Genesis, het debuutalbum van Tessa Dixson, mag dit jaar maar liefst vijf kaarsjes uitblazen, maar toch is dat niet de enige reden om de taart en kaarsen boven te halen. Nadat we in 2024 na een periode van relatieve, muzikale stilte I thought i was dreaming but it was just a glitch te horen kregen, brengt de Brusselse vandaag een deluxe-versie daarvan uit. Het is vanzelfsprekend ook het eerste nieuwe materiaal dat we dit jaar van onze landgenote te horen krijgen en ze belooft alvast verder het raakvlak van elektropop en hyperpop te verkennen.
De geluidjes waarmee Tessa Dixson speelt op “Potential” lijken uit een of andere futuristische synthesizer te komen, terwijl haar zang net voor een zekere vorm van houvast zorgt. Die blijken we even later meer dan ooit nodig te hebben, want de eens relatief toegankelijke popliedjes lijken verleden tijd. Zware disturbed klanken laten een gitzwarte gloed over het geheel neerdwalen, waarna een kort intermezzo op piano ons de kans geeft even naar zuurstof te happen. Dixson laat ons in amper drie minuten alle hoeken van de kamer zien, waardoor we ietwat gedesoriënteerd achterblijven. Het is even wennen aan deze meer experimentele aanpak vol bliepjes en geluiden die we niet meteen kunnen thuisbrengen, maar de muzikale storm die de artieste op ons afstuurt, is niet enkel onheilspellend, maar bevat ook heel wat potentieel.
Op “Glass Bed” krijgen we dan weer een meer toegankelijke elektropopsound die uitmondt in een fonkelend instrumentaal geheel. Daarmee lijken we wat dichter bij de sound van weleer te komen, wat een welkome afwisseling is na het experimentele van “Potential”. “Crushin” lijkt een gulden middenweg tussen beide te bewandelen en brengt ons klanken die zo uit een stotterende computer lijken te komen. Gelukkig is het geheel aan elkaar gelijmd met melodischere coupletten, waardoor Tessa Dixson toch vooral bewijst dat ze ook in 2025 vooral haar eigen pad bewandelt en niet altijd de meest voor de hand liggende keuzes maakt.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.