© CPU – Jan Van Hecke
Een tour rond een album dat al meer dan twee jaar geleden uitkwam; het is anno 2022 doodnormaal. Dat is ook voor Eefje de Visser het geval, want nadat ze in januari 2020 haar langverwachte vierde plaat Bitterzoet uitbracht, schuimt ze er pas sinds kort de clubs mee af. Stilzitten deed de zangeres echter niet: naast de splinternieuwe ep Blauwe Regen, werd ze ook mama van een gezonde zoon en maakte ze twee concertfilms, waarvan eentje met lichtkunstenaar Nick Verstand. Gigantisch veel om het eens met haar over te hebben, dus trokken wij naar de eerste show van de Bitterzoet-clubtour in de Hasseltse Muziekodroom, waar we een paar uur voor de show een babbeltje sloegen met Eefje.
Een baby’tje, een nieuwe ep, een concertfilm, het begin van een nieuwe tour… er zijn heel veel dingen waarmee ik je moet feliciteren. Hoe is het om vandaag Eefje de Visser te zijn?
Jeetje! (lacht) Ik besef heel goed hoeveel geluk ik heb. Ik ben wat dat betreft heel gelukkig en dankbaar, maar tegelijkertijd leid ik ook een heel normaal leven met gewone dingen erin; een baby die ’s nachts echt niet goed slaapt… (lacht) Nu ga ik weer op tour, maar het afgelopen jaar ben ik vaak thuis geweest, was ik hoogzwanger en toen was er een baby’tje. Daar ben ik eigenlijk vooral mee bezig geweest. Ik heb al die tijd op een roze wolk gezeten, maar nu moet ik het gaan zien te combineren; mijn muziek en het moederschap. Dat vind ik spannend, merk ik wel.
Ik heb daarnaast ook heel veel zin om Bitterzoet eindelijk live te spelen voor een normaal publiek. Ofja, in normale omstandigheden. Alle coronamaatregelen maakten een concertbeleving veel minder goed, vond ik.
Je begint nu inderdaad aan een tour rond een plaat die al meer dan twee jaar geleden uitkwam. Heb je hard gevloekt?
Dat valt wel mee, omdat het de hele tijd zo goed ging met mij. Ik merkte dat er heel veel kansen voorbij bleven komen: we konden alle radio- en televisiepromo’s doen, we deden alle coronaproof festivals en clubshows die we konden doen, we hebben een concertfilm gemaakt, samengewerkt met Nick Verstand… Ik heb naar mijn gevoel alles kunnen doen wat er inzat. En dan ben ik binnen die tijd ook nog eens zwanger geraakt en heb ik een baby’tje gekregen. Ik had mijn tijd echt niet beter kunnen besteden.
Je hebt eigenlijk de tijd gekregen om de plaat visueel verder uit te werken, zoals bijvoorbeeld met die concertfilms. Hoe belangrijk is het visuele voor jou?
Ik ben er altijd mee bezig geweest, maar ik heb lang moeten zoeken naar hoe ik dat het best kon aanpakken. Ik bracht twaalf jaar geleden mijn eerste plaat uit, en toen was ik eigenlijk al blij dat ik gewoon een plaat had gemaakt en überhaupt een liveshow kon brengen die goed genoeg was om ermee op een festival te staan. Hoe vaker je dat doet, hoe meer ruimte er in je hoofd vrij komt om meer te doen dan enkel de muziek.
Het visuele is eigenlijk altijd net zo goed een passie van me geweest, maar ook dans en videoclips. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk ruimte in mijn hoofd heb en zelfverzekerd genoeg ben om daar echt mijn stempel op te drukken, terwijl ik daarvoor een beetje heen en weer zwabberde. Als een regisseur bijvoorbeeld iets wilde, had ik altijd het gevoel dat ik minder mijn eigen ei erin kwijt kon. Ik heb dingen gedaan die ik heel leuk vond, maar nu met Bitterzoet ben ik op een punt gekomen dat ik het gevoel heb dat ik ook daar mijn ei kan leggen. Op vlak van muziek, maar ook op vlak van beeld.
Bedenk je alle clips dan ook zelf?
