- en drinkaangelegenheden. Sommige togen openden pas een uur later, terwijl er achter anderen enkel onduidelijkheden waren. Als de barman of -vrouw niet weet of hij/zij het glazen flesje mag meegeven, dan weet je dat het moeilijk wordt. Zeker doordat die ene persoon werkelijk alles moest doen – gaande van de bestelling opnemen en het inschenken tot het afrekenen – ontstonden er zienderogen ellenlange rijen. Omdat er achter togen van pakweg dertig meter slechts een handvol personeel stond, liep het al snel mis. Ook het bekersysteem was een tikkeltje bedenkelijk, gezien het festival om sustainability-redenen een euro vroeg voor een herbruikbare beker, maar je die niet terugkreeg als je je beker terug wilde inleveren.

Dat was meteen ook het grote hekelpunt bij de festivalgangers, die vanzelfsprekend (grote stukken van) concerten moesten missen door het lange wachten op eten en drinken. Bedenk je dan ook nog eens dat het kwik in Spanje altijd schommelde tussen 25 en 30 graden, en je kan je voorstellen dat er heel wat uitdrogingsverschijnselen de kop op staken. Hier en daar vielen mensen flauw, en het feit dat er weinig tot niet aan crowd control werd gedaan, zorgde op die manier dan weer voor paniek. Zo werd er bij de toch wel grote podia geen gebruik gemaakt van crashbarriers tussen podium en geluidstent, waardoor het – zeker bij grote publiekstrekkers als Dua Lipa en Nick Cave & the Bad Seeds – onverantwoord druk was vooraan. Toen mensen dan ook daar nog eens begonnen flauw te vallen, zat je eigenlijk vast in de massa. Het werd ons alleen maar duidelijker hoe goed festivals in België en Nederland worden georganiseerd.

Allemaal problemen die te voorkomen waren dus, al verbeterde het gelukkig wel naarmate het festival vorderde. Vanaf dag twee werd er aan verschillende standen gratis water uitgedeeld, en het moet ook gezegd dat mensen vaak klaagden over dingen die hun eigen fout waren. Als je in een rij van 30-40 meter gaat staan om naar het toilet te gaan, maar er een tiental meter verder bijna niemand in een ander wc-complex is, dan is een woord als ‘dom’ wel op zijn plaats. Ook het feit dat verschillende bands verstek moesten geven door coronabesmettingen, is iets waar het festival zelf niets aan kon doen. Als dat dan toevallig de band is waarvoor jij komt – lees: The Strokes in het eerste weekend – dan kan dat niet anders omschreven worden als pech. Die grote naam kon helaas niet vervangen worden, maar als je als back-up bands als Mura Masa, Let’s Eat Grandma of Chet Faker uit je mouw kan schudden, is dat zeker oké. Die coronabesmettingen bleken achteraf overigens nog een groot hekelpunt, gezien een aanzienlijk aantal van de festivalgangers met een positieve test terug naar huis keerde. We zijn dus nog niet helemaal van het virus verlost!

Nick Cave & The Bad Seeds © Sergio Albert

Dat brengt ons dan naadloos bij de affiche, en laat ons duidelijk zijn: dat was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Doe daar dan nog eens bij dat we haast geen enkele tegenvallende set zagen, en de gemoedstoestand ging al snel weer de goede richting uit. Zo sprongen Tame Impala met zijn indrukwekkende lichtshow (en de cover van The Strokes’ “Last Nite”), de comeback van Pavement en de Spaanse première van Kacey Musgraves er bovenuit op de hoofdpodia op dag één. Een dag later waren het Fontaines D.C., Little Simz en King Gizzard & The Lizard Wizard die volksverhuizingen teweeg brachten, al was het toch vooral dag drie die de kroon spande. Nick Cave & The Bad Seeds blies ons op magistrale wijze omver, Gorillaz vuurde tientallen hits op ons af, Tyler, The Creator bracht zijn muziek tot leven met een machtig decor, IDLES speelde de Cupra helemaal kapot, Jorja Smith zorgde voor een ideale soundtrack bij de ondergaande zon en Beach House stuurde ons vol met liefde terug naar ons hotel.

Doe daar dan nog eens bij dat er naast al die grote namen ook heel wat opkomend en fris talent terug te vinden was op de affiche, alsook de bijzonder sterke undercard, en je weet dat het op muzikaal vlak eigenlijk niet meer mis kan lopen. Zo zagen we leuke sets van onder andere Sharon Van Etten en Charli XCX, kleurden Mavis Staples en The Linda Lindas als respectievelijk oudste en jongste artiesten op de line-up onze dag, stonden er met onder andere black midi en shame leuke postpunkbandjes op onze planning en kon er uitbundig gedanst en gezongen worden tijdens sets van Boy Harsher, Les Amazones d’Afrique, Beck of Wet Leg. Het moet gezegd: muzikaal stelde Primavera Sound 2022 alles behalve teleur. Soms was het helaas wel zo dat het geluid – zeker bij de Main Stages – roet in het eten gooide, al kon dat de pret niet bederven.

