In Den Haag pikten we de laatste dag van een fascinerend weekend mee. Rewire Festival staat in het teken van experimentele electronische muziek, vaak gecombineerd met licht- en projectieshows. Dit interdisciplinaire feest herbergde vanaf vrijdag al artiesten als Jenny Hval, Anna von Hausswolff en Alabaster DePlume met vandaag onder andere Mabe Fratti en Grouper op het programma.
Deze dag willen we inzetten met de Japanse drumnoise ambient van FUJI|||||||||||TA. Hoe je die streepjes uitspreekt, dat weten we niet. Hoe de band klinkt, zullen we ook niet te weten komen vandaag. Nog meer dan een kwartier voor de band zelfs moet starten zit de zaal vol en staat er een mijlenlange rij in de Korzo. De crew schuwt iedereen buiten; binnen mogen we dit jaar niet meer. Naar een andere show dan maar.
Mihalis Shammas
Sinds we ons niet verdiepten in drums, dan maar in drone. In de ruwweg niet verlichtte kelder van de Nieuwe Kerk zit een jongeman voor iets wat veel weg heeft van hoe we ons een liefdesbaby van een ouderwets wasbord met een evenoude rekenaar voorstellen. Toeschouwers mogen zich op kussentjes verdelen die rond de artiest op de grond liggen. We vinden ons een goed kussentje en genieten van de kalmerende zachte dreun die zijn instrument voortbrengt. Er verandert dusdanig weinig dat we ons best moeten doen om in het donker niet in slaap te dommelen. Met nog een laatste zonnegroet van een toeschouwer beslissen we toch maar eens echt de zon te groeten en deze droomkelder te laten voor wat die was.
In de hoofdlocatie van het festival, de Amare, horen we vandaag niet enkel allerlei muziek, maar valt er ook nog een breed assortiment vrije kunst te bewonderen, die verschillende zintuigen combineren met een focus op geluid. Zo is er een wel heel excentrieke massagestoel, een uit de hand gelopen verzameling windbelletjes, een live Just Dance meets Tai Chi meets 90’s workout video revival performance door Kexin Hao en ook een animatieperfomance van de Koreaanse Soyun Park. Deze werd begeleid door muziek van Wellsgoodness, dus gingen we schrijfgraag kijken.
Wanneer we een door gordijnen afgesloten ruimte binnenwandelen, zitten de pas afgestudeerde kunstschoolstudente en de producer op de grond in Cirque de Soleil-esque garderobe op een artificieel samengesteld bloementuintje. Alles is donker, tot er met een lamp wordt geschenen op een teddybeer die zich ook in die plastiek tuin vertoeft. Al gauw worden we overdonderd met chaotische klanken en voice-overs terwijl het duo meeschommelt op de bleeps en bloops. We schommelen nog even voort, om dan gedwee de volgende act te gaan aanschouwen.
Oceanic & Ensemble Klang
Nederlands producer Job Oberman nodigde een grote groep muzikanten uit voor een speciale opdracht: het geluid van hun eigen stad (Den Haag) onderzoeken. Ensemble Klang heeft zijn naam niet van ver gehaald. De desbetreffende onomatopee is namelijk ook hoe het zestal klinkt. Drie blazers, een gitarist, een percussionist en een zangeres lijken wel elk hun eigen partituur te repeteren tot meester Job binnenkomt, die deze chaos bewonderenswaardig weet om te toveren in een steeds maar meer opzwellend nummer. Alle stukjes van de kakofonie komen gaandeweg op zijn plaats en bouwen samen op naar een logisch klinkende climax. In het laatste stuk wordt vrijblijvend pianospel (zoals op een ‘play me!’-piano in een stationshal) omgetoverd tot avant-gardistische techno. Begeleid door beelden van hun eigen sonische relatie met de stad, was dit een steengoede act.
