Peach Pit @ Botanique (Orangerie): De pit zit er nog in!

De Canadese band Peach Pit brak in 2016 door met een het gelijknamige “Peach Pit” en bracht in de jaren erna twee interessante platen uit. Hun muziek is niet zo vernieuwend of creatief, maar wel heel fris: zanger Neil Smith vertelt alledaagse verhalen onder de zomerse gitaarlijntjes en eenvoudige drums van zijn drie beste vrienden. Hun bandnaam is de ideale metafoor voor hun muziek: zoet, maar toch pittig. Toch bedachten we ons bij hun middelmatige laatste plaat From 2 to 3 dat ze de pit verloren hadden. Peach Pit is aan het toeren met dat album en namen de folkrockhipsters van Sun Seeker mee uit het Amerikaanse continent.

We kunnen hipsters zeggen, want de drie mannen hebben ofwel lang hoofdhaar ofwel lang baardhaar en daarnaast een te korte broek. Hun muziek heeft wat weg van die van Peach Pit: trage, vrolijke nummers met af en toe een uitbarsting. Sun Seekers set was niet superboeiend of catchy aangezien strofes en refreinen moeilijk te herkennen waren en de zang veelal surfte binnen de vier zelfde noten. De instrumentale stukken waren dan weer aantrekkelijker met plotse drops die deden denken aan de folk van Nathaniel Rateliff. Sun Seeker was nieuwe kost voor de Botanique, maar de zaal wuifde hen enthousiast uit.

Peach Pit-zanger Neil Smith kwam headbangend het podium opgelopen en had niet drie, maar vier vrienden bij. We koesterden daaruit de hoop dat deze set minder leeg en rustig zou worden dan de laatste plaat. ‘Wij zijn Peach Pit en dit liedje heet “Peach Pit”’, vertelde Smith na het openingsnummer. Een opmerking die hij niet kon laten liggen natuurlijk, maar een introductie was totaal overbodig aangezien de Orangerie bezaaid was met tienerfans die enthousiast meezongen. Smith vertelde dolgelukkig hoe blij hij was dat zijn energie zo hard matchte met die van het publiek, en inderdaad, de match was met het blote oog te zien: hij liet zijn krullenbol alle richtingen opwiegen en de fans sprongen ritmisch met beide voeten van de grond.

Smiths bindteksten waren halve comedyshows. Waar de nummers zich soms snel achter elkaar opvolgden – er stonden er dan ook een heleboel op de setlist – nam hij voor zijn praatje met het publiek alle tijd. Zo kwamen we erachter dat dit voor sommige fans hun eerste concert was en gaf Smith naar aanleiding daarvan toe dat Nickelback zíjn eerste concert was. Desondanks kende hij de band nog niet, dus kocht hij twee weken op voorhand alle cd’s om te ‘studeren’. Een herkenbaar gelach galmde door de zaal.

De publiekslievelingen waren de oudere “Alrighty Aphrodite” en “Shampoo Bottles”. Gitarist Chris Vanderkooy, het podiumbeest van de groep (en ook het karikaturale gezicht op Peach Pits profielfoto’s online), maakte even een uitstapje van zijn habitat naar het publiek. De gsm’s gingen filmend de lucht in. Toch konden ook de nieuwe liedjes – waarmee ze zuinig waren – het publiek bekoren. “Vickie”, een nummer dat op het album saai en zielloos klonk, was een aangename verrassing: live zaten er meer speelse elektrische gitaren in waardoor het op en top Peach Pit werd. De mannen sloten af onder minder interessante nummers, maar wel met een mondharmonica, een viool en een kus tussen Vanderkooy en bassist Peter Wilson.

Een energiek publiek en een goedgezinde band zorgden voor een plezierige avond in de Botanique. We hoorden alle oudere hitjes en zelfs enkele From 2 to 3-nummers konden nu overtuigen. Kort geleden moesten we vaststellen dat Peach Pit te veel naar zeemzoete pêche smaakte, maar vanavond gingen de mannen wijselijk terug naar hun kern om te bewijzen dat de pit er nog dik inzit.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Brian’s Movie
Peach Pit
Black Licorice
Psychics in L.A.
Techno Show
Figure 8
Private Presley
Up Granville
Vickie
Live at the Swamp
Camilla, I’m at Home
Sweet FA
Being So Normal
Alrighty Aphrodite
Drop the Guillotine
Look Out!
Give Up Baby Go
Shampoo Bottles
Hot Knifer