Dry Cleaning @ Botanique (Orangerie): Poëtisch gitaargeweld

Na twee warm onthaalde ep’s, werd het wel eens tijd voor een groter project van Dry Cleaning. De Zuid-Londense postpunkband bracht ons met New Long Leg een langspeler om u tegen te zeggen en wist zo alle verwachtingen omver te blazen. Het recept is simpel, maar uiterst efficiënt en dat is ook precies hoe het viertal zich in de Orangerie van de Botanique naar de eindmeet begaf. Dat de show door gekende redenen uitgesteld moest worden, bleek te pret niet te drukken, maar net een soort positieve nervositeit bij het publiek te creëren.

Vooraleer we Dry Cleaning aan het werk zien, is het de beurt aan Maria Somerville. Het is alweer even geleden dat de artieste haar muziek live bracht, maar nu ze mee op tour is door Europa, zal de routine ongetwijfeld snel terugkeren. Gewapend met een gitaar en een pedalboard dat voor de gelegenheid op hoogte mag vertoeven, brengt ze haar ingetogen liedjes. Ze neemt rustig de tijd om de woorden over de geluidsgolven te laten drijven terwijl een enkele blauwe spot het podium belicht. De gitaar wil meer doen dan wat Somerville toelaat en daarmee blijkt al gauw dat het toch de fluweelzachte vocalen zijn die de hoofdrol spelen. Op “Brighter Days” tekent haar zwarte silhouet zich scherp af tegen het rood-witte lichtspel. Ondanks de mooie liedjes weet de artieste onze aandacht moeilijk tot de laatste minuut vast te houden, hoewel onze buren het daar schijnbaar nog een stuk moeilijker mee hadden en troost zochten in een glas bier.

Om negen uur doven vervolgens de lichten terwijl aan de andere kant van de gang nog snel een voorraad jetons wordt ingeslagen om de avond door te komen. Zoals het het genre betaamt, is er geen tijd en ruimte voor nonsens. Deze mensen betaalden voor een ticketje om een avond naar muziek te luisteren? Dan zullen wij een avond muziek spelen. Die avond duurde echter precies een uur, ofwel dertien nummers. Tussen de nummers krijgen we moeilijk hoogte van de band, maar van zodra ze zich achter hun favoriete instrument kunnen verstoppen, lijkt er een last van hun schouders te vallen. Het is dan ook geen geheim dat frontvrouw Florence Shaw tot niet zo heel lang geleden niet eens aan een muzikale carrière dacht. Ze brengt op vrij bezwerende wijze haar teksten tot bij het publiek en laat haar bijzondere stem boekdelen spreken.

De ene cassette eruit en een volgende erin. Zo worden we ons na enkele nummers pas bewust van het bijzonder hoge tempo waarmee de avond vordert. Een luid applaus, slokje water en een amper hoorbare ’thank you’ vormen de overgang tussen de songs. Waar frontvrouw Shaw het allemaal op behoorlijk ingetogen manier aanpakt, denken haar muzikanten daar anders over. De drums vormen enige stabiliteit voor de gitaren die veelvuldig op avontuur trekken. Toch blijft het gitaargeweld naar postpunknormen beperkt en is het vooral het totaalplaatje dat met de overwinning naar huis keert. Ook het publiek leek dat opmerkelijk eenvoudig te verorberen, op de luttele bezoeker die met een compactcamera elk moment zo ingezoomd mogelijk wilde vastleggen na.

Het valt op dat Dry Cleaning de touwtjes in handen heeft en die nooit helemaal loslaat. Hierdoor komt het geheel soms als een beetje te veilig over, maar niets is minder waar. Zo is de ode aan Meghan Markle, “Magic of Meghan”, een mooi toonbeeld van hoe er onder het oppervlak een stille dreiging zweeft en er muzikaal gezien opgebouwd wordt naar iets wat je absoluut gehoord moet hebben. Op “Tony Speaks!” vormen de drums een constante waarna er voorzichtig aan headbangen gedaan wordt op het podium en nog voorzichtiger aan hoofdje knikken in de zaal. De muzikanten laten zich leiden door de verhalen die Shaw voordraagt op bijzonder poëtische, doch ongecompliceerde wijze.

Gehuld in blauwgekleurde mist bereiken we met “Scratchcard Lanyard” vrijwel het einde van een avond die wellicht een snelheidsboete zou krijgen. Alles wordt uit de kast gehaald om de mannen van middelbare leeftijd uit hun comfort zone te halen. Helaas blijkt dat van korte duur te zijn want even later verlaat het viertal het podium. Onder luid applaus keren ze echter terug om “Conversation” te brengen. Daarmee toont de band nog een laatste keer al zijn kleuren alvorens de was weer op kleur gesorteerd dient te worden en de band verder door Europa kan trekken om dezelfde cassette nogmaals af te spelen.

In de Orangerie waren we getuige van een uiterst sterke vertaling van New Long Leg. We kunnen dan ook met honderd procent zekerheid zeggen dat de bescheiden hype rond het album zeer terecht was, want ook wij zouden ons graag vaker laten verleiden door de poëtische woorden die Dry Cleaning op ons afvuurt. Al was het maar omdat we stiekem toch een beetje jaloers zijn op dat indrukwekkende eerbetoon aan Meghan Markle. Wie naast een ticket greep voor het concert in de Botanique, krijgt een herkansing in juli: afspraak om 16u25 aan The Slope op Rock Werchter.

Setlist:

Leafy
Unsmart Lady
Strong Feelings
Her Hippo
Sit Down Meal
Viking Hair
More Big Birds
Traditional Fish
New Long Leg
Magic of Meghan
Tony Speaks!
Scratchcard Lanyard

Conversation

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!