Tindersticks @ Bozar: Een grote doos vol pralines

Toen we te horen kregen dat de Engelse band Tindersticks zou afzakken naar de Brusselse Bozar, maakte ons berenhart een kleine vreugdesprong. Wij konden ons immers geen betere plaats voorstellen om de gloedvolle kamerpop met de warme bariton van Stuart A. Staples te degusteren dan het stijlvolle art-decogebouw. Het beloofde alvast een bijzondere avond te worden, want om de dertigste verjaardag van de groep te vieren zou de tour helemaal in het kader staan van de verzamelaar Past Imperfect – The best of Tindersticks ’92 – ’21 en zou het vijftal met een hele resem gasten op pad trekken. Met grote verwachtingen zakten wij dan ook naar de hoofdstad om Tindersticks nog maar eens aan het werk te zien.

Een exquise maaltijd smaakt het best op een nuchtere maag, en daarom stoorde het helemaal niet dat Tindersticks iets na 20u het podium betrad zonder dat een voorprogramma ons had opgewarmd. Gehuld in een zacht rookgordijn stapten zanger Stuart A. Staples, multi-instrumentalist David Boulter, guitarist Neil Fraser, bassist Dan McKinna en drummer Earl Harvin onder luid applaus op het podium. Toen de groep de single “Willow” inzette, kon je echter al gauw weer een speld horen vallen; de ruimte tussen de muzikanten bleek goed hoorbaar en zorgde voor een zacht, uitgebalanceerd geheel. De zalvende klanken van de bandleden ontwikkelden zich doorheen de zaal alsof een warm deken van troost werd uitgespreid. De geluidsmix zat dan ook ogenblikkelijk goed. De eerste nummers van de set werden in de bescheiden vaste bezetting van de band gebracht, en dat kwam nummers als “A Night So Still” en “Medicine” alleen maar ten goede. Deze kwamen immers zeer mooi tot hun recht in elegante en beheerste versies.

Tindersticks is een groep die haar instrumenten niet geselt, maar liefheeft en streelt. Althans doorheen het grootste deel van hun nummers, want af en toe gooit de band wat dynamiet in het vuur. In Bozar werd de eerste ontploffing door een galmende trompet aangekondigd in de finale van “Sleepy Song”. De muzikale uitbarsting was echter klein bier in vergelijking met wat nog zou volgen, want nadat de laatste tonen van “Sleepy Song” waren uitgestorven, verscheen opeens een veertienkoppig(!) orkest op de scène. Een ziedende versie van “Her” volgde met een ingekorte akoestische intro, maar compleet met galopperende drums, jengelende gitaar, bloedmooie strijkers en een snijdende trompet. Het werd een sleutelmoment vanaf wanneer Staples en zijn kompanen werkelijk alles uit de kast begonnen te halen om het publiek een onvergetelijke muzikale avond te bezorgen.

Met het voltallige orkest in de rug kon het vijftal de liedjes verder inkleuren en het spreekt voor zich dat dat de songs alleen maar ten goede kwam. Iemand die geen kippenvel krijgt bij het horen van een kamerorkest dat “Another Night In” begeleidt, kan niet anders dan doof of harteloos zijn. Kon er nadien nog meer kippenvel geschonken worden? Zeker, de hoogtepunten waren niet op een hand te tellen. Het poppy “Travel Light” werd gebracht in een mooi duet, een intens “Both Sides Of The Blade” sneed door het hart en een uitgesponnen, mysterieuze versie van “Show Me Everything” baadde in een frivole vibe. Een explosie van strijkers in de finale spande helemaal de kroon.

Het spreekt voor zich dat Tindersticks de muziek voor zich liet spreken en verder geen nood had aan al te veel inkleding op het podium. Geen Bengaals vuur of flitsende lichtshow, maar eenvoudige spots die het podium deden baden in voornamelijk primaire kleuren. Blauw en rood kregen veelal de bovenhand om respectievelijk de weemoedige en intense nummers te ondersteunen. Een poepsimpel gegeven om nog maar eens te bewijzen dat bij Tindersticks de passie voor muziek centraal staat. Stuart A. Staples bleef naar goede gewoonte ook erg bescheiden, hij wierp ons op fluistertoon enkele dankwoorden toe en lachte breed toen enkele enthousiastelingen uit het publiek woorden van liefde scandeerden. Zo stil en verlegen als Staples tussen de nummers op het podium stond, zo begeesterd en intens bracht hij de songs uit de dertigjarige geschiedenis van de band. Met zijn warme bariton slaagde hij er meer dan eens in om ons helemaal te doen smelten.

Tindersticks sloot na een gepassioneerde versie van “For The Beauty” af met een bisronde vol tedere momenten. Het lieflijke muzikale gedicht “My Sister” liet het publiek aan de lippen van Staples hangen, terwijl “Harmony Around My Table” aanzette tot vrolijk meeklappen en -zingen. Publiekslieveling “Tiny Tears” dekte iedereen nog eens toe met een melancholisch dekentje, alvorens het vergeten pareltje “For Those…” ons definitief de nacht in stuurde.

In Bozar konden we genieten van alle kleurrijke facetten van Tindersticks’ spectrum: van de ingetogen crooners tot breed georkestreerde kamermuziek, van opzwepende intermezzo’s tot lieflijke gedichten. Tindersticks blijft na dertig jaar nog steeds een groep die nog het best te vergelijken valt met een grote doos pralines: een assortiment aan uiteenlopende smaken, maar allemaal even zoet en hartverwarmend. Op 6 augustus staat Tindersticks op het podium van Dranouter, neem het van ons aan dat dat ook niet minder dan wondermooi zal zijn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Willow
A Night So Still
Medicine
She’s Gone
Sleepy Song
Her
Another Night In
How He Entered
City Sickness
Trees Fall
Pinky In The Daylight
Both Sides of The Blade
Johnny Guitar (cover van Peggy Lee)
Travelling Light
My Oblivion
Show Me Everything
This Fire of Autumn
For the Beauty