AlbumsFeatured albumsRecensies

Everything Everything – Raw Data Feel (★★★½): Meer dan eentjes en nulletjes

Voor wie bij de naam Everything Everything eerder aan de sappige romcom van Stella Meghie denkt, is hier nog een kleine spoedcursus over de gelijknamige band. Het artrockoutfit ontstond een vijftiental jaar geleden in Manchester en is ondertussen al toe aan een zesde album. Op debuutalbum Man Alive (niet de romantische komedie uit 1945 van Ray Enright) en Arc (niet de Japanse sci-fi gebaseerd op het kortverhaal van Ken Liu) etaleerden de Britten zich als rockband met een gevoelige kant voor catchy hooks met een vleugje artpop. Kort door de bocht kunnen we hun muziek samenvatten als Coldplay die na X&Y besloot om hun muziek enigszins cutting edge te houden.

Hun bekendste en best onthaalde album is zonder twijfel hun derde, Get To Heaven. Een vlaag aan pophits die nooit het succes hebben gekend die ze verdienden, met “No Reptiles” en “Warm Healer” als absolute uitschieters. Frontman Jonathan Higgs weet als geen ander met zijn ijle stem en ambigue teksten een soort existentiële liminaliteit in te nemen. Op de twee albums die volgden, A Fever Dream (niet die Netflixfilm van vorig jaar) en RE-ANIMATOR (nee, niet de horrorfilm van Stuart Gordon uit 1987), werden echter iets minder hoge toppen bereikt en werd ook de vraag gesteld of Everything Everything ooit nog de kwaliteit van Get To Heaven terug zou bereiken.

Misschien op Raw Data Feel dan? Als concept voor dit album laat Everything Everything het schrijven van teksten over aan Artificële Intelligentie. Dit klinkt als een recept voor een komisch album met een zeer hoge memewaarde, maar de mannen van Everything Everything beweren er toch diepgaande, prangende verhalen mee te simuleren. Eerste single “Bad Friday” deed ons toch stevig twijfelen over die stelling. Als een tweesnijdend zwaard is enerzijds de muziek extreem catchy en de productie galshelder, iets wat verre van het geval was met de korrelige mixing op RE-ANIMATOR. Anderzijds blijkt het voor ons toch moeilijk om ons in te leven in de leefwereld van een computer. De diepgang van Jonathan Higgs zijn teksten is hier toch opvallend afwezig.

Op “Teletype” en “Jennifer” is het resultaat dan wel weer meer dan wat eentjes en nulletjes bij elkaar. “Teletype” slaagt er in om op een schijnbaar vrolijke toon een vat van onzekerheid en radeloosheid aan te slaan. Die andere kan met de heel botte openingszinnen meisjes met de naam Jennifer prompt met een depressie opzadelen. Op “Leviathan” wordt het concept echt tot perfectie uitgewerkt. De etherische stem van Higgs in combinatie met de eenzame ‘gevoelens’ van een artificieel intelligent wezen zorgen voor een bevreemdend en louterend moment middenin het album.

Het concept van de AI kan dus zeker wel werken, maar er zijn andere momenten waar we toch niet anders kunnen dan de wenkbrauwen te fronsen. Hoewel het refrein van “Pizza Boy” buitengewoon aanstekelijk is, voelt de tekst aan als een goedkope dadaïstische pastische. En dan heb je nog deze: ‘Is it Kevin in the car, he’s a cabbage like me’ gevolgd door ‘He’s Obama in the streets, but he thinks he’s Osama in the sheets’: een uittreksel uit “Shark Week” die we het beste kunnen omschrijven als ‘what the fuck’ gevolgd door een twaalftal vraagtekens.

De geweldige productie maakt gelukkig veel goed. “Shark Week” is – zoals de straattaal het toelaat – een absolute banger, mede dankzij de grootse akkoorden en fantastisch diepe baslijn na het refrein. Ze zijn het duidelijk nog niet verleerd om fameuze knallers van nummers te schrijven. Hoogtepunt op dat vlak is “Cut UP!”. Hoewel we niet honderd procent gewonnen zijn voor de intro, wordt alles goed gemaakt door een van de meest catchy refreinen uit de discografie van Everything Everything. Ook “HEX” en “I Want a Love Like This” zitten bij de grote winnaars als het gaat om een feest te bouwen op deze nieuwe plaat.

We moeten het zeker ook nog even hebben over afsluiter “Software Greatman”, een nummer dat zijn naam waardig is, want dit is zonder twijfel hun beste afsluiter sinds “Warm Healer”. De breakbeat waar het nummer op rust doet ons denken aan het toegankelijkere werk van Autechre en de verknipte soundsamples en zweverige synthesizers kunnen dan weer van de hand van Aphex Twin zijn. Ook al is dit met zes minuten het langste nummer op de plaat, toch slaat de verveling nooit toe. Na drie iets minder memorabele nummers (“Kevin’s Car” wiegt ons bijna in slaap) kan Everything Everything zich nog tot een laatste hoogtepunt hijsen.

Instrumentaal valt er niet veel te klagen op Raw Data Feel. Het is een ambitieuze stap vooruit na een iets mindere passage in hun discografie met A Fever Dream en RE-ANIMATOR. Het experiment met de AI is dan wel weer van wisselend succes. Hoewel het op sommige nummers voor opvallend pakkende en mooie momenten zorgt, blijft ons toch het gevoel bij dat dit vooral een gimmick is. Voornamelijk op de catchy nummers storen we ons vaker aan de tekst dan we zouden willen. Sommige zinnen leken bedacht te zijn door een AI die tot vijf uur in de nacht aan een toog in de Charlatan is blijven hangen. Op vlak van songwriting is Raw Data Feel een heel sterk werk, maar Higgs schijft toch best zelf zijn teksten.

Facebook / Website

 

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Everything Everything - "Cold Reactor"

Stilstaan is achteruitgaan en daarom neemt Everything Everything wel vaker de vlucht vooruit. De Britten maken iets wat je als artrock kan…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 101 beste singles van 2022

Het jaareinde komt nu echt wel in zicht, maar wij zijn nog lang niet klaar met onze eindejaarslijstjes. Nu we alle albums…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Everything Everything – “Pizza Boy”

Over iets meer dan twee weken verschijnt Raw Data Feel, de zesde langspeler van Everything Everything. Het liefdesverhaal tussen ons en de Mancunianen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.