Niet alles, maar ik bedenk wel elementen eruit. Het is niet zo dat ik overal bovenop zit. Er is altijd vrijheid voor een regisseur. De videoclip van “De Parade” is er bijvoorbeeld eentje die ik heel lang wilde maken en waarvoor ik echt de juiste mensen rondom me heb verzameld, zodat ik het precies kon uitvoeren zoals ik het wilde. Ik ben heel blij dat ik dat eindelijk heb kunnen doen. Bij de clip van “Bitterzoet” had ik dan weer het idee om iets te doen met die vorm van dans. Ja, ik heb dan wel een idee, maar voor een heel groot deel zit daar dan ook de visie van Tobi Jonson (regisseur, red.) weer in.
Als je muziek maakt, lijkt het ook altijd alsof je die vanuit een parallelle wereld maakt, zeker met de video’s erbij. Is er een specifiek beeld dat je dan in je hoofd hebt, waaruit je dan verder begint te schrijven?
Ik begin inderdaad wel vaak met beelden als ik schrijf, maar dat komt lang niet altijd overeen met de videoclips. Eigenlijk bijna nooit. (lacht) Tijdens het schrijven van nummers zijn het veelal heel persoonlijke herinneringen die ik dan aan elkaar koppel, gemengd met een soort fantasie. Ik vind het moeilijk om uit te leggen. Eigenlijk roep ik een herinnering op en romantiseer ik het bijna. Of ik cultiveer het.
Eerder een ideale versie van wat het had moeten zijn dan?
Zelfs niet altijd ideaal. Er zitten vaak dingen in waar ik mee worstel, maar het is toch een wat minder harde wereld. De hardheid zit er nog wel in, maar het is absoluut verzacht. Het is belangrijk dat het de realiteit wat kan ordenen voor mij. Ik kan het in een verhaal gieten dat dragelijker is dan de realiteit. Zo belangrijk, dat het de reden is waarom ik ooit begonnen ben, waarom ik zo’n drive had om te schrijven. Een vorm van dingen verwerken, net zoals andere mensen dingen willen maken om met hun gevoelens om te gaan. Ik doe dat in mijn muziek. (glimlacht)
Vind je het dan niet moeilijk om dat naar buiten te brengen? Als het zo persoonlijk is?
Het is heel persoonlijk, maar niemand zal weten wat er letterlijk in mijn leven speelt. Man, dan zou ik me echt heel naakt voelen. Dat zou ik echt nooit doen. Nu durf ik het wel, omdat mijn echte waarheid en realiteit er wat verhuld in zit.
Voor Bitterzoet waren het vooral mensen die je inspireerden. Dat was het afgelopen anderhalf jaar misschien wat moeilijker. Heeft dat voor Blauwe Regen je kijk op muziek en inspiratie veranderd?
“Startschot” is inderdaad geïnspireerd op de natuur en sensualiteit, maar eigenlijk om heel eerlijk te zijn… mijn persoonlijke relaties en leven rolden gewoon door, ook al zagen we elkaar minder. “Storm” is wel echt ontstaan uit de behoefte om met grote groepen samen te zijn, samen een emotie te beleven en natuurlijk de ingehouden spanning van het feit dat het toen niet kon. Zonder de lockdown had dat nummer niet bestaan, maar “Startschot” op zich dan weer wel denk ik.
Nee, ik heb genoeg mensen om me heen gehad om geïnspireerd te zijn. Ook voor mijn nieuwe plaat, waar ik best al een tijdje aan bezig ben. Eigenlijk blijft alles gewoon doorgaan voor mij. Het blijft altijd gaan over relaties, niet per se liefdesrelaties, maar gewoon over hoe je je verhoudt tot andere mensen; de afstand en de nabijheid die je van iemand zoekt. Ik kan niet meteen iets zeggen waar het áltijd over gaat, maar ik kan wel zeggen dat het er vaak in vervlochten zit.
Hoe kom je dan uiteindelijk bij een lichtkunstenaar terecht om dat alles visueel over te brengen?
Ik heb Nick Verstand gewoon een keer voorbij zien komen op Instagram denk ik. Je kan daar eigenlijk heel veel mensen leren kennen. Voor het artwork werkte ik bijvoorbeeld ook samen met een kunstenaar uit Zuid-Afrika, die ik op Instagram had gezien. Nick kende mij ook wel en ik had hem al eens een berichtje gestuurd om samen te werken, maar dat was dan verwaterd. uiteindelijk heeft hij mij weer benaderd en dan zijn we het echt gaan doen.
