CORE Festival (Dag 1): Genot voor oor en oog

Wat gebeurt er als de twee grootste festivalmerken van België (Rock Werchter en Tomorrowland) gezamenlijke dingen doen? Wel, het antwoord op deze vraag ging gisteren in première in het idyllische Brusselse Ossegempark. Dat CORE Festival geen standaard festival is, werd heel snel duidelijk. De inkleding werd verzorgd door het team van Tomorrowland, dat de natuur op prachtige wijze in scène bracht. Het festival draaide weliswaar vooral rond de muziek op een van de vijf podia in het park. Op de eerste dag waren er heel wat hoogtepunten zoals: Nas, MEUTE, Ezra Collective en Paul Kalkbrenner.

Peet @ Ardo

Wie beter om het indrukwekkende hoofdpodium van CORE te openen dan Peet? De Brusselaar speelde gisteren een thuismatch, al zorgde het vroege aanvangsuur weliswaar voor weinig kijklustigen. Voor rapper bleek dat echter geen enkel probleem te zijn, want hij heeft natuurlijk ervaring zat om de paar aanwezigen mee te krijgen. De zorgeloze nummers van zijn meest recente worp Mignon waren uiterst geschikt om al wat beweging in de kleine massa te krijgen, en dat gebeurde dan ook al redelijk vroeg in de set. Vanaf “AMC” schakelde Peet en zijn kompaan achter de draaitafels Morgan een versnelling hoger, en zochten ze ook meer en meer interactie met het publiek. Bij het voorlaatste nummer, “Brigante”, kwam hij zelfs even meedoen in de eerste (weliswaar kleine) pogo in de geschiedenis van CORE. Peet had wat ons betreft de ideale energie voor de start van de nog jonge festivaldag en vulde met zijn aangename présence met gemak het grote podium.

Dora Jar @ Endoma

Dora Jar doet bij de meesten wellicht nog geen belletje rinkelen, maar de Amerikaanse artieste mag onder meer Billie Eilish tot haar groeiende fanbase rekenen. Recent stond ze zelfs in haar voorprogramma in het iconische Madison Square Garden, om maar te zeggen dat er gisteren een zeer beloftevolle artieste de Endoma-tent mocht openen. Haar eerste passage op Belgische bodem lokte nog niet al te veel volk naar de uiterste hoek van het festivalterrein, al trok ze zich daar zelf bitter weinig van aan. Met haar spontaniteit en chaotische uitstraling trok ze alle ogen naar zich toe, terwijl ze met veel overtuiging haar nummers tot leven bracht. Haar band was een behoorlijke meerwaarde om nummers als “It’s Random” van wat meer punch te voorzien en haar op die manier de vrijheid te geven om helemaal los te gaan. Het hoogtepunt bewaarde Dora Jar met het ruwe “Polly” vakkundig tot op het einde, en zo tilde ze met haar nonchalante manier van performen het geheel tot een hoger niveau. Dora Jar had iets ontwapenends en verfrissends, en zal in de toekomst zeker nog heel wat moois realiseren.

Ezra Collective @ Ardo

Van aan de andere kant van het kanaal zakten de mannen van Ezra Collective af naar onze hoofdstad. Het vijftal tast de grenzen van het jazzgenre af en zorgt al wel eens vaker voor een stevig feestje. De afrobeat/jazz zorgde er al meteen voor dat de dansbenen van het beperkte publiek dat zich voor de Ardo verzameld had, losgegooid konden worden. Hoewel Ezra Collective uit het kille Londen komt, begon de zon toch net iets harder te schijnen toen de eerste noten uit hun instrumenten kwamen; zoveel toeval kan niet bestaan. Gelukkig speelde het vijftal vroeg genoeg zodat iedereen nog fris zat, want door de opvolging van nummers kregen onze benen geen seconde rust. Bassist TJ Koleoso leerde het ondertussen talrijker opgedaagde publiek enkele danspasjes aan, zodat zelfs de stijfste harken geen excuus meer hadden om stil te staan. Om het feestje helemaal compleet te maken, werd er geëindigd met een sitdown op “Juan Pablo”. De dansbenen opgewarmd en de lat hoog gelegd, meer hoeft dat niet te zijn.

