© CPU – Nathan Dobbelaere
In 2009 maakten we voor de eerste keer kennis met de jonge snaken van White Lies dankzij het album To Lose My Life. Hits als “Death”, “Farewell To The Fairground” en later “Bigger Than Us” staan ondertussen in het collectieve geheugen gegrift van menig muziekliefhebber. Hetzelfde succes evenaren als bij de eerste twee platen bleek geen sinecure, maar de heren bouwden gestaag verder aan hun donkere repertoire. Kort na de release van hun zesde plaat en aan de vooravond van een nieuwe tour konden we de immer sympathieke zanger Harry McVeigh strikken voor een gesprekje.
Van harte gefeliciteerd met de release van As I Try Not To Fall Apart, jullie zesde worp ondertussen. Hoe voelt het om dit nog steeds te kunnen en mogen doen?
Het is geweldig om na ruim dertien jaar nog steeds bezig te kunnen zijn met muziek maken. Het voelt aan als een privilege gezien niet veel bands zo lang meedraaien in het circuit, dus dit stemt ons absoluut gelukkig. We hebben het gevoel dat de plaat ook goed onthaald werd door de fans en dat ze ernaar uitkijken om bepaalde singles live te mogen aanhoren.
Sinds jullie vorige plaat Five klinkt White Lies grootser dan ooit tevoren. Welk proces hebben jullie als band doorlopen om tot dit punt te geraken?
We hebben ontzettend veel geleerd doorheen onze carrière. Als ik terugdenk aan die eerste plaat en hoe we toen toerden en muziek maakten, kan je dit geenszins vergelijken met het huidige proces. We waren nog zo jong en de nerveuze spanning resulteerde in het feit dat we vele van onze sets aan een veel te hoog tempo afhaspelden in vergelijking met de studioversies. Maar zoals iedereen veel leert over het leven en zijn job tussen zijn twintig en dertig jaar, leerden ook wij dankzij al die ervaringen om betere songs te schrijven en om live beter te presteren. Het gaf ons ook de moed om nieuwe dingen uit te proberen die misschien eerder buiten de typische White Lies grenzen liggen en dat maakt het net zo spannend.
Verschillende songs op het album schreeuwen ook om live gespeeld te worden. Hoe hard kijken jullie er naar uit om eindelijk weer op dat podium te mogen kruipen?
Uiteraard kijken we er enorm hard naar uit om die nieuwe nummers live te brengen. De komende weken zal het duidelijk moeten worden welke de setlist halen gezien we altijd proberen om een goed concert te spelen dat de fans graag willen zien en eventueel willen terugzien. Dat is misschien wel een van de redenen waarom we nog steeds actief zijn. Gelukkig komt de wil van het publiek vaak overeen met wat we zelf willen bereiken op het podium. De eerste shows zien we eerder als een testperiode om te bekijken welke nummers blijvers kunnen worden voor de rest van de tour. Tijdens het schrijven en opnemen van de plaat proberen we niet te veel stil te staan bij hoe we alles live kunnen brengen omdat je dan het gevaar loopt dat je alles te technisch gaat benaderen. Het zou immers kunnen leiden tot vervelende gedachten over hoe een bepaald stuk live zou moeten klinken en die gedachtes proberen we net te bannen tijdens het schrijfproces.
Had de pandemie een grote invloed op dat schrijfproces?
Het gaf ons natuurlijk meer tijd om de plaat te maken waar we allemaal tevreden en zelfzeker over waren vooraleer we hem loslieten op de wereld. De opnames werden eigenlijk gesplitst in twee grote sessies. Door de toenmalige coronamaatregelen in september 2020 werden Charles Cave (basgitaar) en ik gedwongen om een groot deel apart te schrijven, wat ertoe heeft geleid dat we met bepaalde ideeën kwamen die je niet meteen zou plaatsen bij de typische White Lies sound. Het was erg interessant gezien we tijd hadden om verschillende stijlen en ideeën te verkennen, maar langs de andere kant was het heel stresserend omwille van de onzekerheid van het tourschema en de vooropgestelde releasedatum waardoor we heel hard ons best deden om van die losstaande concepten echte White Lies nummers te maken.
