AlbumsRecensies

Porridge Radio – Every Bad (★★★★★): Superieur gekruide pap

Wie het Britse muzieklandschap de afgelopen jaren in de gaten hield, kon er niet omheen: een goot aantal jonge, energieke en vernieuwende gitaargroepen nemen een prominente rol op in dat landschap. Wij vinden het prachtig om te zien hoe vanuit het postpunkidee (hoekige gitaren, snellere drums en plat-Britse praatzang) in alle muzikale windrichtingen grenzen worden verlegd. De afgelopen jaren zagen we – hou je vast – IDLES, Shame, black midi, Sports Team, Squid, Black Country, New Road en een hele hoop anderen vanuit het niets reuzegroot worden. Ook Porridge Radio is niet meer van onze radar te krijgen en we zijn ervan overtuigd dat zij de volgende reuzen in dit lijstje kunnen worden. Hun eigenheid is de lak aan popstructuren, de emotionele oprechtheid en de vernietigende overtuigingskracht.

In 2016 debuteerde Porridge Radio met Rice, Pasta and Other Fillers, wat al een heuse mokerslag was. Maar vanaf dat “Sweet”, een smaakmaker voor wat nog komen zou, zich verspreidde doorheen de wereld, werd duidelijk dat deze jonge band uit Brighton echt wel heel bijzonder is. Het nummer werd al snel de Best New Track van Pitchfork en dat betekent meteen dat er over je geschreven wordt. Ook single “Circling” kon ons voor de volle 100% overtuigen. Daarom keken we al heel lang uit naar Porridge Radio’s tweede langspeler en eindelijk wordt ons geduld ingelost. En hoe!

De sound van de jonge Britse band ligt ergens tussen het melancholische van Lorde, het breekbare van Big Thief, het rauwe van The Velvet Underground en het dynamische van Car Seat Headrest. Voor de tour van deze laatstgenoemde groep mogen ze binnenkort de support verzorgen. Boven alles hangt een postpunkachtig kantje, te vergelijken met de vernietigende kracht van Jenny Beth van Savages. Vooral het vocale aspect, doorspekt met intensiteit, is enorm belangrijk bij die laatste vergelijking. Wat frontvrouw Dana Margolin met haar stem kan teweegbrengen, geeft ons instant kippenvel en huiveringen, zowel wanneer ze fluistert als wanneer ze al haar zorgen uit haar longen schreeuwt.

De centrale thematiek van Every Bad is het gevoel van frustratie en onzekerheid over het bestaan op deze aardbol. ‘What is going on with me?’ de tweede zin van opener “Born Confused” is de beste samenvatting van dit algemene gevoel. “Lilac” gaat over het verlies van controle over jezelf tijdens een depressie. In “Circling” gebruikt Margolin repetitieve golven aan een kust als metafoor voor het accepteren van een situatie door te blijven herhalen dat het oké is. Ze zei hierover: ‘I tried to follow the feeling of the flow of waves, and how they keep coming in endlessly, washing everything away without judgment, and then bringing it back again.’ Dit accentueert het existentiële aspect van de band en diens thematiek die ons zo bezighoudt.

Bij een goed uitgewerkte thematiek hoort uiteraard ook bijpassende muziek, en dat is meer dan het geval. Elk individueel nummer neemt je vast met een stevige greep en sleurt je mee zonder ademruimte. Er is telkens een gelijkaardige structuur: het opbouwen naar hoogtepunten om je op de top dan eindelijk los te laten, niet om op de top te blijven staan, wel om meters diep naar beneden te vallen. Al vanaf de eerste seconden van “Born Confused” wordt deze theatrale dynamiek duidelijk. Doorheen het album staat deze opbouw centraal en toch vervalt Porridge Radio op geen enkel moment in de repetitiviteit van die truc.

Af en toe sluipt er een viool of wat elektronica door de mix, maar toch staan voornamelijk de opbouwende gitaren en drums centraal. Op nummers als “Long” weten die instrumenten voor een gigantisch explosief einde te zorgen. “Pop Song” is een liedje dat met zijn dromerigheid zijn titel niet echt weerspiegelt. “(Something)” is een geslaagd experiment met autotune en bouwt zo op naar afsluiter “Homecoming Song”, die zijn titel wel volledig waard is. Na een emotionele trip van veertig minuten kom je eindelijk nog eens tot rust, maar wel pas na het abrupte einde van dat laatste nummer.

Het tweede album van Porridge Radio is een emotionele rollercoaster vol sonische hoogstandjes. Elk nummer is op een vreemde manier zweverig en slopend tegelijk. Het muzikale en het thematische ondersteunen elkaar niet alleen, maar gaan echt hand in hand. De band heeft zichzelf gevonden en het resultaat heeft ons meer dan omvergeblazen. Is het nog wat te vroeg om ‘album van het jaar’ te plakken op deze fantastische trip? Wellicht wel, maar het zal niet simpel zijn om de intensiteit van Every Bad te overtreffen.

Op dinsdag 5 mei kan je deze bijzondere beloften aan het werk zien in de tent van Les Nuits Botanique, samen met black midi, Protomartyr en Black Country, New Road. Dat belooft een onvergetelijke avond te worden.

Facebook

 

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Eerste namen Absolutely Free Festival: Porridge Radio, King Hannah, Protomartyr en meer!

Nu de festivalzomer alsmaar nadrukkelijker voor de deur staat, kan ook Absolutely Free Festival in Genk niet achterblijven. Het tweedaagse festival in…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2022

Het jaareinde komt nu echt wel in zicht, maar wij zijn nog lang niet klaar met onze eindejaarslijstjes. Nu we alle albums…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Porridge Radio - Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky (★★★½): Rouw voor de kleine, onbenoembare dingen

En toen kwamen ze bijna uit de lucht vallen, die Porrigde Radio. Het Britse viertal uit Brighton bezat perfect timing.We kregen hun doorbraak…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.