Britpop is een genre dat de wereld al meerdere keren heeft overspoeld, maar de golf die midden de jaren negentig van de vorige eeuw door het muzieklandschap ging, was toch wel een van de grootste. Oasis was met de broers Liam en Noel Gallagher een van de vaandeldragers van het genre. Zij hadden heel wat mosterd gehaald bij The Stone Roses, stadsgenoten uit Manchester die enkele jaren voor hen grote successen behaalden. Beide bands zijn intussen al enige tijd ten grave gedragen en alle fans kijken maar wat graag uit naar reünies. Onze hoop staat wat dat betreft op een laag pitje, maar toen Oasis-frontman Liam Gallagher en The Stone Roses-gitarist John Squire een tijdje geleden bekendmaakten dat ze de handen in elkaar zouden slaan, werden wij natuurlijk wel enthousiast. Na enkele vooruitgestuurde singles is de eerste langspeler van het duo eindelijk beschikbaar.
Het tweetal heeft al een lange geschiedenis achter de rug, zo schreven ze in 1997 samen aan “Love Me and Leave Me” van Squire’s band The Seahorses. Toch ging de bal voor een grote samenwerking pas aan het rollen in 2022, toen Gallagher zijn iconische optredens in Knebworth hield en Squire op het podium werd geroepen voor gitaarspel op “Champagne Supernova”. Kort nadien stuurde de gitarist wat nummers door die de zanger meteen van zijn sokken bliezen en dat was de katalysator voor een verdere samenwerking. De gerenommeerde producer Greg Kurstin (Beck, Foo Fighters, Adele) werd achter de knoppen geschoven en zorgde voor de basgitaar, Joey Waronker zorgde voor versterking op de drums. Het resultaat is een verzameling van tien liedjes die baden in het typische geluid van de heren uit Manchester. Maar is het album nu een echte banger geworden? Als je het ons vraagt: niet helemaal.
Met “Raise Your Hands” schieten de jongens wat tam uit de startblokken. Het is duidelijk dat het duo met het lied toekomstige festivalmassa’s wil aanzetten tot handengezwaai, maar de song mist uiteindelijk originaliteit en urgentie om echt indruk te maken. De middelmatige single “Mars to Liverpool” en het saaie “One Day at a Time” maken nadien maar weinig goed. Het is dan ook wachten tot nummer vier, “I’m A Wheel”, om te spreken van de eerste klapper. Squire zorgt voor een klassieke bluesriff en kleedt die veelvuldig aan met snedige gitaarlicks terwijl Gallagher heerlijk psychedelisch ligt te loeien.
Gelukkig is er wel meer lekkers te vinden op het titeloze debuut van het duo. “Just Another Rainbow” en “Love You Forever” zijn zalige sixtiessongs waarin de psychedelische gitaarsound het meeste indruk maakt, terwijl een swingende pianopartij “You’re Not the Only One” de moeite waard maakt. “I’m So Bored” drijft dan weer voort op een verschroeiende riff die The Beatles en Sex Pistols met elkaar verzoent. John Squire is de echte ster van de plaat want hij voorziet ze met zijn kleurrijke gitaarspel van enige spanning en intensiteit. Hij zorgt er dan ook voor dat de lp toch de moeite waard is om te beluisteren, al is het maar de vraag of dat voldoende zal zijn om naast de toegewijde fans ook extra zieltjes te winnen. Wij zien deze worp dan ook eerder als een toemaatje voor de liefhebbers in plaats van een grensverleggende samenwerking.
Het minste dat je van de parkakoningen kan beweren is dat ze vakmannen zijn die op hun album de muziekgeschiedenis omarmen, met heel wat knipogen naar de rockmuziek uit de jaren zestig. Zo lijkt de pianoriedel in de finale van “Raise Your Hands” wel weggelopen uit “Street Fighting Man” van The Rolling Stones, is de gitaarsound van “Love You Forever” geleend van Jimi Hendrix en kon “I’m A Wheel” evengoed door Cream ingespeeld zijn. “Mother Nature’s Song” is dan weer een hint naar de Beatlessong “Mother Nature’s Son”, een klassieker van Gallaghers idool John Lennon. Er zitten wel meer knipogen verstopt in de plaat, zowel muzikaal als tekstueel, en voor nostalgici is het dan ook vrolijk grasduinen tussen de referenties. Al duidt het leentjeburen natuurlijk ook op een gebrek aan inspiratie en originaliteit.
De samenwerking tussen Britpopgrootheden Liam Gallagher en John Squire leverde een wisselvallige langspeler op. Geen enkel nummer is echt slecht, maar het geheel bevat evenveel middelmatige vullertjes als beklijvend materiaal. Het zijn voornamelijk Liam Gallagher zijn stem en John Squire zijn gitaarspel die regelmatig de meubels redden. In het Verenigd Koninkrijk zal deze plaat natuurlijk weer met superlatieven overladen worden en vergeleken worden met het beste werk van het duo sinds de split van Oasis of The Stone Roses, maar wij blijven toch wat met onze voeten op de grond.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Love You Forever”, ons favoriete nummer van Liam Gallagher & John Squire, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
