We zouden het bijna vergeten nu we weer zorgeloos naar concerten kunnen en zonder restricties op café mogen, maar niet heel lang geleden stond de volledige wereld stil door de coronapandemie. Sommigen zagen dit als het geschikte moment om allerlei nieuwe hobby’s op te doen, terwijl dit voor anderen juist ontzettend confronterend en pijnlijk was. Vooral veel jongeren ervaarden het tweede. Middenin de bloei van hun leven werd datzelfde leven vrij plotseling gepauzeerd, wat leidde tot een toename in depressies en angststoornissen. Ook Alfie Templeman worstelde met het effect dat de pandemie had op zijn leven. Hij voelde zich opgesloten in zijn eigen hoofd met zijn donkerste gedachten en duwde de mensen om hem heen weg. Deze situatie bracht de Engelse zanger gelukkig ook het besef dat hij wat aan zijn problemen kon doen. Alfie ging in therapie en realiseerde zich het belang van open- en eerlijkheid naar zichzelf toe. Best een wijze, volwassen les voor iemand die nog maar negentien jaar oud is.
Het verwerken van deze periode deed Alfie niet alleen in therapie, maar ook door het maken van nieuwe muziek. Het resulteerde in nummers voor zijn debuutalbum waarop hij zichzelf naar eigen zeggen van een diepere, donkerdere en eerlijkere kant laat horen. Dit is dus een hele andere kant dan dat we van Alfie Templeman gewoon zijn. De tiener wist namelijk onze harten te veroveren met aanstekelijke, vrolijke en bovenal luchtige indiepop, zoals op zijn ep Forever Isn’t Long Enough. We vroegen ons dus enorm af hoe die eerste langplaat zou gaan klinken, maar vandaag krijgen wij eindelijk vraag op dat antwoord nu het langverwachte Mellow Moon de wereld in is gebracht!
Wie na het lezen van de omschrijving “dieper en donkerder” bang was dat Alfie Templeman ineens totaal andere muziek zou maken dan op bijvoorbeeld Forever Isn’t Long Enough, hoeft zich geen hele grote zorgen te maken. De catchy indiepop die we van de Brit gewoon zijn, is niet helemaal verdwenen op Mellow Moon. Hoewel de thema’s op dit debuut tekstueel gezien ongetwijfeld volwassener en complexer zijn dan op zijn eerdere werk, slaagt de zanger er grotendeels in om deze onderwerpen te combineren met zijn typische vrolijke, dansbare deuntjes. Dit doet hij succesvol op de eerdere singles “Broken” en “3D Feelings”, maar het pakt wat minder goed uit op “Do It”. Energiek en optimistisch is het nummer zeker, maar het komt niet in de buurt van de uptempo nummers op Forever Isn’t Long Enough en voelt ontzettend kinderachtig aan. Het had niet misstaan op de soundtrack van een oppervlakkige geanimeerde kinderfilm, maar wij voelen ons hier net even iets te oud voor.
Gedurende de 42 minuten die het album duurt horen wij niet alleen maar uptempo feelgoodnummers, maar neemt Alfie ook eens even gas terug om goed te reflecteren op de afgelopen jaren. Dit gebeurt bijvoorbeeld op het teleurstellende en onoriginele “Leaving Today”, maar ook op “Take Some Time Away”. Dit is een zwoel en duister nummer waarop het tempo wat lager ligt en waarin we lichte jazzinvloeden terugvinden. In het lied stelt de Brit dat hij even tijd voor zichzelf moet nemen om zich beter te voelen. Het siert hem dat hij op deze leeftijd al in staat is om op deze manier zijn grenzen aan te geven en het maakt dan ook dat dit één van de volwassenere nummers op zijn debuut is. Die volwassenheid is ook merkbaar in de intieme albumsluiter, “Just Below The Above”, waarop we Alfie horen zoals we hem nog nooit eerder gehoord hebben. De blije deuntjes die we van hem gewoon zijn maken ruimte voor donker, melancholisch getokkel, de optimistische woorden worden vervangen voor een eerlijke blootlegging van zijn grootste angsten en onzekerheden.
Als mentale gezondheid de hoofdrol speelt op Mellow Moon, zowel op een reflectieve als op een optimistische wijze, dan speelt liefde een belangrijke bijrol op het album. Niet geheel verrassend, aangezien Alfie altijd al veel inspiratie heeft gehaald uit verliefdheden en gebroken harten. Ook hiervoor geldt dat dit niet op elk lied even goed uit de verf komt. “Candyfloss” is een funky nummer over een nieuwe verliefdheid en hoewel deze niet per se slecht is, is het niet memorabel genoeg om ons echt bij te blijven. Leuker vinden we het aandoenlijke “Colour Me Blue”, ook weer gecentreerd rondom een nieuwe verliefdheid, en “You’re A Liar”, weer een wat duisterder nummer met subtiele, volwassen jazzinvloeden als op “Take Some Time Away”. Alfie zet zijn pijn en teleurstelling om een liegende ex om in een groovy en enigszins sensueel lied met de potentie om grijsgedraaid te worden door iedereen met een gebroken hart deze zomer.
Laten we heel eerlijk zijn: een perfect debuut is Mellow Moon absoluut niet, maar wij vinden dat ook niet helemaal een eerlijke verwachting voor iemand die nog maar net negentien jaar oud is. Op die leeftijd weten de meesten nog niet zo heel goed wie ze willen zijn, laat staan als artiest zijnde, dus het is daarom misschien nog knapper dat Alfie Templeman met Mellow Moon een solide album geleverd heeft. Het is een openhartige exploratie van Alfies gevoelens met een aantal sterke nummers waarin zijn volwassenwording voorzichtig doorschemert. Met Mellow Moon geeft hij ons genoeg redenen om uit te kijken naar wat hij nog meer voor ons in petto heeft de komende jaren!
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
