We hebben nog levendige herinneringen van onze eerste kennismaking met Peach Pit. Op een dag zaten we door ons Facebook nieuwsoverzicht te scrollen, wanneer we plots op een video belandden die een van onze virtuele vrienden had gedeeld. ‘Peach Pit – Drop the Guillotine (Live)’, zei de titel. We klikten en waren meteen verkocht. Vier heren gekleed in outfits die tot de cast van ‘That ‘70s Show’ hadden kunnen toebehoren, gaven het concert van hun leven in een kleurrijke garage. Ze hadden een charme waar we niet meteen onze vinger op konden leggen. Was het hun kledingkeuze, het feit dat je moeilijk kon uitmaken of ze zestien of dertig waren, of die zelfzekere staar in de camera van frontman Neil? We zijn niet zeker wat ons uiteindelijk wist binnen te rijven, maar vermoeden dat het iets te maken had met hun formidabele muziek. Hun debuutalbum Being So Normal heeft nog altijd een speciaal plekje in ons hart, terwijl we de opvolger You and Your Friends alweer lang vergeten zijn. From 2 to 3 werd dus opgezadeld met de lastige taak om het tij te doen keren.
We worden meteen weer verliefd wanneer we de hemelse gitaarriff van “Up Granville” horen. Gitarist Chris’ warme Telecaster toon die ons al die jaren geleden wist te verleiden, is helemaal terug en wiegt ons in een gelukzalige roes. De aanvulling van een akoestische gitaar brengt ons dichter bij het paradijs, waarna we niet meer dan een simpele baslijn en drumbeat nodig hebben om innerlijke rust te bereiken. Neils unieke stem, waarmee hij met gemak verschillende hoogtes en laagtes verkent in eenzelfde strofe, neemt ons bij de hand. Het dromerige deuntje op de elektrische gitaar blijft ondertussen rustig doorgaan, maar wordt naar de achtergrond geduwd tijdens het refrein. De akkoordenprogressie in combinatie met de zang, creëert hier een echte toekomstige Peach Pit klassieker. Hoewel de variatie, complexiteit en nuance afwezig is, slagen ze erin om een meezingwaardig nummer op poten te zetten. Een nieuwe concertfavoriet is geboren!
Een gebrek aan complexiteit kan worden verdoezeld met voldoende aanstekelijkheid. Het intronummer is daar een mooi voorbeeld van. “Vickie” is dat niet. In plaats van te pronken met een sterke eigen identiteit, klinkt het lied als een goedkopere versie van zijn voorganger. Dezelfde akoestische gitaar die we net hoorden, interpreteert een gelijkaardige akkoordenprogressie, met als grootste verschil dat hij deze keer een beetje sneller gaat. Dit minpunt kunnen we de vier Canadezen op zich nog vergeven, maar wanneer de lead gitaar een enorm saai en weinig inspirerend riffje begint te spelen, is het game over. Onze glijpartij over het zacht wolkendek waar we net nog mee gezegend werden, maakt plaats voor een onaangename sensatie. Plots begeven we ons op een rodeo. Op de achtergrond speelt een coverbandje, waarvan alle leden samen nog zo’n zeven tanden overhouden, een oneindig assortiment aan afgedankte country hits. Dit is een nachtmerrie die we liefst zo snel mogelijk achter ons laten. We drukken dus op de ‘volgende’ knop en kruisen onze vingers voor iets beters.
Helaas, het mocht niet baten. Peach Pit blijkt ons te hebben misleid met slechts één kanjer van een nummer, om ons vervolgens te teisteren met een schouwspel van middelmatigheid. We zijn zo teleurgesteld dat we bijna fysieke pijn ervaren. Het album is zo onbeduidend dat ons enkel de dieptepunten zijn bijgebleven. “Look Out!” lijkt op een kinderliedje dat meester Dirk wel eens durfde spelen op bosklassen, terwijl we met “Give Up Baby Go” wederom een cowboylied krijgen, waar alleen een gescheiden, in sokken en Crocs geklede vijftigplusser naar zou luisteren. De rest van de nummers zijn zeker beluisterbaar voor iemand die voor de eerste keer naar de groep luisetert, maar schieten gewoonweg tekort voor degenen die Peach Pits gloriedagen hebben meegemaakt. Het enige post-intro nummer dat ons min of meer tevreden weet te stellen is “Pepsi on the House”, dat ons verrast met plotse stiltes en energieke uitbarstingen.
Weet je nog toen Snapchat zijn eigen app helemaal verbrodde met een reeks overbodige updates, die uiteindelijk alle pret bedierven? Met From 2 to 3 doet Peach Pit iets gelijkaardig. De groep gooit alles waar hij ooit voor uitblonk in de prullenbak en laat ons achter met een verwaterde versie van zichzelf. De complexe en innovatieve gitaarpartijen die onze harten ooit stalen, zijn nergens meer te bespeuren. We weten niet of er sprake is van een creatieve block bij Chris de leadgitarist, of dat het om een onverklaarbare artistieke keuze gaat. Wat de motivatie ook geweest mag zijn, het doet er niet meer toe. We zijn Peach Pit enorm dankbaar voor een jaar of twee vol luistergenot, maar het wordt misschien stilaan tijd voor nieuwe projecten.
Als je na deze recensie nog zin hebt om Peach Pit live te zien, kan je ze op 22 mei 2022 komen bewonderen in de Botanique in Brussel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