Heb je daar dan zelf ook inspraak in? Of beslist hij welke kleuren en lichten je moet gebruiken?
Nee, juist niet. Daar ben ik net heel hard mee bezig. (lacht) Als het gaat over licht, dan is het altijd een samenwerking. Over sommige dingen heb ik echt hélemaal geen idee, maar een aantal hele sterke ideeën heb ik dan wel. En dan móét dat ook echt zo gaan. (lacht) Maar ik kan het nooit echt alleen.
Heb je misschien een beetje synesthesie? Dat je ziet en voelt in kleuren?
Ik weet wat je bedoelt, maar ik denk niet dat ik dat heb. Ik zie dingen gewoon echt voor me. Ik heb altijd een duidelijk idee, van ‘hier moet écht dit gebeuren’. Op heel veel plekken heb ik er dan weer niet zo’n idee over en dan mogen anderen dat invullen. Voor de film met Nick Verstand hebben we daar rond samengewerkt, door bijvoorbeeld met een zon en een maan die het contrast dat ook in Bitterzoet zit, weerspiegelden, en met natuurelementen… Hij heeft dan weer bepaalde effecten bedacht, zoals bijvoorbeeld kokers van licht, maar dan zit er later in het nummer weer een kleurverandering in, waar ik mee bezig ben.
Wat dat betreft denk ik dat ik alles altijd een beetje regisseer. Ook de liveshow. Ik ben geen regisseur, maar ik heb altijd een paar flarden van ideeën die er altijd in moeten.
Is dat ook iets dat we tijdens deze clubtour zullen terugzien?
Er zullen altijd wel een paar ideeën zijn die ik al duidelijk voor me gezien heb. Ik werk met een supergoeie lichtman, Randall, die het eigenlijk altijd megagoed doet. Ook als ik hem mijn ideeën niet zou zeggen. Hij staat ook open voor mijn visie. Dat is belangrijk, want er zijn ook heel veel lichtmensen die dat niet echt fijn vinden als een artiest dingen wil toevoegen.
Heb je eigenlijk nog stress voor zo’n tour, want het is uiteindelijk toch alweer een tijdje geleden.
Op een bepaalde manier zeker wel, ja. Ik denk dat dat nooit weggaat. Er is altijd een soort van stress, een soort angst dat je het niet goed gaat doen. Je bent je altijd heel bewust van de risico’s en de moeilijke momenten in de set. Ik zal nooit zorgeloos op een podium staan, maar dat is ook goed om me scherp te houden. Ik ben vooral heel erg bezig met dat ik het zo goed mogelijk wil doen met de hoeveelheid slaap die we nu hebben. (lacht) Ook door het feit dat deze tour al zo vaak is uitgesteld… ik wil er gewoon het maximale uithalen.
Sommige shows werden zelfs aangekondigd in november 2019… dat is inderdaad wel héél lang geleden.
Bizar he! (lacht) Dat hadden ook wij nooit gedacht. Ik weet nog dat wij onze tour drie maanden uitstelden, terwijl iedereen alles een paar weken had uitgesteld. We dachten dat wij wel safe zaten, maar ja! (lacht)
Je speelt ook shows in bijvoorbeeld Zwitserland en Duitsland. Die mensen begrijpen toch helemaal niet wat je zingt?
Dat klopt, maar ik denk dat je live eigenlijk heel dikwijls niet verstaat wat zangers zingen. Je bent daar vaak toch niet mee bezig? Als je live voor een band staat, ben je de totaalbeleving aan het meemaken en dat is met name de muziek. Bij mij is het sowieso al redelijk onverstaanbaar, daar krijg ik al wel eens vaker opmerkingen over. (lacht) Ik vind het altijd heel belangrijk dat de muzikale beleving voorop staat.
Als ik de tekst heel duidelijk uit zou spreken, zou ik voor mij persoonlijk iets afdoen aan het intuïtieve muzikale, abstractere gevoel dat in de muziek zit. Ik wil heel graag dat dat aanwezig is. Ik word zelf ook zo geraakt door muziek, meer dan door taal. De combinatie van taal en muziek vind ik echt geweldig. Uiteindelijk zijn de artiesten waar ik écht fan van ben allemaal heel goeie songwriters, maar de muziek raakt me eerst. Muziek is veel intuïtiever dan taal. Mensen hebben volgens mij vaak niet eens door dat ze het niet verstaan. Ik heb daar zelfs niet zoveel opmerkingen gehad als ik in het buitenland speelde. Uiteindelijk verstaan wij ROSALÍA ook niet, die we toch heel mooi vinden.
