© CPU – Nathan Dobbelaere
Wanneer een band beschreven wordt als een mengelmoes tussen Metallica en ABBA, weet je dat er je iets gek of geniaal te wachten staat. Ghost weet beide beschrijvingen al meer dan een decennium perfect te bespelen. Waar ze bij hun debuut in 2010 nog in tweestrijd leken te zijn tussen metal en pop, glam en satanisme, wisten ze de voorbije jaren deze split in persoonlijkheid om te vormen tot een monogaam concept. Om de discografie van de Zweden ook conceptueel te noemen, is misschien een stap te ver, maar het is alleszins zo dat er een verhaallijn te volgen valt doorheen de, intussen, vijf albums, die evengoed terugkomt in videoclips en tijdens liveshows. Geen verhaal zonder spektakel, en dus haalde Ghost gisterenavond in Vorst naar goede gewoonte nogmaals alle truken uit de doos.
Opbouwen naar opener “Kaisarion” werd gedaan met dronegeluiden die stilaan opbouwden naar hemelse gezangen van een kerkkoor. Na een halfuurtje geduld uitoefenen, werd alle rust meteen doorprikt en werden we van de hemel regelrecht de hel in getrokken. Luide explosies, een uitgewerkt decor met glas-in-lood ramen, uitgekiemde kostuums en beenharde gitaren. Het was moeilijk om te kiezen waar we eerst moesten kijken terwijl Papa Emeritus IV, zoals de frontman tegenwoordig door het leven gaat, gebruik maakte van alle chaos om zijn hitmachine op gang te trekken.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Eenmaal bekomen, viel snel op te merken dat naast alle pracht en praal ook muzikaal alles tot in de puntjes uitgekiemd bleek te zijn. Waar Ghost vroeger regelmatig veel show, weinig wol bleek te zijn, hebben ze intussen enorme stappen gezet in maturiteit. Zo kregen we van de ghouls, zoals de bandleden heten, een enorm vol arenageluid aangevuld met afgelikte gitaarsolo’s. Misschien zelfs zo afgelikt dat de grens tussen metal en glam weer wat verder vervaagde. Deze ghouls, die maar liefst met acht op het podium stonden, wisten echter niet enkel muzikaal een meerwaarde te leveren. Regelmatig waren er kleine, komische interacties tussen de gemaskerde bandleden op te merken waar Baba Yega jaloers op zou zijn. Zo ook een gitaarduel voorafgaand aan “Devil’s Church” waar de ene gitarist het moest hebben van zijn snelle vingers die over de frets vlogen, terwijl de andere vooral het publiek bespeelde.
Deze kleine intermezzo’s waren een leuke gimmick, maar vergis je niet, het was wel degelijk Papa Emeritus IV die baas was op het podium. Zo zette hij als een volleerde rocker regelmatig zijn muzikanten op hun plaats om te pronken met zijn vele outfits. Ook deze kostuums droegen opnieuw bij aan het totaalconcept die de band neerzette. Om helemaal mee te zijn, moesten we er echter wel onze aandacht bij houden. Zo verwees de frontman naar een nummer dat zijn vader regelmatig voor hem zong, waarmee hij uiteraard gewoon zijn alter ego Papa Nihil met “Mary on a Cross” bedoelde. Diezelfde Papa Nihil kreeg eveneens een kleine rol in het geheel wanneer deze in een glazen kist het podium opgereden werd om vervolgens gereanimeerd te worden en de saxofoonsolo, inclusief strakke danspasjes, tijdens “Miasma” te komen brengen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ghost lijkt meer en meer vrede genomen te hebben met zijn status van ‘specialleke’, de band trekt misschien dan wel vooral zwartgeklede metalheads aan, maar brengt naast stevige riffs voornamelijk dansbare en feestelijke glamrocknummers. De zachte binnenkant van Tobias Forge, die schuilgaat achter de vele maskers, kwam dan ook enkele keren piepen wanneer hij tijdens het optreden vroeg om elkaar niet pijn te doen bij het crowdsurfen of wanneer hij voor de zoveelste keer zijn liefde verklaarde aan het publiek en de aanwezige crew. Het betekent echter niet dat een zachte binnenkant niet kan samengaan met een stevige set. Zo wist de band met afsluitend drieluik “Enter Sandman” van Metallica, dansbare radiohit “Dance Macabre” en hard rocknummer “Square Hammer” iedereen te overtuigen van zijn muzikale krachten, ook zij die kwamen om gitaren te offeren aan de duivel.
De voorbije jaren heeft Ghost live enorme stappen gezet. Van enorme producties vol toeters en bellen blijft nog steeds enorm veel overeind, maar in het tijdperk van Emeritus de vierde weten ze dit te combineren met een strakke set waarin de energie nooit leek te dalen. Gek of geniaal? Wij houden het op beide.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Kaisarion
Rats
From the Pinacle to the Pit
Mary on a Cross
Devil Church
Cirice
Hunter’s Moon
Spillways
Faith
Ritual
Call me Little Sunshine
Helvetesfönster
Year Zero
He is
Miasma
Mummy Dust
Kiss the Go-Goat
Enter Sandman (Metallica-cover)
Dance Macabre
Square Hammer
