Aan jong talent geen gebrek in het hedendaagse, Belgische poplandschap. Jammer genoeg krijgt het grotere publiek daar slechts een klein deel effectief van te zien én te horen. Een klein duwtje in de rug is dus voor de meeste artiesten wel gewenst. Ook voor de Brusselse Tessa Dixson is dat niet anders. Met haar eerste single “Prayer” lokte ze op online blogs al de gewenste interesse, maar de grote kennismaking en openbaring volgde pas in 2019 toen ze tot een van de winnaars van De Nieuwe Lichting werd gekroond. Dixson kreeg zo de kans om meteen heel wat festivals mee te pikken en na een eerste ep kondigde zich al snel een officiële debuutplaat aan.
Daarbij ging het jammer genoeg van groot geluk naar onverbiddelijk ongeluk, want de releasedag van debuutplaat Genesis kreeg een onaangenaam cadeautje met zich de mee. De pandemie deed zijn intrede en de wereld ging op slot, en zo ook die van Tessa zelf. Het mooie debuut kreeg noodgedwongen niet de verdiende persaandacht en ook de live-uitvoering – voor Dixson zelf erg belangrijk – werd eindeloos vooruitgeschoven.
Twee jaar later is er ep Unspoken, waarmee de zangeres zichzelf opnieuw aan het publiek introduceert. Waar debuut Genesis nog een uiteenlopend en kleurrijk klankbord naar voren schoof, puurt Dixsons nieuwste werk meer uit eenzelfde, ietwat duistere klankbubbel, waar het elektronische experiment meer naar de voorgrond treedt. Hoewel de nieuwe nummers wel hun eigen sfeer hebben, voelt Unspoken als geheel wel aan als een nieuwe start, eentje zonder onoverkomelijke blokkades en met een meer rechtlijnige visie in stijl. Met inspiraties als Oklou, Clairo en Sevdaliza zijn intimiteit, duisternis en scherpere elektronische beats hier die hoofdrolspelers die voor een sfeervol samenspel zorgen.
Titeltrack “Unspoken” is vanaf de eerste seconde de ultieme toonzetter die onthult dat we met een vernieuwde Tessa te maken krijgen. Met donkere, holle synths en een dreigende fluistering trekt ze ons als het ware binnen in haar eigen verlaten kathedraal. Was Genesis het grote, verlichtende openingsverhaal, dan is Unspoken zeker de postvernieling en het terugkrabbelen na de apocalyps (lees: de twee jaar aan allestreffende pandemie). Met ‘Light is gone, won’t you carry me into my bed of roses’, lijkt het alsof ze zichzelf en haar dromen in de duistere klanken bijna ten grave draagt, om op de volgende nummers de woelige bevrijding en wedergeboorte op de zoeken.
Waar haar vorige werk nog heen en weer wiegde tussen energieke popbeats en melancholische strijkers, vindt ze op Unspoken een hernieuwde middenweg, waar haar intimiteit en euforie samenvloeien in één bubbel. Hoewel de nummers bij momenten een erg beladen en duistere sfeer over zich hebben, voelen we in elk nummer wel een hoopvolle glinstering en tekens van verlossing. Die emotionele bevrijding laat zich vooral voelen in de elektronische productie van de nummers die over de hele lijn wel gelijkaardige elementen vertoont, maar altijd iets nieuws brengt. Tekstgewijs stort Dixson haar hart en ziel meer dan ooit uit in de nummers, maar single “Forget U” doet ons bijvoorbeeld wel hopeloos zweten in een donkere nachtclub en ook op “True” is er sprake van verlichtende energie in productie.
Dixson geeft met Unspoken een meer rechtlijnige stijlvisie aan, waar ze het elektronische experiment in ieder geval niet weert. Ze toont zich in de gedeeltelijke stijltransformatie vooral erg op haar gemak en ook wij kunnen ons met gemak voorstellen dat de nummers in hun liveperformance nog een mooiere vertolking zullen krijgen. Hoewel de zes nummers ook op zichzelf hun eigen energie hebben, valt het op dat ze vooral sterk in elkaar vasthaken en voor een complete luisterervaring zorgen. Tessa Dixson is duidelijk terug, mét een visie, een verhaal en een breekbare overtuigingskracht.
De Brusselse staat op 26 mei in de Reflektor in Luik en is komende zomer ook nog live te zien op de Gentse Feesten en Rock Olmen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
