Speel je als muzikant in een groep met maar enkele bandleden, dan steek je best voldoende energie, dynamiek en tempowisselingen in je muziek om de liedjes boeiend te houden. Denk aan powertrio’s als Nirvana. Met twee zijn de mogelijkheden nog beperkter en heb je minstens één technisch verdomd goeie muzikant in huis nodig om overeind te blijven (we denken aan Jack White).
Alaska Gold Rush heeft het geluk dat het niet één, maar twee goede muzikanten in huis heeft. De Belgische groep rond Renaud Ledru (gitaar en zang) en Nicky Collaer (drums) brengt met Human Flare haar derde album uit en bewijst daarop enkele nummers lang dat ze nog steeds fenomenaal uit de hoek kan komen, met melancholische rock die ergens het midden houdt tussen Big Thief en Two Gallant in.
“Trampoline” is opgebouwd rond een toffe melancholische riff, en de korte schurende gitaarsolo van Ledru grijpt ons bij het nekvel. De warme gitaarklank is simpel maar on point dankzij de subtiele delay (een constante doorheen de plaat), en Collaer weet smaakvol de leegtes in te kleuren die Ledru openlaat. “Tumbles” kent dezelfde ingrediënten, maar is zowaar nog sterker dankzij Collaers’ stuwende drumwerk. Ledru zingt meestal ook vrij schel, maar zet hier een hese, wat lagere praatstem op die wonderwel werkt en hij van ons vaker mag gebruiken. Het abrupte einde zorgt ervoor dat wij dit liedje graag op herhaling zetten.
“OD Sugar” en “The Arsonist” bevatten dan weer wat meer punch, en vooral dat laatste nummer heeft een krachtig refrein waarin Ledru op zijn gitaar uithaalt zonder aan subtiliteit in te boeten. Sterk allemaal, gezien het beperkte instrumentarium. Op enkele gedubde gitaren na bespeuren wij trouwens nergens valsspelerij. Geen idee hoe de jongens dat live repliceren. Looppedaaltje?
Toch zijn er enkele kanttekeningen te maken. Drie van de vier topliedjes bevinden zich halverwege Human Flare. De eerste helft en laatste drie nummers van de plaat zijn dan ook iets zwakker. Vooral gebrek aan energie speelt de liedjes parten. Zo is opener “Love Chameleon” een opwarmertje dat iets te lang doorgaat, lijkt “OD Sugar” het album in gang te schoppen, maar neemt “Alike” vervolgens meteen weer gas terug. Het toont aan hoe belangrijk een goede liedjesvolgorde blijft.
Ook de laatste elf minuten lijden onder een gebrek aan variatie, en lijken drie outroliedjes op rij. Nochtans gaat het niet om slechte nummers, al klinkt de stem van Ledru bij momenten iets te zagerig (wat meer van die hese praatstem alsjeblieft!). Het voelt wat aan als in een coole auto zitten die niet echt in gang raakt. Human Flare is goed, maar was nog sterker geweest met een andere liedjesvolgorde of extra rocknummers. Of toch een bassist? Al geloven wij stiekem wel dat de twee jongens zonder extra hulp nóg sterker uit de hoek kunnen komen.
Alaska Gold Rush speelt op 10 mei op Les Nuits Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
