The GOLDEN DREGS @ Ancienne Belgique (AB Club): Klaar voor een sprankelende toekomst

Met het recent uitgebrachte On Grace & Dignity wist The GOLDEN DREGS, het muzikale project rond de Brit Ben Woods, ons eerder dit jaar helemaal te bekoren. Wij waren niet de enige enthousiastelingen, want de derde plaat kreeg heel wat meer aandacht dan de twee vorige worpen van de Zuid-Londense band. Daar zit de kwaliteit van de muziek natuurlijk voor iets tussen, maar evengoed de overstap naar het bekende indielabel 4AD. Dat is natuurlijk de muzikale thuisbasis van onder andere The National. De diepe bariton van bezieler Woods werd in het verleden al eens vergeleken met die van Matt Berninger, maar door de overstap naar het 4AD wordt The GOLDEN DREGS nu nog meer in een adem genoemd met de treurwilgen uit Ohio. Reden te meer dus om af te zakken naar de Ancienne Belgique Club om te controleren of de livereputatie van de Woods’ band eveneens voldoet aan die van de groep waar ze zo eenvoudig mee worden vergeleken.

Alvorens het zover was om die proef op de som te nemen had het Belgische rockduo Alaska Gold Rush de eer om het podium van de Club op te warmen. De groep bracht vorig jaar haar derde langspeler Human Flare uit en wist met haar muziek, die het midden houdt tussen Big Thief en Two Gallants, goed te scoren in Frankrijk en Wallonië. Het optreden in de AB Club bleek meteen de vuurdoop van drummer Franck Baya nadat die eerder dit jaar de fakkel overnam van Nicky Collaer. Live kon Baya alvast even sterk overtuigen als zijn voorganger. Bovendien stonden poppy songs als “OD On Sugar”, “Love Chameleon” en “Camouflage” nog steeds als een huis. Alaska Gold Rush bracht volgens ons dan ook een gebalanceerd voorprogramma met naar goede gewoonte veel reverb- en delayeffecten op de gitaar van Renaud Ledru.

Na de sfeervolle opener was het tijd voor Ben Woods om met zijn band de scène te beklimmen. Hij deed dat met de versterking van zes muzikanten zodat er op dat vlak al een zeer groot verschil was met het bescheiden voorprogramma. Alle leden van The GOLDEN DREGS waren van kop tot teen gekleed in het wit waardoor het leek alsof ze als engelen neerdaalden uit het hiernamaals. Vanaf de opener “Beyond Reasonable Doubt” bleek de muziek ook al meteen hemels te klinken, want de geluidsmix zat optimaal in elkaar. Dit zou bovendien doorheen de rest van de set zo blijven. Toppunt bleef steeds Woods’ sombere bariton; die hield live uitstekend stand en meanderde vlot tussen warm, troostend en zacht beklijvend.

Doorheen de set werden acht van de dertien nummers geplukt uit On Grace & Dignity, daarnaast kreeg het publiek nog de single “John” en vier songs uit voorganger Hope Is for the Hopeless voorgeschoteld. Die plaat heeft een wat bluesy en gitaargedreven geluid en live kregen die liedjes ook een wat ruwere uitwerking mee. Zo zorgden een rockriff in “Pathos” en een funky baslijn in “Hope is For the Hopeless” voor een goed contrast met de gelaagde schoonheid van “Not Even The Rain” en “Vista”. Toch kregen de nieuwe liedjes ook een scherper gitaargeluid mee waardoor The GOLDEN DREGS live directer aanvoelde als op plaat. Zo sprong vooral de snedige gitaarlijn in het heerlijke “American Airlines” in het oor.

De gitaren zaten dus krachtig in de mix, maar daarnaast deed de groep ook aardig haar best om de muzikale rijkdom van On Grace & Dignity live tot leven te wekken met veel toetsen, soundscapes en her en der een clarinetsolo. Alle bandleden verzorgden regelmatig achtergrondzang waardoor enkele songs naar een vocale climax toewerkte. Vooral de gitariste Issie Armstrong zorgde regelmatig voor intense backings, waardoor nummers als “How It Starts” en “Before We Fell From Grace” sterk binnenkwamen.

Ondanks de intieme setting hield Woods het grootste deel van de set een verlegen afstand van het publiek. Bindteksten bleven beperkt tot woorden van dank en enkele korte boodschappen. Enkel tijdens “Congratiulations” zocht de frontman wat meer contact met het publiek, in die mate zelfs dat hij het podium verliet en de eerste rijen opzocht. Woods mag dan wel nog geen authentieke entertainer zijn die grote stadions in beweging krijgt, maar in de intieme setting van de AB Club had hij het wel duidelijk naar zijn zin. De overige muzikanten stonden met Britse cool op het podium, maar op basis van de schalkse lachjes tussendoor konden we afleiden dat er onder die strakke façade heel wat spelplezier schuilging.

Aan het begin van dit artikel namen we ons voor om de liveprestatie van The GOLDEN DREGS af te toetsen met die van The National, maar dat was natuurlijk een hopeloze zaak. The GOLDEN DREGS klonk in Brussel gewoon helemaal als zichzelf en slaagde erin om de kleurrijke muziek van op plaat pakkend live te brengen. De intieme AB Club bleek ideaal voor hun fris uitgewerkte melodieën, maar wij gunnen Woods en zijn maten toch een sprankelende toekomst en een groot podium om hun kleine verhalen tot leven te wekken.

Wie The GOLDEN DREGS nog eens live aan het werk wil zien kan op 20 mei afzakken naar London Calling in Amsterdam. Op 15 juli staat de band op het podium van BOS! Festival in Wevelgem.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Beyond Reasonable Doubt
Vista
Congratulations
Not Even the Rain
John
Pathos
Josephine
Eulogy
How It Starts
Before We Fell From Grace
Hope is for The Hopeless

Nancy and Lee
American Airlines