© Piran Aston
Twee weken lang toverde Democrazy, met het gloednieuwe festival “Everyhting UK”, de stad Gent om in een kleine enclave van het Verenigd Koninkrijk. Zo probeert de organisatie om de kloof tussen de geweldige Britse muziekscene en het Europese vasteland ook na de Brexit zo klein mogelijk te houden. Gisteren mocht The Lounge Society aantreden als vertegenwoordiger van onze overzeese buren.
Dit viertal bracht nog maar vorig jaar zijn debuut-ep uit maar maakt aan sneltempo naam en faam binnen de wereld van de postpunk. Een duwtje in de rug is natuurlijk ook het intussen befaamde label Speedy Wunderground die dit kwartet oppikte. Net zoals labelgenoten Black Midi, Squid en Black Country, New Road valt The Lounge Society niet volledig in een hokje te duwen. Postpunk is het zeker, maar de Britten bezitten over genoeg creatieve subtiliteit om ook vernieuwend en intrigerend te blijven.
Opener The Rats daarentegen was wel meer rechttoe, rechtaan. En daarmee zeggen we niet dat die aanpak verkeerd is, integendeel. Zichzelf voorstellen deden ze met ‘Wij komen uit Gent, dus niet de UK’ maar met hun harde sound konden ze daar zeker voor uitkomen, dat zal de organisatie wellicht ook gedacht hebben. De lokale ‘lawijtmakers’ wisten een enorm strakke set neer te zetten die als perfecte opwarmer gold. Kers op de taart was een stevige cover van New Order’s “Age of Consent” waarmee ze bewezen dat stevige punk ook dansbaar kan werken.
The Lounge Society kwam duidelijk wel echt uit de UK. De outfits, kapsels en vooral de sappige accenten verraden al dat we hier met echte Britten te maken hadden. Met weinig koetjes en belletjes vloog het viertal er meteen in met “Cain’s Heresy“. Net als de cover bij The Rats, konden we hier subtiele new wave invloeden horen tussen de rammelende gitaargeluiden door. Dit maakte dat deze punkers niet enkel vernielend te werk gingen maar ook continu een bepaalde spanning in hun set konden behouden. Of toch, om echt over punk te kunnen spreken, gebeurde alles iets te veel op automatische piloot. The Lounge Society klonk strak, spannend en kreeg het publiek op zijn hand maar wist geen echte wauw-momenten in zijn set te brengen. Het feit dat de heren nog maar net komen piepen en dus niet heel veel materiaal achter hun naam hebben staan, helpt ook wel bij het hoog houden van het tempo en de spanning. Zo kregen we een halfuur lang een parade aan stevige drumpartijen, bekritiserende lyrics en verrassende tempowisselingen aan een sneltempo te verwerken. Afsluiter ‘Generation Game’ was hier dan ook de perfecte belichaming van. Een stevige wall of sound die ons tegen de oren kletste maar af en toe gas terug nam om in een halve ballade te vervallen. Na deze korte maar krachtige set konden we enkel concluderen dat The Lounge Society een ruwe diamant is, maar ditmaal eentje waarvan we liever willen dat de kantjes niet gepolijst worden.