Kojey Radical @ Endoma

Kojey Radical moest vroeg uit de veren om tijdig in de Europese hoofdstad te geraken. De grime-rapper uit Londen had gelukkig geen last van slaperige ogen, al startte hij redelijk rustig aan zijn optreden. De intensiteit werd geleidelijk aan opgevoerd, om ongeveer halfweg definitief een paar versnellingen hoger te schakelen met het harde “Nappy”. Dat was ook nodig, want het publiek bleef er lange tijd wat statisch bijstaan en bleek niet te makkelijk over te halen om zich te smijten. Kojey Radical moest dus wat meer zwoegen en kreeg pas in het slotkwartier de respons die hij al veel eerder had moeten krijgen. Tijdens zijn meest catchy nummers “97”, “War Outside” en “Can’t Go Back” haalde hij nog eens zijn beste rapflow en dansmoves boven. Memorabel was het optreden in zijn totaliteit niet, maar Kojey Radical toonde wel zijn potentieel als solide liveperformer.

Little Dragon @ Ardo

Na al dat jonge geweld werd het ook eens tijd om de iets oudere garde een podium te geven. Nadat we verrassend in het Frans verwelkomd werden door keyboardspeler Håkan Wirenstrand, kwam frontvrouw Yukimi Nagano getooid in een fluogele sluier het podium op op de tonen van “Hold On”. Wie verwacht had dat Little Dragon voor een rustpuntje zou zorgen na de vorige energieke optredens, had het goed mis. Yukimi bespeelde niet enkel een soort tamboerijn, maar evengoed het publiek met haar aanstekelijke energie. Jammer genoeg moeten we ook een minpuntje aanhalen, want Yukimi’s stem was niet altijd even duidelijk hoorbaar omdat het volume van haar microfoon net iets te zacht stond. Funky nummers als “Rush” maakten echter wel veel goed. Na een half uur zorgde “Where You Belong” dan toch voor een eerste moment om wat bij weg te dromen in de brandende zon. Op “Lover Chanting” kregen we zelfs een zingende drummer te horen, terwijl de helft van Ezra Collective achter ons stond mee te grooven op de muziek. Misschien zorgden de Zweden van Little Dragon niet voor het beste optreden van de dag, maar aanstekelijk was het zeker wel.

Amaarae @ Endoma

Wie niet in de rij hoefde aan te schuiven voor het herladen van zijn bonnenkaart, kon Amaarae zien schitteren in een broeierige Endoma. De Ghanees-Amerikaanse bracht haar driekoppige band mee om haar album THE ANGEL YOU DON’T KNOW eindelijk live te kunnen voorstellen. Dat ze blij was om eindelijk weer buiten te komen, liet ze ons al snel weten. En toch had ze ondanks de warme temperaturen even de tijd nodig om te ontdooien. Vocaal zat het van bij het begin wel goed en haar vertrouwen groeide met de minuut. Voor “JUMPING SHIP” haalde ze goede vriend Kojey Radical uit de coulissen en samen brachten ze even later ook nog een korte cover van Destiny’s Childs “Say My Name”. Leuk was dat ze hier en daar haar band op de voorgrond liet treden met enkele fraaie solo’s en intermezzo’s, wat geapprecieerd werd door een aardig gevulde tent. “FEEL A WAY” was dan weer de ideale gelegenheid om iemand uit het publiek op het podium te halen en samen te viben. Het feestje werd helemaal compleet gemaakt met haar bekendste hit “SAD GIRLZ LUV MONEY”. De toon voor de rest van de avond was gezet!

Action Bronson @ Ardo

Voor een eerste volksverhuizing van de dag zorgde de grootste fijnproever van heel de affiche: Action Bronson. De hiphopper, chefkok en gepassioneerde foody uit Brooklyn is een van de opvallendste mannen uit zijn scene en wordt omwille van zijn eigen rapstijl boordevol humor op handen gedragen. Dat was vanzelfsprekend op CORE ook, zonder zelfs al te veel moeite te doen, ook het geval. De rasechte showman had met The Alchemist overigens een legendarische hiphopproducer achter de draaitafels staan, die de inventieve beats van onder meer Cocodrillo Turbo met veel enthousiasme door de luidsprekers joeg. Dat enthousiasme misten we bij momenten wel een beetje bij Action Bronson. Nummers als “Jaguar”, “Actin’ Crazy” en “Baby Blue” werden vlekkeloos gebracht, maar Bronson liep wat verveeld heen en weer en hield de hele tijd een stoïcijnse grimas op. Jammer was ook nog eens dat hij het een kwartier vroeger dan voorzien al voor bekeken hield, terwijl het publiek het wel naar zijn zin had. We bleven dus met gemengde gevoelens achter.

