Interview Charles: 'Ik wilde niet de volgende winnaar van The Voice zijn waar niemand nog iets van zou horen'

Met nog maar twintig lentes op de teller heeft Charlotte Foret, oftewel Charles, al heel wat moois op haar palmares staan. Ze won The Voice Belgique, kreeg een contract bij Universal Music en mocht samen met Clouseau heel wat huiskamers verwarmen op kerstavond. Enkel dit jaar al mocht ze meeschrijven aan “The Wrong Place“, het nummer waarmee Hooverphonic naar het Eurovisiesongfestival trekt, en bracht ze afgelopen week als kers op de taart haar debuut-ep Falling While Rising uit. In een fijn Zoomgesprek hadden we het over haar parcours naar haar ep, The Voice, Hooverphonic, Lady Gaga en veel meer.

Het was al een beetje te horen aan de singles, maar op Falling While Rising bind je je niet echt aan een specifiek genre. Is daar een reden voor?

Ik vind veel genres leuk. Ik luister graag naar rockbands zoals Muse en System of a Down en daarom wilde ik heel graag een paar rocknummers, of toch wat rocktoetsen, toevoegen aan mijn eigen project. Er zitten dus echte gitaren en echte drums in verwerkt. Ik heb ook een gevoelige kant en dat is de reden waarom er ook ingetogen nummers opstaan, dus met enkel een piano en mijn stem. Beide werelden komen samen en dat komt overeen met hoe ik ben. Ik heb veel energie, maar ik ben ook heel gevoelig.

De muziek is dus een representatie van hoe jij bent, maar geldt dat dan ook voor de titel? Ben je vaak gevallen en opnieuw moeten beginnen?

Ik heb, zoals iedereen, veel meegemaakt in mijn leven, maar ik probeerde altijd om er een positieve boodschap uit te halen. Ik wilde iets hoopvols meegeven met de ep: tuurlijk zal je ooit eens vallen, maar het komt wel goed.

Vind je het dan niet moeilijk om zulke persoonlijke verhalen met de wereld te delen?

Ik was inderdaad wel een beetje bang, want ik deel heel veel in mijn muziek. Ik ben me daar ook wel van bewust. Het ding is dat ik enkel over dingen kan schrijven die heel belangrijk voor me zijn. Ik moet mijn gevoelens kwijt kunnen in mijn muziek; zulke dingen kan ik niet eens met woorden omschrijven. Als ik een artiest kende die hetzelfde heeft meegemaakt als mij, dan zou me dat misschien wel geholpen hebben. Als ik een boodschap kan overbrengen waarin mensen zich herkennen, dan hoop ik dat ik hen op een of andere manier kan helpen.

De muziek heeft mij heel erg geholpen en daar ben ik heel blij om. Als ik mezelf blij kan maken met mijn eigen muziek, dan kan ik er volgens mij ook anderen mee helpen.

De thema’s waarover je zingt zijn heel actueel. Gebruik je je muziek dan ook als een soort van uiting van je woede ten opzichte van de maatschappij?

Zeker wel ja! “Far Gone” gaat bijvoorbeeld over huiselijk geweld. Dat was iets dat meer en meer voorkwam tijdens deze coronaperiode, dus ik had het gevoel dat ik er iets over moest zeggen. “Wasted Time” is ook zo’n nummer waar veel jongeren zich in kunnen herkennen, aangezien het gaat over het feit dat je ergens naartoe wil gaan en als je daar bent, weet je niet goed waarom, een beetje FOMO. Het gaat ook allemaal over mijn eigen leven, dus dan zijn de thema’s al snel actueel.

In hoeverre speelde het virus een rol in het proces?

Ik had alle ideeën al wel een tijdje in mijn hoofd. Corona bestond zelfs nog niet eens toen ik al die dingen meemaakte. Toen ik aan de ep werkte, had ik het wel lastig. Ik zat gewoon op mijn kamer in Brussel, alleen en helemaal ongeïnspireerd. Ik snap wel dat het mensen hielp om op een andere manier geïnspireerd te geraken, maar dat lukte mij niet.

Gelukkig bestond het virus ook nog niet toen je aan je doorbraak begon. Had je ooit verwacht dat het allemaal zo snel zou gaan toen je The Voice Belgique won?

Ik ben volgens mij de eerste in The Voice Belgique die echt is doorgebroken na het programma. Er is een soort algemene perceptie waarin men denkt dat de winnaar nooit meer iets doet. Ik wilde dat idee doorbreken. Ik wist dankzij dat programma dat ik voor de rest van mijn leven met muziek bezig wilde zijn. Het was belangrijk voor mij om er echt voor te gaan. Ik wilde niet het volgende cliché zijn en iets met de overwinning doen.

Had je ooit verwacht dat je zou winnen?

Het was altijd mijn doel om zangeres te worden, dus ik stuurde een auditievideo in. Ik durfde het op dat moment aan niemand te zeggen, omdat ik zo bang was dat ik niet geselecteerd zou worden. Toen ik wel gekozen werd, dacht ik: ‘Ik ga van elke seconde op dit podium genieten alsof het de laatste is’.

Ik had wel nooit verwacht dat ik zou winnen, dat was echt ongelofelijk. Ik nam deel met het idee dat het een leuke ervaring zou zijn. Toen de liveshows kwamen, besefte ik wel dat ik dit voor de rest van mijn leven wilde doen. Het was wel al sinds mijn kindertijd dat ik zangeres wilde worden, maar in mijn hoofd waren er altijd zoveel getalenteerde artiesten, dat er geen plaats was voor mij. Ik heb tijdens dat programma geleerd dat ik niet bang moet zijn om te zijn wie ik wil zijn.

