© Stephanie Goosse
Een jaar geleden hadden we een gesprek met Charlotte Fornet over haar winst bij The Voice Belgique en hoe haar carrière sindsdien vaart nam onder de naam Charles, naar haar overleden grootvader. Na een ep met zes miljoen streams en een geslaagde festivalzomer brengt ze op 21-jarige leeftijd haar debuutalbum Until We Meet Again uit. We praatten met haar over de nummers, de samenwerkingen, de aankomende optredens en zelfs haar haarkleur.
Proficiat met je debuutalbum. Op Until We Meet Again vinden we ballads, maar ook stevige gitaren. Zo ook meteen op het openingsnummer. Was dat een bewuste keuze, om te provoceren?
Ik denk het wel, ja. “Systematic” moest het eerste nummer van het album worden. Ik wilde dat mensen meteen een gevoel kregen van: wow, ze is terug. Ik heb samen met mijn manager de nummervolgorde bepaald en we waren het helemaal eens. Er moest een evenwicht zijn tussen harde en zachte nummers, maar we hebben het ook besloten op basis van de teksten.
Maken de teksten dan een verhaal van het album?
Nee, er is geen verhaal, want het gaat altijd over een ander onderwerp, maar er is wel een chronologie. Het album gaat over het afgelopen jaar waarin veel veranderd is en elk liedje gaat over zo een verandering in mijn leven. De onderwerpen zijn zwaar, maar ik ben wel een positief persoon.
Is het niet moeilijk om in de studio nummers op te nemen die zo persoonlijk zijn?
Ja, bij sommige opnames moest ik mijzelf inhouden om niet te beginnen wenen. Maar dat brengt ook gevoel in een liedje en zo bereik je de luisteraar. “Didn’t Get To Say Goodbye” was het moeilijkst om in te zingen, want het gaat over hoe ik geen afscheid heb kunnen nemen van mijn grootvader toen hij stierf. Maar het gaat ook over hoe sterk mijn oma daarin stond, dus ergens zit er iets hoopvols en positiefs in.
“Didn’t Get To Say Goodbye” is een gevoelig pianonummer, maar de stevige afsluiters “As Good As Them” en “Anymore” lijken wel wraakliedjes.
Voor de duidelijkheid: ik haat wraak. Als er een probleem is, wil ik dat oplossen door samen te gaan praten. Maar soms ben ik gewoon kwaad en dan schrijf ik een nummer om dat gevoel te verwerken. “Anymore” gaat over verraad in de muziekindustrie, iets wat ik voor het eerst meemaakte. Het was raar, want ik had het gevoel dat ik bevriend was met bepaalde mensen, maar door een zakelijk dingetje ontplofte alles. Ik vond het lastig om daarmee om te gaan. De dag erna schreef ik “Anymore”, dus dat eerste pissed off gevoel zit erin, net als bij “As Good as Them”, “Systematic” en “Motives” en al die boze liedjes. Maar ik ben geen boos mens, hè. En als ik naar die nummers luister, word ik ook niet depressief. Ik denk net: oké, dit wordt een goeie dag.
Dat zijn inderdaad de stevigere nummers van het album. Komt de tekst van een nummer altijd overeen met het muzikale?
Niet echt. Ik schrijf uptempo songs die speels en vrolijk lijken, maar het totaal niet zijn. ‘En omgekeerd ook’ kan ik niet zeggen, want ik schrijf geen vrolijke teksten. (lacht) Maar ik vind het leuk om te spelen met dat contrast. “Far Gone” uit mijn ep gaat bijvoorbeeld over huiselijk geweld, maar klinkt als vrolijke pop.
© Henri Doyen
Jeroen de Pessemier werkte mee aan je album. Hij zit bij The Subs, wat in het dancegenre ligt. Hoe was die samenwerking dan?
Het was geweldig om met hem samen te werken. Hij is zo een creatief persoon met zo veel ideeën. Soms snapte ik niet meteen waar hij naartoe ging of dacht ik: dit is niet helemaal mijn ding. Uiteindelijk gebeurde er iets magisch en klopte het. Wat hij met The Subs doet is heel anders en toch snapt hij mijn wereld en wat ik wil doen in mijn songs. “Never Fair’” is een liedje dat ik niet met hem geschreven heb, maar hij heeft het wel geproducet en dat ging zo natuurlijk. Samenwerken met andere mensen is sowieso mijn favoriete onderdeel van een album maken.
