© CPU – Leni Sonck
Op Tako Tsubo eerde L’impératrice het gebroken hart. De tweede langspeler van de Franse band is een zwoele en funky verzameling van liederen over hartzeer die wellicht menig luisteraar toch een glimlach bezorgt, aangezien het allemaal zo tof en leuk klinkt. L’impérarice stond de afgelopen jaren verschillende keren op Les Nuits in de Botanique, maar verkent dit jaar de rest van Brussel. Voor een AB is het nog wat te vroeg, maar La Madeleine krijgt de Franse band wel tot de nok gevuld en doet elke aanwezige dansen. Geen enkele beat werd overgeslagen gisteren door het haast uitsluitend Franstalige publiek, dus het wordt hoogtijd dat het zestal ook aan de noordelijke kant van de taalgrens doorbreekt.
Saint DX is nog een beetje opzoek naar zichzelf, maar gaat wel de goeie richting uit. We zagen de Franse zanger/muzikant reeds verschillende keren als voorprogramma aan het werk en deze keer is met stip de beste. Het is al gauw duidelijk dat het ene nummer meer aanslaat dan het andere. Rustigere liedjes (en zo waren er veel) gaan gepaard met gebabbel in de zaal, maar eens het tempo wat omhoog gaat en de gitaar op de stand ‘Funky’ wordt gezet, lijkt het publiek toch eventjes op de kar van Saint DX te zitten. Er volgen terug enkele tragere nummers, maar daarna komt hij met uiteenlopende liedjes die wat moderner en aanstekelijker overkomen. De muziek wordt met momenten ondersteund door zwevende 3D beelden vooraan het podium, waarvan we niet goed weten vanwaar ze kwamen. De mysterieuze lichtshow wordt op het einde geleid door twee redelijk dansbare nummers, maar het publiek blijft eerder kalm. Ook als frontman gaat Saint DX er trouwens op vooruit, want hij komt minder verlegen en vooral spontaner over. Momenteel bewondert het Franse project nog wat te veel verschillende paden, maar als Saint DX het juiste pad kiest ligt er hem een mooie toekomst in het verschiet.
Dat het publiek meer in hun mars heeft bewijst de mensenmassa al een kwartiertje nadat Saint DX van het podium verdwenen is. L’impératrice doet nog een snelle, laatste soundcheck op het podium en het publiek wordt al laaiend enthousiast. Dat enthousiasme wordt nog maar eens groter wanneer de band er enige tijd later echt aan begint. Met zijn zessen gaan ze op één lijn staan met allemaal een lichtgevend hart op hun borstkas. Op de beat (de hartslag, als je wilt) gaat het licht uit en aan. Zo toont de groep meteen aan dat ze houdt van een beetje show verkopen, al wordt er meteen met opener “Off to the Side” bewezen dat ze daar niet op moeten vertrouwen. Het zwoele disconummer, en zo passeren er veel doorheen de avond, doet het publiek meteen meeklappen en mee grooven. De bijkomstige showelementen zijn niet noodzakelijk, maar wel een leuk extraatje.
Het valt meteen op hoe strak de muzikanten spelen, alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. De frontvrouw zegt dat ze twee jaar niet hebben gespeeld, maar ze zijn het duidelijk niet verleerd. Tijdens “Hematone” gaat de zangeres eventjes aan de zijkant gaan staan, terwijl ze wat gitaar speelt en zo gunt ze haar vijf kompanen even haast de volle aandacht. Die aandacht lijken ze dan ook niet erg te vinden. Wanneer de drummer zijn slagwerk later inruilt voor een gitaar, gaat hij vooraan op het podium staan om samen met de andere gitarist een beetje heen en weer te schuiven op de ritmes van de muziek. Diezelfde drummer opent op het einde van de avond de bisronde met een indrukwekkende solo, waardoor het publiek na de korte adempauze meteen weer uitbundig meedoet. Tijdens de vele instrumentale stukken (waarbij we de aanwezigheid van een zangeres haast zouden gaan vergeten, sorry) gaan de muzikanten er helemaal op los en dat werkt natuurlijk aanstekelijk. Als in een passionele relatie hitsen het publiek en de band elkaar op, en zo wordt het alsmaar warmer en warmer. Er wordt steeds meer gedanst en gelukhormonen vliegen haast zichtbaar door de lucht.
Toch valt ons oog met momenten ook op de zangeres. Haar leuke, spontane bewegingen tonen geen groot danstalent, maar zorgen wel voor wat extra amusement. Wanneer ze tijdens “Alomalie Bleue” met haar armen op denkbeeldige trommels slaat, lijkt het alsof ze ons de afgelopen maanden begluurde tijdens onze enthousiaste luistersessies van dat nummer. Geheel onnodig vraag ze of we zin hebben om te dansen. Natuurlijk hebben we dat. Met haast twee dozijn aan halve discoballen achter de band (waardoor de spiegeltjeskant kan wegdraaien en de ballen niet constant in feestmodus zijn) is het niet moeilijk om een groep mensen aan het bewegen te krijgen. De vele kleurige lichten op het podium maken er een extra vrolijke boel van, zonder dat het ooit een overkill aan kleuren wordt. Nummers als “Peur de filles” en “Vacances” worden veel langer gebracht dan we gewoon zijn van op het album, maar ook met de extra lange instrumentale stukken wordt er nooit overdreven. Het publiek krijgt alles dat L’impératrice te bieden heeft en dat is veel, maar nooit té veel.
Je las nu misschien al dat er uitbundig gedanst en gefeest werd, maar je onderschat waarschijnlijk hoeveel en hoe enthousiast dat dat gebeurde. Het leek alsof L’impératrice een lange, warme dag op Rock Werchter afsloot en we na ruim tien uur op de festivalweide nog steeds aan het dansen zijn op niets meer dan goesting (en een vleugje knaldrang). Het publiek was niet alleen goed geluimd, maar de band speelde ook gewoon heel strak. Met wat showelementen hier en daar werd het allemaal net dat tikkeltje opzwepender. Saint DX zei op het einde van zijn set al dat de show van L’impératrice in Frankrijk de dag ervoor heel goed was en dat was slechts een eufemisme.