Dua Lipa © Christian Bertrand

Primavera Sound leek zich ook wel echt bewust van elk kwaaltje waar iedereen zijn gal over spuwde op sociale media (vergelijkingen met Fyre Fest en uitspraken als ‘The worst festival ever’ verschenen met regelmaat), en deed ook zienderogen zijn best om het elke dag beter te doen. In het tweede weekend viel er, afgezien van de overweldigende drukte, organisatorisch namelijk nog bijzonder weinig aan te merken. Dat werd het duidelijkst de avond waarop popster Dua Lipa het podium mocht betreden, want al uren op voorhand was het ongezien drummen voor de Pull & Bear-stage. Dat zorgde overigens niet alleen voor irritatie bij het publiek, maar ook bij Damon Albarn die tijdens zijn tweede doortocht met Gorillaz zijn ongenoegen uitte over het onoplettende publiek aan zijn linkerkant. Dat de organisatie besloot om tijdens de dj-set van Grimes een gedeelte van het terrein te sluiten door drukte, kunnen we dan weer wel als iets positiefs ervaren, ook al zorgde dat voor ongenoegen bij de afwezigen.

Hoe dan ook barste ook het tweede weekend van de ijzersterke namen en gold het ‘kiezen is verliezen’-principe op zowat elk moment. Onze hoogtepunten waren wederom King Gizzard & The Lizard Wizard, het moment waarop onze eigen Angèle het podium opwandelde om samen met Dua Lipa hun hitje “Fever” te brengen, de verfrissende popshow van Lorde, een van de eerste festivalshows ooit van The Smile en de uiterst plezante sets van onder andere Rolling Blackouts Coastal Fever, Viagra Boys en Pond.

The Strokes © Sergio Albert

Heel veel fantastische bands dus ook tijdens het tweede weekend, al stond alles toch een beetje in het teken van The Strokes. De groep rond Julian Casablancas zou eigenlijk beide festivalweekends spelen, maar moest tijdens de eerste week al verstek geven door een coronabesmetting van de frontman zelf. Het maakte de sfeer die rond de Amerikanen hangt nog wat mythischer, waardoor de lat op gigantische hoogte lag. Het was net daarom dat de teleurstelling des te groter was na hun doortocht, want The Strokes bleek slechts een schim van zichzelf. Een zichtbaar beschonken (en gedrogeerde?) frontman leek niet eens te beseffen dat hij op het podium stond, jende permanent de Catalanen (en kreeg daardoor het publiek geregeld over zich heen) en lulde minutenlang tussen de nummers door waardoor hij bijgevolg telkens het tempo uit de set haalde en verschillende nummers (zoals hit “Ode to the Mets”) niet gespeeld konden worden door tijdsnood. Als je zelf de sfeer moet maken, kan je eigenlijk niet spreken van een goed concert. Jammer, zeker omdat de band rond Casablancas (als ze dan al eens de kans kreeg) wel strak speelde.

Gelukkig lieten we het niet aan ons hart komen en genoten we des te harder van andere bekende en minder bekende namen. Zo bracht de Ierse CMAT ons bijvoorbeeld al vroeg op de dag aan het linedancen en leerden we dat Angèle ook in Spanje op veel enthousiasme kan rekenen. Megan Thee Stallion gaf ons dan weer een les in twerken en 2ManyDJs toverde de Tous-stage om tot een dansparadijs. De ene comeback was tijdens het laatste weekend overigens de andere niet, want waar Yeah Yeah Yeahs door de grote poort terugkeerde, zouden we de doortocht van Sky Ferreira het liefst zo snel mogelijk willen vergeten. Tien minuten te laat, technische problemen, arrogantie en even later van het podium worden getrapt… dat belooft voor TW Classic.

Om de twee festivalweekends aan elkaar te breien, pakte Primavera Sound dit jaar uit met een pak weekconcerten in de Barcelonese concertzalen en in het pittoreske Poble Espanyol. Op die manier bood het festival je de kans om grote namen als Beck, Interpol, Jorja Smith of Megan Thee Stallion aan het werk te zien in zalen die niet groter zijn dan pakweg de Ancienne Belgique. Een cool concept, maar ook hier liep het af en toe eens mis. Soms was de kritiek op Primavera a la Ciutat dus terecht, maar soms moest het publiek ook eens in de spiegel durven kijken.

