Crows @ Botanique (Witloof Bar): Vliegen door een storm

Enkele weken geleden kon Crows ons hun nieuwe plaat Beware Believers met veel trots voorstellen. De band ging daarop verder zoals ze op hun debuut startten: met furieuze postpunk, veel ruimte voor power en ook wel wat experiment. We waren dan ook benieuwd hoe deze nummers zich live zouden vertalen en met een show in de Witloof Bar van de Botanique konden we dat perfect meemaken. We zagen een band die vol goesting op het podium stond en met slechts twaalf nummers toch een golf van power over het publiek liet passeren.

Zoals dat wel vaker gaat in de Witloof Bar, begon Crows een kleine twintig minuten na het originele startuur van de show. Met “Closer Still” wond de band er geen doekjes om: hier zou gerockt worden. Met opvolger “Garden of England” begon de zaal al meteen wat te kolken. Dat was niet echt moeilijk, want de hitte in de zaal was niet te harden. De kleine Witloof Bar vulde zich met het heetste wat deze planeet te bieden heeft en Crows zorgde ervoor dat het kookpunt altijd werd bereikt. Met “Wednesday’s Child”, een nummer van de eerste plaat, ontstond de eerste moshpit en zo liep de ketel helemaal over.

Wat opviel, is dat frontman James Cox een echte showman is. Hij bespeelt zijn publiek alsof het niets is, maar spreekt het nooit rechtstreeks aan. Wat hij doet, is rondlopen als een bezetene, verschillende microfoons in de hand nemen en vooral zijn vocals vol overtuiging brengen. Maar soms was het net iets te veel, zoals bij “Room 156”. Het nummer moest vroegtijdig worden stopgezet omdat hij zijn microfoon naar de vaantjes hielp. Na een intermezzo van een vijftal minuten waarbij wat gejamd werd, kon de set worden verdergezet. Het zorgde er enkel maar voor dat het publiek enthousiaster werd.

Met zes nieuwe nummers in de set, konden we met heel wat nieuwe songs kennismaken. Toch was het “Pray” dat het meeste indruk op ons kon maken. Het oudere nummer heeft strakke riffs bij de vleet en laat vooral de hoofden headbangen als geen ander. Er worden bij deze song geen compromissen gesloten, de band breekt gewoon alles af wat het op zijn weg tegenkomt. We moeten dan ook de andere drie bandleden even vermelden, want ook zij zorgden er voor dat iedere song heel strak en intens binnenkwam.

Crows mixte vooral tussen heel donkere songs en de iets meer naar punk gerichte nummers. Het verschil zat hem daarbij bij de intensiteit. De ene keer konden we vooral van een snelheid als die van een gazelle profiteren, de andere keer mocht het al wat meer als een olifant vooruitgaan. Beide soorten vonden weliswaar perfect hun plaats in het geheel, waardoor Crows altijd heel donker en gedurfd voor de dag kwam. Het viel op dat de band hierbij vooral inzette op krachtexplosies en die werden door het publiek verorberd al was het hun favoriete gerecht.

Toch mocht de klank hier en daar wat beter overkomen. Nu klonk het bij momenten te log, waardoor de furieuze sound niet altijd binnenkwam zoals het moest. Dat maakte gelukkig niet meer uit op het eind, want met “Hang Me High” werd de apotheose gedurfd ingezet. Met een goeie, catchy riff en vooral stevige gitaarsolo’s knalde het nummer door alles en iedereen. Met moshpits en heel wat gespring zag je dat iedereen ten volle genoot. Ook met de repetitieve song “Chain of Being” op het eind, hypnotiseerden ze iedereen.

Crows maakte dus live ook een goeie indruk. We kunnen voorstellen dat de band in betere omstandigheden nog beter overkomt, maar ook nu bleek iedereen te genieten. Er waren veel moshpits, er werd gecrowdsurft en er was vooral veel intensiteit. De band gaf een kille indruk met hun muziek, maar in de zaal was het koken tot de het deksel ervan vloog. En net daarin sluipt hun sterkte; ze vliegen erin en stoppen niet tot ze volledig alles gebroken hebben. Ook in de Botanique, waar ze hun nieuwe plaat voorstelden, zat die veer nog steeds uitmuntend in elkaar.

Setlist:

Closer Still
Garden of England
Wednesday’s Child
Slowly Separate
The Itch
Healing
Whisper
Room 156
Wild Eyed & Loathsome
Pray
Hang Me High
Chain of Being