Er staan ook een nummer op je album met Alioth, een finalist van De Nieuwe Lichting 2022.
We hadden afgesproken in de studio en zeiden: ‘We gaan iets doen, maar we zien wel wat.’ Toen maakten we “Weaknesses”, een liedje over mijn zwaktes, maar ik omarm die zwaktes, dus het heeft een positieve noot. Alioth is heel getalenteerd. Ik vond het belangrijk om hem als Vlaamse artiest te introduceren in Franstalig België. Het zou zo cool zijn als er meer samenwerkingen zijn tussen Nederlandstalige en Franstalige Belgische artiesten.
Alleen schrijven en componeren is leuk, maar die dingen delen met andere mensen en plezier hebben in een studio is nog cooler. Zij komen dan met goede ideeën die ik zelf nooit had gehad. Daarnaast haat ik het om alleen te zijn. Er zijn periodes waarin ik maandenlang elke dag bezig ben met muziek en mijn carrière, en dan heb ik soms weer twee maanden helemaal niets te doen. Dan spreek ik zo veel mogelijk af met vrienden en familie, want ik woon alleen. Je moet ook buitenkomen en dingen beleven om over te kunnen schrijven.
© Henri Doyen
Op welke manier verschilt je album van je eerdere ep?
Bij de ep was ik vooral kwetsbaar. Op het album praat ik ook over persoonlijke dingen, maar ik sta er met meer trots in. Ik toon dus een vollediger beeld van mijzelf: het kwetsbare, maar ook het trotse, boze en speelse.
Er lijkt een verband te zijn tussen de fases van je carrière en je haarkleur. Bij The Voice had je bruin haar, bij je ep blond en nu felrood.
Ja, dat klopt! Ik wilde mijn haar vorig jaar al rood kleren, maar mijn management raadde me aan om dat na de festivalzomer te doen omdat mensen me zo niet kenden. Toen ik in september aan het album begon, heb ik het rood geverfd en het past perfect bij het album en deze fase. Daarnaast merk ik ook dat ik tijdens een breakup altijd de neiging heb om mijn haar te veranderen. (lacht) Het is een manier om te zeggen: ‘Dit is de nieuwe ik, ik ga verder met mijn nieuwe leven.’ Het helpt mij.
De volgende festivalzomer staat voor de deur. Ga je op festivals ook je gevoelige nummers spelen?
Als ik al mijn liedjes speel, kom ik aan ongeveer anderhalf uur. Dat is perfect voor een concert, maar te veel voor een festival. Dus op festivals zal ik vooral uptempo nummers spelen, omdat die daar beter passen, maar er zullen ook trage nummers tussen zitten. Ik vind het leuk om af te wisselen en ik hou van beide delen van mijn muziek.
Voel je nu meer of minder stress om op te treden?
Wat betreft muziek spelen en de interactie met het publiek, ga ik door mijn ervaring comfortabeler zijn dan vorig jaar. Maar het wordt ook stressvoller, omdat ik niet weet hoe het publiek op de nieuwe nummers gaat reageren. Daarnaast gaat er ook veel meer publiek zijn omdat er geen coronaregels meer zijn.
Zijn er fans uit het publiek die je kent?
Er zijn tien à vijftien fans die er al-tijd zijn, op elk optreden. Ik ken hun namen en praat zo veel mogelijk met hen. Ze geven zoveel geld uit om mij te zien en ik krijg zelfs cadeautjes: armbandjes, thee, vodka…! Ik vind het belangrijk om hen te leren kennen. Ook omdat ik ergens hoop dat ik dat op een dag niet meer ga kunnen doen.
Until We Meet Again komt uit op 27 mei. Op 12 oktober komt Charles naar Trix, op 14 oktober naar Wilde Westen en op 20 oktober speelt ze in de AB. Nog meer data vind je in dit Instagrambericht.