SOHN @ Endoma

De bookers van CORE hebben duidelijk goede connecties met het Verenigd Koninkrijk, want na Ezra Collective en Kojey Radical is SOHN al de derde Londenaar op de affiche. Vijf minuten te laat en na een valse start rollen meteen de diepe bassen, de rode draad doorheen het optreden, van “Fool” doorheen de Endoma. De nummers van de Brit passen het best in een rustige, intieme setting en laat dat nu juist vrij moeilijk zijn op een festivalweide. Gelukkig trok de band zich daar niets van aan, zodoende dat de bassen even naar de achtergrond verdwenen met het nieuwe “Figureskating, Neusiedlersee”. Dit was echter maar van korte duur, want met “The Wheel” kreeg hij de volgelopen tent weer in een trance. Naarmate het einde van de set werden de synths net dat tikkeltje scherper en de bassen dansbaarder, waardoor we ons eerder in een donkere club waanden in plaats van op een zonnig festivalterrein. Na een valse start herpakte SOHN zich door een dijk van een optreden neer te zetten.

Lous and The Yakuza @ Ardo

Woensdag speelde Lous and The Yakuza nog maar haar eerste echte optreden ooit en toch verbaast het niet dat ze gisteren een redelijk hoge spot kreeg op CORE. De Brusselse bracht een kleine twee jaar geleden haar bejubelde debuutplaat Gore uit en beloonde haar harde werk recent door zich aan het sluiten bij Jay-Z’s Roc Nation. Lous and The Yakuza was dan ook zeer goed voorbereid voor haar grootse thuismatch en serveerde een propere popshow met heel wat onuitgebrachte nummers. Dat sommige van die nieuwe nummers niet even boeiend waren, zorgde af en toe voor een minder gespannen spanningsboog. Daartegenover stonden wel enkele coole live versies van onder meer “Tout est gore”, “Kisé”, het ingetogen “Solo” en natuurlijk “Dilemme”. Vooral dat laatste nummer was een massaal meegezongen schot in de roos. Hier en daar kon het misschien iets spontaner en minder gepolijst, maar dat komt wel in orde als ze nog wat vaker op een podium staat.

MEUTE @ Endoma

Terwijl het optreden van Lous and The Yakuza op z’n einde liep, vulde de Endoma zich al goed. Wat een verschil met het begin van de namiddag. Net als de zaal vulde het podium zich ook helemaal, al was het hier wel met een elftal aan muzikanten. De techno-marching band MEUTE liet er geen gras over groeien en zette de zaal al vanaf de eerste noten in vuur en vlam. Die warmte was welgekomen, want buiten begon het al wat af te koelen. De confetti die al meteen werd afgeschoten, was tekenend voor het feestje dat de Duitsers gepland hadden. Met wat ‘eeh’s’ en ‘ooh’s’ liet het publiek ook merken dat het het naar zijn zin had, mocht dat nog niet duidelijk zijn geweest door de overvolle tent. Tijdens “What Else Is There” (origineel van Röyksopp) greep de saxofonist zelfs even naar de microfoon om de vocals voor zijn rekening te nemen. De kracht van MEUTE is niet enkel dat het aanstekelijke nummers maakt of herwerkt, maar evengoed de aanstekelijke energie waarmee de elf mannen op het podium staan. Dit toonden ze aan door van “Araya” een nog groter feestnummer te maken dan Fatima Yamaha (die hier zaterdag het mooie weer komt maken) het zelf voor ogen had. Om het feest helemaal compleet te maken werd de confetti samen met hun grootste hits, “You & Me” (van Disclosure en Flume) en “The Man With The Red Face” (van Laurent Garnier), bovengehaald. MEUTE kwam, zag en overwon!

