Mogwai @ Ancienne Belgique (AB): Tussen stilte en lawaai

Er was een plan om Mogwai in de Lotto Arena te krijgen, alleen was dat plan iets te groots. Gelukkig voor de band was er een pandemie die ervoor zorgde dat hij toch naar zijn herkenbare roots kon terugkeren in de Ancienne Belgique. En maar goed ook, want in zo’n zaal komt de muziek van de Schotten het best tot zijn recht. Vorig jaar verscheen met As The Love Continues een nieuwe plaat van de postrockers, die volledig in isolatie werd opgenomen. Het moest het geluid van het einde van de wereld en de eenzaamheid herbergen, en dat deed het ook. We waren dan ook benieuwd hoe dit live vertaald zou worden. Op 18 mei 2022 kon de band het album eindelijk voorstellen in de Ancienne Belgique die net niet uitverkocht was. Het werd een avond waarbij de band twee gezichten liet zien: die van intimiteit en die van kracht.

Voor het zover was, kregen we eerst bdrmm uit Hull te horen. De band is al even bezig aan zijn weg en werd door Mogwai uitgenodigd om de support te verzorgen. Dat deden de Britten met verve en veel plezier, en zo moet het ook. Wat we zagen van het viertal was een mix tussen shoegaze, dreampop en een streepje noise. Hoewel het soms luchtig klonk, had het merendeel van de songs wel een donkere ondertoon. En net daarin zat de sterkte. Door krachtexplosies af te wisselen met dromerige reverb op de gitaren, konden ze een heel boeiende set neerzetten. Met nummers die lang uitgesponnen werden en een portie goesting hebben ze alvast heel wat zieltjes voor zich gewonnen.

Mogwai had een klein probleem voor aanvang van de set. Hun vaste bassist Dominic Aitchison voelde zich niet goed en dus werd hij vervangen door Adam. Wie die man is, zal voor iedereen een vraagteken blijven, maar zijn taak als vervanger vervulde hij met verve. Door die man-minder-situatie werden sommige nummers dan ook in een kleinere bezetting gespeeld, iets wat ervoor zorgde dat de intensiteit in de songs van Mogwai net nog iets intiemer naar voor kwamen.

Maar goed, we beginnen bij het begin en dat is de wondermooie opener van het album en ook van de set “To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth”. Een lange titel voor een nummer dat een verhaal vertelt. Het start tamelijk episch, alsof je net voet zet op een nieuwe planeet, daar voor het eerst de lokale zonnestralen op je ogen krijgt en je langzaam maar zeker meer van de planeet lijkt te zien. Op die manier breekt de song ook open, en zo konden we ons eigenlijk geen betere opener in gedachten houden. De single toont Mogwai op de manier waarop iedereen hem wil horen: episch, doordacht en met een krachtige gitaarlijn als ondersteuning. Ook opvolger “White Noise” behield die gedachte, waardoor we na twee nummers al niet meer in de Ancienne Belgique zaten.

Nadien koos Mogwai toch voor de intimiteit in de set. De luide jongens die we zo gewoon zijn, werden plots stille jongens. Er volgden namelijk heel wat songs waarin de piano of synths centraal stonden. Op die manier doe je als Mogwai namelijk iets wat niemand van je verwacht: stil zijn. Bij “Ritchie Sacramento” en “Cody” werd tweemaal gezongen. Vooral die laatste was krachtig in zijn intimiteit, een nummer dat de zaal stil kreeg en helemaal terug naar eind jaren negentig katapulteerde. De lo-fi vibes contrasteerden fel tegenover de normaal zo volle sound van de band, maar ook daarin schuilde charme.

Bescheiden zijn ze gelukkig altijd en dus kregen we zoals gewoonlijk na iedere song een ‘thank you so much’ van frontman Stuart. Met “Hunted by a Freak” bleef het spacey thema wel behouden door alle effecten op de zang. “Rano Pano” zette nadien de toon om het stevige deel van de set in gang te schieten. De kletterende riffs in deze song lieten de mensen in de zaal kirren van geluk, en gelijk hebben ze. Het nummer blijft zelfs nu nog een gigant die telkens vettiger binnenkomt. Dat hierna de stevigste songs van As The Love Continues kwamen, kon geen toeval zijn. De liedjes fungeren perfect bij het oudere, stevige werk van de band en komen als apotheose perfect tot hun recht. Zo is “It’s What I Want to Do, Mum” een geweldige song die op het einde volledig openbarst. Ook hier werden overigens telkens nog synths en dergelijke in het geheel gesmeten. Zo was het emotionele “I Know You Are but What Am I?” nog een opvallende keuze in de set, maar wel eentje die op veel enthousiasme kon rekenen. Het experiment en de piano vormden eigenlijk de coherente afsluiter van het gedeelte waarin Mogwai de grenzen opzocht, want vanaf toen zou er enkel nog maar geramd worden.

Het was pas bij “Drive The Nail” dat volop voor de gitaar werd gekozen. De nummers hierna waren alleen maar gitaargericht en dat zorgde voor een riffexplosie van jewelste. Vooral de bisronde was er een waarbij je oren nog dagen zouden suizen van geluk. Het was luid, het was krachtig en het was geweldig. Op die manier wist Mogwai subtiel zijn nieuwe nummers in de set te steken zonder daarbij de gouwe ouwe te vergeten. De bisronde was het furieuste dat de band was geweest gedurende de hele set en dat zag je aan de headbangende mensen die met een smile op het gezicht genoten.

Mogwai is een verstandige band, een band die altijd weet waar ze mee bezig is. Ook in de Ancienne Belgique. Wanneer er nieuwe muziek is, stelt ze die voor, maar niet zonder rekening te houden met de oude garde. Hoewel de nieuwe songs nog niet super gekend zijn, stonden ze als een huis in de AB en lieten ze ons watertanden naar meer. Soms viel het zelfs niet op dat er een gloednieuw nummer werd gespeeld, en dat is een talent die slechts enkele bands in zich hebben. Mogwai was dus weer geweldig en wist perfect de balans tussen intiem en kracht te onderhouden.

Op 16 juli speelt de band op Rock Herk.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth
White Noise
Dry Fantasy
Ritchie Sacramento
Cody
Hunted by a Freak
Midnight Flit
Rano Pano
It’s What I Want to Do, Mum
I Know You Are but What Am I?
Drive the Nail
Ceiling Granny

New Paths to Helicon, Pt. 1
We’re No Here