Voor de weekconcerten werd er namelijk gewerkt met een ‘first come, first served’-systeem, waarbij festivalgangers met een ticket voor beide weekends voorrang kregen op degenen met eentje voor één weekend. Daarbovenop verkocht Primavera Sound dan nog eens vijftien procent van de tickets op zijn site. Daar zit volgens ons al de eerste fout, want op die manier konden mensen die voor het festival (en dus ook het a la Ciutat-gedeelte) hadden betaald, soms de toegang worden ontzegd. En dan waren er natuurlijk nog de lange wachtrijen. Organisatorisch kon het dus ook hier beter. Als er gigantische namen in kleine zalen spelen en je de kans loopt er niet bij te zijn, kan je verwachten dat er al vroeg in de middag mensen voor de deur zitten te wachten. Als je als organisatie dan pas een dik uur voor aanvang duidelijk maakt waar de rij is, sla je de bal best wel mis. Dat er dan uiteindelijk heel wat mensen in de verkeerde rij staan en mogelijks niet binnen raken, kan eigenlijk niet door de beugel.

Je moest je dus binden aan één specifieke zaal en daar de hele avond doorbrengen, want anders raakte je nergens meer binnen. Dat mensen om pakweg 22.00 aankomen bij een Razzmatazz met een capaciteit van 2.000 man om dan boos te worden dat ze niet meer binnen raken om de band die om 22.30 speelt te zien, ligt volledig aan henzelf. Als je wel bij aanvang van de avond aan de deur stond, dan ging je wel een legendarische avond tegemoet. King Gizzard & The Lizard Wizard speelde haast elke avond, en dat telkens met een andere set, waardoor moshen in zweterige zalen een fantastische gewoonte werd. Ook wegdromen bij King Hannah in de intieme setting van de kleine zaal van de Apolo was een hoogtepunt.

Het gezellige Poble Espanyol had dan weer zijn voor- en nadelen. De locatie was een absoluut pluspunt, want de manier waarop de discobal van Khruangbin het pleintje verlichtte gaf een wauw-effect en ook het feit dat de frontman van Phoenix al crowdsurfend de toeristentrekker bezocht was een mooi moment. Toch viel het ook hier op hoe gigantisch lang je moest wachten voor je aan een simpele hamburger geraakte. Ook het feit dat er slechts een tiental Dixi’s aanwezig was voor zo’n 5.000 man, was zeker frappant te noemen. Zo zie je dus maar, dat je met een fantastische affiche niet per se een goed festival organiseert!

Primavera Sound Barcelona 2022 kan dus eigenlijk het best omschreven worden als een ‘once in a lifetime’ belevenis. Twaalf dagen lang de beste bands vanop een adembenemende locatie… het is iets dat in België of Nederland simpelweg nooit zou kunnen. Het festival verschilt daarnaast op nog heel wat andere vlakken van hetgeen wij gewoon zijn. Zo ontving het festival elke dag rond de 100.000 bezoekers, die met veel meer enthousiasme de concerten beleefden dan we ons hier ooit kunnen voorstellen. Ook het feit dat de organisatie met zijn slagzin ‘The New Normal’ inzette op diversiteit bij het publiek, zorgde ervoor dat iedereen zich thuisvoelde. Dat gebeurde overigens niet alleen op het terrein, maar ook de affiche weerspiegelde de gendergelijkheid; het bewijs voor de grote festivals in de Lage Landen dat het dus wél kan.

Als we de organisatorische problemen even wegdenken, was Primavera Sound Barcelona 2022 een onvergetelijke belevenis. Het jammere was echter dat al die mankementen zo nu en dan de bovenhand namen en voor wat lange gezichten zorgden. Het is gek dat een organisatie die al twintig jaar in het vak zit, plots niet meer lijkt te weten hoe een bar werkt of hoe het een grote menigte veilig kan houden. Waren de klachten die de massa de wereld instuurde dan onterecht? Niet helemaal, maar zo nu en dan waren ze toch redelijk overdreven. Wij kunnen in elk geval spreken van een geslaagde twaalf dagen, waarin we de crème de la crème van de muziekwereld te zien kregen. Vermoeiend, maar voor herhaling vatbaar!

Volgend jaar organiseert Primavera Sound opnieuw twee weekends lang een festival, al zal het dan wel in verschillende steden zijn. Van 1 tot en met 3 juni in Barcelona (zoals dit jaar) en van 8 tot en met 10 juni in Madrid.

Onze recensie van het eerste weekend vind je hier.
Onze recensie van het tweede weekend vind je hier.
Onze recensie van de weekconcerten vind je hier.