Stromae zegt altijd: ‘Als wij hier naar Engelstalige muziek kunnen luisteren, dan kunnen ze in Amerika ook naar Franstalige muziek luisteren.’
Ik vind het zo mooi dat, ook al versta je niet de woorden, je toch heel erg de emotie verstaat. Bon Iver ben ik ook een hele grote fan van, en die versta ik ook niet. Dat is totaal niet erg, want het gevoel dat in zijn muziek, stem en melodie zit, is zó sterk dat ik daar helemaal in op ga. In een veel abstracter wereldje. En dat probeer ik altijd voorop te zetten in mijn muziek. Het is niet zo erg als mensen je niet kunnen verstaan.
Haal je dan ook inspiratie uit artiesten als ROSALÍA en Bon Iver?
Misschien wel. Onbewust sowieso wel, maar nooit letterlijk. Oké nee, dat is niet helemaal waar. Voor Bitterzoet zijn er wel een aantal artiesten geweest die ik veel luisterde: The Internet, The Blaze, maar ook een Kate Bush en Robyn. Er zijn wel duidelijk inspiraties, maar in het algemeen is er zo ontzettend veel muziek die ik goed vind. Ik denk dat je uiteindelijk alles wel meeneemt, en vooral de muziek uit je jeugd, die diep ergens binnen in je zit; muziek waar mijn ouders naar luisterden.
Er zijn tegenwoordig ook veel nieuwe Nederlandse artiesten zoals bijvoorbeeld een Froukje of een S10 die jou als inspiratie noemen. Wat vind je daarvan?
Dat vind ik echt héél leuk. Het is toch geweldig als je een invloed kan zijn? Ik vind het ook heel leuk dat de Nederlandstalige muziek zoveel vormen begint aan te nemen; dat het niet meer enkel hiphop, kleinkunst of van die Nederpop is, maar dat mensen er alle kanten mee opgaan.
Ik heb ook het gevoel dat jij daar een beetje mee aan de basis van ligt, sinds je samenwerking met Bazart en de release van “Zwarte Zon” zit Nederlandstalige muziek echt in de lift.
Dat weet je natuurlijk niet zeker! (lacht) Mijn populariteit is inderdaad wel hard gegroeid in die periode. Ik denk dat het een beetje een combinatie is van verschillende factoren. Maar misschien? Zou het? (lacht) Ik weet het niet precies, maar als het zo is, vind ik het echt te gek. Ik denk wel dat hiphop daar ook een belangrijke rol in heeft gespeeld, want in Nederland en België is dat genre echt onwijs hard gegroeid. Dat heeft allemaal wel een invloed op de populariteit van Nederlandstalige muziek.
Misschien realiseren we ons nu ook wel dat we in het Engels in het algemeen niet zo’n goeie tekstschrijvers zijn. Dat is niet onze taal. Er zijn er wel die het kunnen, maar dat is eerder zeldzaam. Ik vond mezelf ook helemaal geen goeie tekstschrijver toen ik nog in het Engels schreef. In het Nederlands kon ik dan plots iets doen dat ik veel eerlijker, interessanter, fantasierijker en oprechter vond. Omdat er toen nog niet zoveel Nederlandstalige muziek was waarmee ik me niet kon identificeren, dacht ik dat dat niets voor mij was. Ik luisterde er ook niet per se naar, eerder naar dingen als Feist, Sia en Bon Iver. We beseffen nu eindelijk dat we gewoon hele coole dingen kunnen doen met onze taal en dat het daarom niet allemaal op elkaar hoeft te lijken.
En dat wordt nog maar eens bewezen door het feit dat jij nu aan een bijna uitverkochte tour begint.
Ja, ik ben echt superblij. (glimlacht) De laatste clubtour die ik deed was echt een hele andere tijd, zelfs een heel ander level. Nu kan ik veel meer spelen en ben ik ook met een veel groter team op pad. Ik heb er echt heel veel zin in!
Blauwe Regen is vanaf nu beschikbaar. De komende maanden trekt Eefje de Visser op een uitgebreide clubtour, waarvan je alle data vindt via deze link.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