En toen begon je meteen te schrijven met enkele bekende namen zoals Nina Sampermans (o.a. Hooverphonic en IBE) en Wouter Hardy (Duncan Laurence), hoe is dat tot stand gekomen?

Mijn manager is goed bevriend met Alex Callier en hij kent Nina ook goed. Het gebeurde allemaal via via. Ik kwam dan in contact met Nina en zij kende Wouter goed en zo viel alles op z’n plek. Ik was nog op zoek naar welke richting ik uitwilde en had een aantal sessies met allemaal verschillende songwriters, maar toen ik daar kwam, klopte het gewoon. Ik had een aantal ideeën in mijn hoofd, maar ik kan mezelf niet producen. Ik had iemand nodig die me echt begreep en snapte waar ik heen wilde, en zij waren de perfecte match.

Ben je op die manier ook betrokken geraakt bij het schrijfproces van “The Wrong Place” van Hooverphonic?

Ja! (lacht). Mijn manager vroeg me plots of ik eens een schrijfsessie wilde doen met Alex en ik dacht ‘ja natuurlijk! Het is Alex Callier, komaan!’. In eerste instantie schreven we nummers voor mij en we zouden wel zien wat er van kwam. Toen vroeg Alex plots of hij de nummers voor zichzelf kon houden en op die manier schreef ik twee Hooverphonic-nummers. Hij stelde toen opeens voor om met “The Wrong Place” naar het Eurovisiesongfestival te gaan en ik kon het niet geloven. Het is echt heel vreemd, maar ik ben zo trots.

Misschien kan jij dan in de toekomst ook aan het Eurovisiesongfestival deelnemen?

Veel mensen stellen me die vraag, maar ik weet niet of ik dat wel wil. Ik voel me goed zoals het nu gaat. Ik weet dat ik nog maar in de beginfase zit, maar ik wil zien hoe het op deze manier loopt. Er plakt al een sticker met ‘The Voice‘ op mijn naam en ik wil niet dat daar ook nog de sticker van ‘Eurovision‘ bij komt.

Het is niet zo dat ik niet meer ‘het meisje van The Voice‘ wil zijn, want ik besef dat ik alles te danken heb aan dat programma. Dat is totaal geen probleem, maar ik denk niet dat ik beide labels wil. Het is nog geen nee, eerder een misschien.

We zullen in eerste instantie dus uitkijken naar een tour. Heb je al een idee van wat je wil brengen?

Ik heb er nog niet echt over nagedacht, gewoon omdat het ook nog geen nut heeft in deze periode. Ik heb wel al een paar optredens gehad, maar dat was meer om mijn nummers te introduceren. Ik wil in de toekomst wel iets artistieker als totaalconcept, maar daar zou ik eens wat meer over moeten denken. (lacht) Toen ik in oktober vorig jaar in Botanique speelde, heb ik me wel geamuseerd. Het was een soort repetitie, maar dan met publiek. Heel fijn, maar ik moet wel nog heel veel oefenen. (lacht)

Hoe zien de toekomstplannen er nu uit?

Hopelijk is er binnenkort terug de mogelijkheid om op te treden, maar voor de rest… ik weet het eigenlijk niet. Ik schrijf tegenwoordig veel nieuwe nummers, maar ik weet nog niet wat ik ermee ga doen; misschien een album, misschien een tweede ep… Het zal er allemaal van af hangen hoe de situatie evolueert. Het is een verrassing! (lacht)

Heeft Falling While Rising er wel voor gezorgd dat je een duidelijker beeld hebt van wat je in de toekomst wil doen?

Voor de eerste ep heb ik gewoon geschreven over wat er in mijn hoofd zat en wat er gebeurde in mijn leven. Ik denk dat ik dat ga blijven doen; schrijven over mijn emoties en ervaringen. Dat zal altijd de boodschap blijven die ik wil overbrengen. Ik maak dezelfde dingen mee als andere mensen. Als ik daar andere mensen mee kan helpen, dan maakt me dat heel blij.

Dat zal bij de volgende release misschien al merkbaar zijn, aangezien je deze nummers al enige tijd meedraagt. Ben je ze nog niet beu?

Ik heb dat nu met “Wasted Time”! (lacht) Ik vind het een leuk nummer en ik ben er trots op, maar ik haat het om het te zingen. (lacht) Het refrein is gewoon heel hoog gezongen, en ik HAAT het om hoog te zingen. Ik heb als eerste single een nummer uitgebracht waarin ik ENKEL hoog zing. Ben ik dom? Ja, heel dom! Maar het is oké, ik zal het wel zingen. Zeker omdat dat waarschijnlijk het nummer is dat de mensen willen horen. Ik had het pas door toen ik het live zong dat het echt verschrikkelijk was! (lacht)

Voel je nu een zekere vorm van druk?

Ik ben enthousiast, maar ik voel geen druk. Ik krijg niet makkelijk stress, alleen net voor een optreden, al is dat misschien enkel omdat ik nog niet vaak heb opgetreden. Mijn stylist Tom Eerebout (ook stylist van o.a. Lady Gaga en Hooverphonic) vertelde me dat Lady Gaga nog altijd stress heeft, dus misschien blijft het ook gewoon voor altijd zo. Ik weet niet of mijn shows ooit zo groot gaan worden als die van haar, maar laten we hopen! (lacht)

Facebook / Instagram