Thundercat @ De Roma: Soul, funk en anime

Een tien jaar durende rol in de grootste crossover thrashband, op tournee met Snoop Dogg en deel uitmaken van An Evening with Silk Sonic. Een muziekcarrière vullen met zulke diverse prestaties lijkt haast onmogelijk. Behalve als je als Stephen ‘Thundercat’ Bruner door het leven gaat. De wonderbassist-op-zes-snaren wiens werk jazz, funk, pop en hiphop doorkruist, is niet meer weg te denken sinds het eclectische en absurde Drunk, zijn derde album. De grammy-winnende opvolger It Is What It Is kwam uit in april 2020. Vanzelfsprekend hebben we twee jaar moeten wachten voor we de magie van deze plaat in een zaal aan het werk konden horen. De epische livevertolking door Thundercat en zijn band maakte het wachten gelukkig meer dan waard.

Vijf jaar na zijn eerste optreden in ’t Stad stond Thundercat voor de tweede keer in De Roma. Het eerste uur werd gevuld met een machtige dj-set van LeFtO waarop het publiek al kon warmlopen. De opmerkzame aanwezigen in de uitverkochte zaal konden Thundercat’s glinsterende basgitaar op het einde van de set al in een hoekje zien staan. LeFtO kreeg een welverdiend applaus en beloofde ons dat het maar vijf minuutjes zou duren voor de hoofdact op het podium verscheen. Na welgeteld vier minuten zat de veelgeprezen Justin Brown al achter zijn drumstel, vergezeld door jazzpianist Dennis Hamm achter de synths. Zij begonnen alvast aan een stukje freejazz en niet veel later sprong onze kat in al zijn glorie ook het podium op.

In zijn door Kill Bill geïnspireerde outfit, gepaard met een gigantische Gucci riem leek Thundercat helemaal klaar om ons te betoveren met zijn baskunsten. De avond werd ingezet met het langzame, maar zwoele “Lost In Space / Great Scott / 22-26” als intronummer. Meteen zette hij zijn hoge falsetstem aan het werk, die live nog sprankelender klinkt dan in de studio. Zoals gewoonlijk klonk zijn bas als een arcadespel uit de jaren tachtig. Soms was het nauwelijks hoorbaar welke noten uit de bas kwamen en welke uit de synths. Wanneer Thundercat niet zong of speelde, sloeg hij een babbeltje met ons. Zo nam hij geen blad voor de mond en noemde hij iedereen ‘beautiful’.

Voor de groep begon aan “I Love Louis Cole”, vertelde Bruner een grappige anekdote over hoe hij Louis Cole leerde kennen. De droevige strijkers op de achtergrond zorgden alleen maar voor een extra komisch effect. Deze vorm van entertainment herinnerde ons eraan dat we, ongeacht zijn sublieme technische vaardigheden, Thundercat niet al te serieus mogen nemen. Om Cole nog meer te prijzen, stapte de band moeiteloos over van funk en jazz naar bijna drum and bass met een cover van “Overtime” van Knower. Hoe de vingers van Thundercat na dat nummer nog functioneerden, is voorlopig een raadsel. Dat uithoudingsvermogen zal hij te danken hebben aan zijn tijd bij Suicidal Tendencies.

Naast de vrije, soms rommelige instrumentale breaks, maakte de band ook plaats voor het groovy soulwerk van It Is What It Is. De eerste noten van “Dragonball Durag” zette iedereen aan het dansen. Natuurlijk koppelden ze daar elk nog een solo aan en vertelde Bruner het waargebeurde verhaal achter deze hit. De drumpatronen van Brown waren zo manisch dat andere details quasi onopgemerkt bleven. Zo vergaten we bijna dat Thundercat zijn baspedalen bestuurde met zijn hand, wat hem simpelweg nog cooler maakte.

In het midden van de set stelde Bruner de langverwachte vraag: ‘Wie van jullie kijkt anime?’. Met trots gaf hij aan dat hij de laatste jaren muziek heeft geschreven voor verschillende animeseries. “Black Gold”, een nummer dat hij schreef samen met vriend en collega Flying Lotus, is daarvan het bekendste voorbeeld en kreeg een mooie live herwerking in de Roma. ‘Yeah, I’m a nerd!’, schreeuwde hij waarna Brown het geluid van een machinegeweer toverde op zijn drumpad. Dit deed Brown meerdere keren doorheen de set, maar het verveelde nooit. “A Message for Austin” draagt Thundercat normaal gezien op aan zijn vrienden Austin, Mac Miller en MF DOOM. Deze keer gaf hij een eerbetoon aan de recent overleden Foo Fighters drummer Taylor Hawkins. Hawkins had een zeer grote invloed op Thundercat’s broer, die ook drumt.

De zaal werd steeds losser naarmate de set vorderde. Dat zagen we vooral in de manier waarop de band interactie uitlokte met hun muziek. Brown was de dag ervoor jarig en dus speelde Thundercat de noten van “Happy Birthday” terwijl het publiek meezong. Wie na “Overseas” nog twijfelde aan de capaciteiten van deze artiesten, werd overtuigd door een geweldige opvoering van “Them Changes”. Uiteindelijk sprongen de eerste toeschouwers het podium op, maar de beveiliging weerhield hen ervan om te stagediven. Tijdens het dansbare slotnummer “Funny Thing” gebeurde dan weer het ondenkbare. Met z’n allen kropen we over het hek de planken op om een feestje te bouwen rond de band. De beveiliging gaf het snel op, en Thundercat moedigde het hele gebeuren natuurlijk aan. ‘I love you guys’ was het laatste wat van hem hoorden voor we weer de begane grond op moesten.

Zowel muzikaal als in woord begaf Thundercat zich op een fijne lijn tussen ernst en ironie. Opnieuw leek het alsof hij twee concerten gaf in De Roma. Wie zich niet kon vinden in de virtuositeit van de breaks in zijn innovatieve songs, kon de soul en funk van zijn tragere hits waarschijnlijk wel smaken. Het was hoe dan ook een twee uur durende beleving om nooit meer te vergeten.

Facebook / Instagram / Twitter

Setlist:

Lost in Space / Great Scott / 22-26
Innerstellar Love
I Love Louis Cole / Overtime
How Sway
Existential Dread
Overseas
Lone Wolf and Cub
Dragonball Durag
Satellite
Black Gold
It Is What It Is
A Message for Austin
A Fan’s Mail (Tron Song Suite II)
Them Changes
Funny Thing