© CPU – Nathan Dobbelaere
Harde bars, harde beats, niet weggelegd voor iedereen. Zo zou je de muziek van Sleaford Mods het best kunnen omschrijven. Door de minimalistische samples en de Britse vuilbekkerij van Andrew Fearn (beatmaker) en Jason Williamson (MC), kreeg Sleaford Mods vluchtig het label postpunk opgeplakt. De laatste jaren wordt er daar aan de overkant van het Kanaal eindeloos gesproken over een postpunkrevival. Slimme marketing, al is ze blijkbaar niet te fel besteed aan Sleaford Mods. Twee jaar geleden legde Jason IDLES-gezicht Joe Talbot op het rooster omdat hij zich ’ten onrechte’ de stem van de Britse arbeidersklasse toe-eigende. Binnen het artistiek milieu blijft het authenticiteitsbegrip echter een harde noot om te maken of te kraken. Terwijl Sleaford Mods, sinds de doorbraak in 2013, mondjesmaat een internationaal nichepubliek wist te bereiken, veranderde er niets aan de podiumact.
Hoe groot dat podium ook mag zijn, Andrew drukt op ‘play’, opent zijn blik pils en gooit het kalmpjes in zijn kraag. Zijn koelbloedigheid compenseert ruimschoots voor de verbale razernij van Jason. Het gaat daarbij niet om wat de redenaar voelt, maar om wat de toeschouwers zich erbij kunnen verbeelden. Hitjes “Jobseeker“, “Tied Up In Nottz” en “Mork n Mindy” verdoezelen de grauwe realiteit van miljoenen Britten niet. Langdurige werkloosheid, stedelijke isolatie en hardnekkige depressies terroriseren de Europese hoofdstad en ver daarbuiten. ‘One day I will sell out AB’, staat te lezen op de site van AB. De kracht van het collectief bracht Jasons wens in vervulling. Op deze druiligere dinsdagavond werd het eindelijk tijd om, ruim één jaar na release, de verhalen van Spare Ribs voor het Belgische publiek te snauwen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
LICE liet ons bloed alvast lichtjes pruttelen voor een summier klankenspel dat ons in de koude kleren zette. Britser dan Brits zou het vanavond niet meer worden. “Bitter Sweet Symphony” als inleiding gebruiken voor een epileptische noisepunkshow is weinigen gegeven. LICE uit Bristol kwam er opvallend genoeg snel mee weg. Uitgedost in een zwarte cape was zanger Alistair Shuttleworth de ceremoniemeester, die het toestromend publiek elke seconde meedreef in zijn geschifte losbandigheid. Adepten van een artistieke lap teringherrie mogen de groep alleszins neerkrabbelen in hun notitieboekje. Het debuut WASTELAND: What Ails Our People Is Clear (2021) bracht de dierluizen tot bij ons in Trix Café en de eerste editie van het Brussels ontdekkingsfestival Ways Around.
Op het hoofdpodium van de AB zag de groep er alleszins imposant uit. Met de drum die rechts op een verhoog stond, plus de simplistische opstelling van Sleaford Mods in het achterhoofd, werd de show een lijvig uitgevallen visitekaartje. “Conveyor” beukte erop los en verstokte daarbij onverwachts onze ademhaling. Bovendien moesten we af en toe twee keer kijken of Alistair niet de jongere adaptatie was van wijlen Mark E. Smith (The Fall). De geoefende slordigheid werd niet te bont, want bij “Persuador” en “R.D.C.” speelde de groep zeer mathematisch. Elektronisch of een ritmisch strakke baslijn, LICE masturbeert niet op zijn instrumenten. De vervormde microstemmen en onechte kokhalsgeluiden zorgden ten slotte voor de extra portie vettigheid. Dat was een goede fond voor de in alcohol gedrenkte tracks van Sleaford Mods.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Bij “The New Brick” kwamen Andrew en Jason nogal aangesjoffeld op het podium. De ontvangst van het publiek was daarentegen warm. Andrews eeuwige grijns verraadde ook dat de groep enorm blij was om terug live te spelen. In plaats van een occasionele pint bier te hijsen, gedroeg hij zich als een uitbundig kind in de speeltuin. Wanneer hij het knopje indrukte voor “Shortcummings”, begon de ontlading pas echt. Jasons dwaze rek- en strekoefeningen hielden de kijklustigen vooraan sterk gefocust op de droge beat. Achteraan de zaal begonnen er zich toch al wat veertigers en vijftigers klaar te maken om te pogoën. “Face to Faces” gaf daarbij het spreekwoordelijke startschot. De repetitieve drumloops hielden de enthousiastelingen netjes in het gareel. Naar welk ingebeeld individu Jason zijn wijsvinger richtte, bleef een publiek geheim. Iedereen die ook maar een strobreed in zijn weg legde, kreeg een pandoering van jewelste. De ene koosnaam is dan weer verfijnder dan de ander. “Jolly Fucker” nam het bijvoorbeeld niet zo nauw met de Britse etiquette.
Verder was er ook ruimte voor schrale deuntjes die ons in trance brachten richting de Volcano, de iconische club uit Trainspotting. De eenvoudige lichtshow was qua kleurenspectrum goed afgestemd op de muziek. De gifgroene lichtstralen zorgden er tijdens “Mork n Mindy” voor dat we het plafond even niet meer zagen, noch doorhadden hoe groot Andrews okselvijvers wel niet waren geworden. Zijn transformatie van introverte passieveling naar een, schijnbaar gedrogeerd, Duracellkonijn was een fijn zicht. Voordien was het immers nogal onduidelijk of de beatmaker zich live wel amuseerde. Niettemin blijft de chemie tussen hem en frontman Jason de gedeelde frustratie over alles dat maar een beetje ruikt naar hypocrisie. De ‘fucking class tourists’ vanop “Nudge It” konden dus gisterenavond maar beter ver weg blijven van de Ancienne Belgique. De kudos waren namelijk gericht op iedereen die de moeite nam om zich te bekommeren over de brakke situatie waarin we nu leven.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Toch was het niet alleen kommer en kwel. De Yazoo-cover “Don’t Go” was misschien volledig gestript, de dansbare elementen bleven intact om onze benen nog eens los te gooien. Dat was geen misse opwarmer voor “Discourse”, de opgedreven Oosterse samples haalden de vreemdste bewegingen naar boven. Een microfoonstatief bleek geschikt te zijn voor ‘perfecte’ squatoefeningen. Ook bij het publiek bleek er van stoppen geen sprake te zijn, want op het einde ging het hek van de dam bij “Tied Up in Nottz” en “Jobseeker”. De snot- en speekseldruppels die Jason uitstortte, waren geen platvloerse trucs.
Als een opgefokte hengst kon het hem geen barst schelen wie of wat er op stond te kijken. De vlekkeloze overgang naar oudje “Tweet Tweet Tweet” ging in een flits voorbij. Wanneer hij abrupt zijn micro op de grond wierp en wat foute ballerinapasjes uitvoerde, was het welletjes geweest. De lopende track gaf wat valse hoop voor een bisronde, edoch was dat een fijn geschenk om alles op een rijtje te kunnen zetten. Zodra we weer het plafond zagen, was al dat lichaamsvocht naarstig op zoek naar een uitweg van dit Brits tuig.
Zaterdag 25 juni speelt Sleaford Mods op TW Classic. Sinds de toevoegingen van Courtney Barnett en The Smile belooft het daar een sterk gepeperde festivaldag te worden. De andere acts zijn headliner Nick Cave & The Bad Seeds, Placebo en Whispering Sons.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
