Vrijdagavond was de crème de la crème van de elektronische muziek te gast in Trix. Max Cooper en Rival Consoles hadden niet veel meer nodig dan een degelijke pc met Ableton, wat synths en een verbluffende lichtshow om ons meer dan drie uur non-stop aan het dansen te krijgen. Het werd een avond vol intelligente beats, bezwerende momenten en gebroken ritmes.
Openen mocht het Gentse Rumours. Het drietal kreeg een iet wat lege zaal voor hun neuzen, maar zag alsnog haar publiek groeien. Dat publiek kon de muziek wel smaken. Rumours’ donkere en onheilspellende bassen werden versterkt door het stemgeluid van Hannah Vandenbussche, dat kervend door de zaal trok. Hier en daar gingen mensen aan het dansen. Rumours kreeg het publiek alvast warm voor een dansfeest in hogere sferen.
Ryan Lee West van Rival Consoles betrad als tweede het podium. De Brit maakt elektronica die even goed zou werken in Trix als in een ruimteschip. Al bij de eerste tonen werd duidelijk dat dit een lekker luide ruimtereis zou worden. De bassen die door de zaal dreunden, deden onze neusvleugels trillen. Rival Consoles mixte live zijn nummers aan elkaar, zo kwam hij tot een grootse soundscape vol intensiteit en schoonheid. Links van het podium stond een tweede man met pc, ongetwijfeld een vriend van hem, misschien wel zijn grootste fan. Hij verzorgde de visuals voor de show. De man had in de jaren 2000 veel muziek geluisterd op Window Music Player, denken we. De visuals leken dan ook recht uit dat programma te komen. Het was heerlijk nostalgisch en hypnotiserend.
Tijdens de ingetogen momenten bleef het soms muisstil, zodat de zaal de muziek ten volle in zich op kon nemen, of werd het publiek net uitzinnig en uitte luidkeels hun appreciatie voor de muzikale astronaut. Je zou het ingetogen euforie kunnen noemen en zo kan je zijn muziek ook omschrijven. Over elke noot en elk geluidseffect is nagedacht. Opbouwend bereikt zijn muziek op deze manier de climax, waarin we onszelf helemaal kunnen verliezen. Eindigen doet West met “Sudden Awareness of Now”. Het aanstekelijke akkoordenschema brengt iedereen weer een laatste keer tot dat ingetogen euforische gevoel. Rival Consoles kwam en bewoog.
Met een set van maar liefst twee uur mocht de Ier Max Cooper de avond in stijl afsluiten. Max Cooper wil niet zomaar muziek maken. De bio-informaticus wil naar eigen zeggen de perfecte muziek maken. Goed, hoe pretentieus dat ook klinkt, hij komt aardig in de buurt. In tegenstelling tot zijn voorganger speelt hij minder live, waardoor het geluid veel zuiverder klinkt, loepzuiver eigenlijk. Zijn klankenpallet vormt een wereld op zich. Het is onwaarschijnlijk hoe zijn muziek zó kan klinken. De ene laag bouwt verder op een vorige, loops vervlechten zich met elkaar tot een muzikaal spektakel. Daarnaast zijn de visuals een kunstwerk op zich. De beelden die achter de man verschijnen, zijn ongelofelijk gedetailleerd, vervuld van schoonheid en passen perfect bij de muziek. Hier is over nagedacht. Om de muziek zo perfect te laten lopen met de visuals, moet je over een meesterlijke timing beschikken. Cooper lijkt die inderdaad te hebben.
‘The limits of my language mean the limits of my world.’ Wittgensteins befaamde woorden verschijnen op groot scherm. Wat volgt is een algehele deconstructie van deze filosofische uitspraak. Op het eerste gezicht onbegrijpelijk, maar deze verhandeling behandelt een kwestie die terugkeert op de fundamenten van de filosofie: de beperkte rol van woorden in onze relatie tot de wereld en de mensheid. Max Cooper distantieert zich van die woorden die zo belangrijk zijn voor Wittgenstein. In Trix gaat hij verder dan dat. Hij creëert een woordeloze taal. Zijn muziek zegt zoveel meer dan woorden alleen.
Achter hem verschijnen nog meer filosofische traktaten. De Nederlandse computeringenieur Xander Steenbrugge ontwikkelde speciaal voor deze set een computerprogramma om de woorden van Wittgenstein te laten dansen op Coopers muziek. Onze netvliezen worden gebombardeerd met woorden en zinnen, die in hun vluchtigheid en zonder context hun betekenis verliezen. Ergens ontwaren we iets over foto’s. Deze vallen niet te interpreteren door het medium op zich, dixit de Duitse filosoof. Zo ook valt de belevenis die Max Cooper heet niet op te vatten in een korte woordelijke review. Cooper leert ons net dat het zonder woorden is, en met muziek, dat je zo veel meer kan zeggen. Het enige wat we nog kunnen aanraden is het volgende: ga een volgende keer naar Cooper en luister naar wat hij te zeggen heeft. Je zal versteld staan.