Mabe Fratti
Guatemalaans celliste Mabe Fratti wisselt tussen speelse, doch weemoedige pop enerzijds en dromerige geluidsmuren anderzijds. Bijgestaan door een toetsenist, knoppenvrouw en gitarist naaide ze verschillende invloeden naadloos aan elkaar. Zo gingen Spaanstalige zang en virtuoos cellospel gemoedelijk over in hevige electronica. Daarbij schuwde ze het niet om nummers rustig op te bouwen tot muren die als een soort raas op ons afstormden. Echter werd deze gitaarmuur soms wat te penetrant, waardoor slechts een brei voorbijzwalmde en onze focus op de proef werd gesteld. Natuurlijk is dat ook het bedoelde effect en kunnen we enkel besluiten dat de artieste iets heel unieks doet.
Lisa and the F.I.X.
Zowaar stond er een echte popband geprogrammeerd tussen al deze omgevingsgeluiden en dreunende bliep bloep. Nu ja, pop? Dit zevental(!) had nogal een absurde samenstelling. Het instrumentarium bestond namelijk uit bas, drums, twelve string gitaar, blokfluit, melodische percussie, keys, zang en panfluit. Dat laatstgenoemde was in verschillende groottes. Echter waren de moeilijke songstructuren en de opera-esque zang te berekend en niet voldoende ingeoefend, waardoor alles nogal ongemakkelijk en zonder energie overkwam. Het was een act in zijn kinderschoenen die complex for the sake of it was.
Grouper
Liz Harris is een grote naam die, in tegenstelling tot vele anderen op deze affiche, wel eens buiten de oevers van de Rewireniche durft te treden. Ze heeft namelijk een grote groep fans, wat ook te zien was aan hoe de grote zaal van Amare volliep. Ondanks deze menigte, blijft de Amerikaanse dicht bij zichzelf en haar slaapkamerproject. Ze zat namelijk aan een tafeltje met een hoop apparatuur, een micro en een gitaar om de nek. Liedjes uit haar uitgebreide oeuvre vormden samen met de visuals vol regen en ruis een dromerige slaapwals. Eentje die zo vredevol is dat we zelfs met onze gapende mond vrede nemen. Ambient, gitaarliedjes, noise en dreun vloeien in elkaar over. Jezelf verliezen in de geluiden is niet heel moeilijk.
Yamila
© CPU – Leni Sonck
‘Op Rewire komen we samen om samen te luisteren.’ Dat was ook de boodschap waarmee de tussen Brussel en Madrid schipperende Yamila haar looping station kwam uittesten. Zowel met zang als met cello bouwde ze prachtige lagen op. Vaak werd dit begeleid door bijzondere beats die vele richtingen uitgingen. Iedereen luisterde maar al te graag naar de bescheiden muzikante, die helemaal in haar eentje het theaterpodium vulde.
Caterina Barbieri
“Fantas” verdient het een nieuwe klassieker genoemd te worden. Dat heeft de Italiaanse Caterina Barbieri voor een groot deel aan zichzelf te danken. Vorig jaar bracht ze namelijk een album vol variaties op dit stuk uit. Dat zou dan ook vanavond centraal staan. Evelyn Saylor maakte een arrangement voor vier stemmen, waarin het nummer zijn plaats kreeg. Nadien zette Barbieri terug aan met haar versie van het nummer. Het voelde mild onwennig dat deze variaties in elkaar overgingen, maar elkaar opvolgden. Voor en na dit “Fantas”-spektakel stond de Italiaanse aan haar analoge ambientaltaar de grootse electronica te creëeren.
Al die ambient heeft ons heel rustig gemaakt – soms zelfs in slaap gefluisterd. Voor de elektronische muziekfan is dit festival de kinderdroom. Toch moeten we eerlijk zijn: na tweemaal opbouwende cello loopacts te zien, is het ook wel genoeg van dezelfde koek. Gelukkig was er veel meer dan dat en met al deze dromerigheid vertrekken we dan ook maar eens naar ons eigen dromenland.
Dit artikel werd geschreven door Anne-Leen Declercq en Pieter Wilms.