Nas @ Ardo

Het aantal levende legendes in de hiphop kan je op een hand tellen, maar Nas hoort er absoluut bij. De New Yorker heeft die status met heel wat klassiekers, zoals het iconische muziekmonument Illmatic uit 1994, dubbel en dik verdiend. Zijn eerste optreden in ons land in meer dan vijf jaar was dan ook niets minder dan een gulle les hiphopgeschiedenis, waarin bijna twee dozijn nummers de revue passeerden. Nas deed het niet alleen en werd vergezeld door een dj én een zeer degelijke drummer, waarbij zeker de man achter de drumvellen de ritmesectie naar een hoger niveau tilde. “The World Is Yours”, “Nas Is Like”, “If I Ruled the World (Imagine That)” en het obligate “N.Y. State of Mind” zijn maar een greep uit de vele hoogtepunten die het enthousiaste publiek voorgeschoteld kreeg. Dat Nas zijn teksten soms moest aflezen van een klein schermpje deerde niet, zeker omdat hij alles van voor tot achter gedecideerd live rapte. Hier kan de jonge garde nog heel veel van leren.

Mura Masa @ Endoma

Mura Masa kreeg de eer toebedeeld om de Endoma af te sluiten. Meer dan een zangeres en een combinatie van een drumstel met keyboards had de jonge Brit niet nodig om de zaal aan het dansen te krijgen. Openen deed hij meteen met een nummer van zijn aankomende album demon time, waarna “Nuggets” en “1 Night” meteen de vlam in de pan sloegen. Tijdens “deal wiv it” haalde Mura Masa zelfs zijn beter gitaarwerk boven en hoorden we niet gewoon slowthai op een bandje, zoals veel artiesten zouden doen, maar haalde zijn zangeres haar innerlijke enfant terrible naar boven. Het was duidelijk dat de tent vol stond met fans van de jongeman zijn oudere werk. Toen de trapbeats vanop Soundtrack To A Death werden bovengehaald, schoot de temperatuur plots naar ongekende hoogtes. Niet alleen de klassiekers werden bovengehaald, evengoed werd er nagelnieuw werk vanop demon time op ons afgevuurd. “What if I go?” zorgde daarna zelfs nog voor een collectief meezingmoment. Nu het blik met grootste hits opengetrokken werd, konden “Lovesick” en “Firefly” natuurlijk ook niet ontbreken. Gelukkig waren de vloerplaten van goede kwaliteit, of ze waren ingezakt onder al dat gedans en gespring. Dat Mura Masa niet de meest energieke artiest is die we al zagen, hoefde niet te betekenen dat de Endoma niet met een knal kon afgesloten worden.

Paul Kalkbrenner @ Ardo

De rol van grote afsluiter van de eerste dag CORE Festival werd in de handen van de Duitse knoppendraaier Paul Kalkbrenner gelegd. Aan de grote hoeveelheid T-shirts met de man zijn naam erop die we doorheen de dag tegenkwamen, was het duidelijk dat hij een van de publiekstrekkers van dit festival is. Openen deed hij gepast met “No Goodbye”, gezien we nog een volledige set voor ons hadden. Met zijn remix van “La Mezcla” werd er onder het Atomium een strandfeest van ongeziene omvang gecreëerd. Het strand en de zee mochten dan wel ontbreken, maar onze heupen zijn nog nooit zo los geweest. Net als eerder op de avond bij Nas, mochten de vuurmachines weer hun werk doen tijdens “Part Fout”, dat het strandfeest verplaatste naar de Berlijnse underground. Wanneer zelfs nummers met een titel als “Si Soy Fuego” je naar duistere kelders transporteren, weet je dat je te maken hebt met een van de legendes uit het Duitse nachtleven, al hielpen de lasers en gigantische LED-schermen die voor de gelegenheid in grijstonen stonden ook wel een beetje.

Net wanneer je dacht dat de energie wat uit de set aan het verdwijnen was, knalde Paul Kalkbrenner er weer wat extra bassen tegenaan in de vorm van “Battery Park”. Aangezien de Duitser in onze hoofdstad stond te draaien, kon nationale trots Stromae met “Te Quiero” in de Kalkbrenner-remix niet ontbreken in de set, wat er meteen voor zorgde dat de temperatuur enkele graden de lucht in schoot. Natuurlijk vergat Paul zijn broer Fritz niet en knalde hij met “Sky & Sand” een energiebom af op de goedgevulde weide. Voeg hierna nog eens “Feed Your Head” en “Revolte” aan toe, en het laatste sprankeltje vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon. Met Paul Kalkbrenner kreeg CORE Festival een gedroomde afsluiter van de eerste dag, die nog wel enkele uren in de oren bleef natrillen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!