Het was eind augustus precies tien jaar geleden dat Noel Gallagher er de brui aan gaf in het wereldbefaamde project Oasis. Sindsdien moeten we het doen met de broers Gallagher solo en elk slaan ze daarin een geheel eigen weg in. Waar Noel Gallagher een meer experimentele richting probeert uit te gaan, houdt Liam Gallagher vast aan de sound van de band die hem ooit zo populair maakte. En hoewel de nieuwe generatie de band nooit live aan het werk zag, komen ze zo wel het best in de buurt van hoe Oasis tegenwoordig zou klinken. Op zijn tweede soloplaat diept Liam Gallagher zijn sound verder uit dan op As You Were, en daardoor krijgen we zeker een betere langspeler dan zijn eerste soloplaat.
Maar alleen door nostalgisch te doen geraak je er niet natuurlijk, en Liam weet zelf ook dat hij niet de beste songwriter is. Hierdoor riep hij voor alle nummers hulp in van anderen en werd hij ondersteund door Greg Kurstin en Andrew Wyatt. Dat Liam zijn eigen zwaktes kent, wordt meteen ook de sterkte van deze plaat. De lyrics zijn doordachter, de sound is rijker en de refreinen aanstekelijker. Het enige wat nog wat mist is originaliteit, maar hé, de schilderijen van Jackson Pollock bleven ook hetzelfde concept gebruiken en dat bleef ook aanslaan.
Liam Gallaghers invloeden bevinden zich allemaal in de jaren zestig en zeventig. Bands als The Who, T. Rex of The Kinks keren opvallend terug in de sound van zijn verschillende nummers, en daardoor zijn we ook zeker dat Liam hier geen nieuwe fans mee zal maken. “Shockwave” is een nummer dat live als een echt anthem zal passeren – vooral door de strakke riffs en harde sound – en “Once” zal dan meer voor een emotioneel momentje zorgen. Er zit dan ook een heerlijke dynamiek op de plaat die duidelijk vanuit alle kanten komt, maar het zorgt er ook voor dat je soms te veel het gevoel hebt dat dit gewoon de zoveelste plaat in dit genre is.
Nummers als “Now That I’ve Found You” en “Meadow” zijn de dieptepunten. De eerste maakt een veel te trage start, maar eindigt wel met een heel strakke gitaarsolo en die tweede is het zachte exemplaar te veel. De psychedelische klanken duiken ook hier weer op, maar alles blijft te veel op de vlakte. Een beetje zoals Tame Impala zonder het dansbare of The Beatles zonder de absurditeit. Geef ons dan maar “Alright Now”; daar zijn de sixties psychedelica vibes wel heel uniek en het voelt plots alsof Liam de Pink Floyd en Beatlesplaten uit de beginperiode wel goed heefft verorberd. Origineel kunnen we het allemaal niet noemen, maar je laten inspireren moet kunnen.
Dat is misschien ook de teneur van de volledige plaat: Liam Gallagher pikt heel wat van andere bands. En dat is eigenlijk niet zo erg als de sound er goed uitkomt. Neem nu “Halo”; daar hoor je een heel opvallende piano die zo van bij Elton John zou kunnen komen, maar door er wat gierende gitaren bij te gooien, komt er nog wat meer rock ‘n’ roll bij kijken. Bij “The River” krijgen we de meeste Oasis vibes van de hele plaat. Vergelijk het maar eens met “Lyla” vanop Don’t Believe The Truth en je weet wat we bedoelen. De invloeden zijn soms zo duidelijk hoorbaar dat je soms twijfelt of het hier wel Liam Gallagher is, tot hij zijn strot openzet.
Why Me? Why Not. is een zeer degelijke plaat met elf uitstekende songs, maar bij momenten voelt het toch allemaal zeer voorspelbaar aan. Beady Eye flopte, op zijn vorige soloplaat voelde je soms ook wat leegtes en hier vult hij deze goed op, maar het is nog steeds niet dat stukje magie dat de albums van Oasis wel in zich hadden. Daarvoor blijft Liam Gallagher te hard op hetzelfde nageltje kloppen. Maar als deze plaat de lijn van As You Were volgt, zal het ook een heel populair album worden. Het is dan ook het beste wat Liam Gallagher uitbracht sinds de split bij Oasis en dat zou zich wel eens kunnen reflecteren in de verkoopcijfers. De fans zullen er alvast van smullen, dat zijn we zeker.
Op 8 februari 2020 zal Liam zijn nieuwe album aan de Belgische fans voorstellen in Vorst Nationaal.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