Dit was een grote uitdaging omdat het voor ons belangrijk is dat de eigenheid van elk groepslid te horen is in onze nummers. Toen het echter duidelijk werd dat op tournee gaan in 2021 niet zou gebeuren, kregen we plots zes à zeven maand extra om aan die plaat te werken. Charles en ik besloten om terug samen te schrijven en met de hulp van Ed Buller – onze producers sinds jaar en dag – sloegen we er in om opnieuw een pak nummers te schrijven die beter pasten binnen ons DNA. Het resulteerde in een plaat gebaseerd op die twee verschillende sessies waardoor er een interessante verscheidenheid is ontstaan tussen de nummers. Het stemt me alvast gelukkig dat we een plaat konden afleveren die je meeneemt op een reis die verschillende kanten opgaat.
De donkere teneur heeft nog steeds de bovenhand in jullie lyrics, mogen we ooit een happy White Lies song verwachten?
Eerlijk gezegd weten we niet goed waar het vandaan komt. Toen we echter jong waren, probeerden we wel serieuze nummers te schrijven waar geen ruimte was voor grapjes omdat we ons daar beter mee konden vereenzelvigen. We zijn het mettertijd gewoon blijven doen. Voor Charles is het ook gemakkelijker om zichzelf uit te drukken over die universele thema’s die iedereen dan weer ervaart op een heel persoonlijke manier. In tijden van isolatie en pandemie was het zelfs nog eenvoudiger om die thema’s te behandelen voor Charles. Het leek alsof we op het juiste moment op de juiste plaats waren om die teksten neer te pennen.
Dus wanneer je in “I Don’t Want To Go To Mars” zingt over een ‘Brainwashed idiot’, mogen we dit bloedserieus nemen?
Laat ons daar nu misschien net een uitzondering gemaakt hebben wat de ernst van onze lyrics betreft. Charles beeldt zich hier een situatie in die zich hopelijk nooit voordoet, namelijk wat gaan we doen als we deze planeet naar de verdoemenis helpen? Als de vlucht naar Mars dan de enige optie wordt, dan zijn we echt really fucked. Het is in ieder geval geen uitkomst waar ik naar uitkijk. Hoe rooskleurig de miljonairs het vandaag de dag ook trachten te verkopen.
Binnenkort zijn jullie weer maandenlang met elkaar onderweg. Hoe houden jullie zich bezig in die periode weg van huis?
Wat we echt gemist hebben – buiten het samen op tour gaan – is simpelweg het rondstruinen in de steden waar we spelen. Je kan in elke moderne stad wel iets interessants vinden om te doen. Op deze tour heb ik mezelf wel voorgenomen om een kleine elektrische piano mee te nemen om onderweg wat te oefenen. Ik vond het heerlijk om in de lockdown wel drie tot vier uur wat klassieke stukken te tokkelen als een soort therapie. Daarnaast blijven we het ook geweldig vinden om gewoon met elkaar plezier te beleven, zeker nu we elkaar toch een tijd hebben moeten missen.
Welke zalen of steden liggen jullie nauw aan het hart?
Het zijn er echt veel, gezien we nu toch al meer dan een decennium Europa mogen doorkruisen. Als ik er dan toch één moet uitkiezen, dan ga ik voor VEGA in Kopenhagen. We houden echt van die plaats en kijken er heel hard naar uit om daar terug te mogen spelen. Er natuurlijk nog andere, maar soms krijg je de aha-erlebnis maar als je in de zaal binnenstapt. Ze lijken allemaal ook goed op elkaar, vooral in jullie regio, al zijn ze wel pakken mooier en beter uitgerust dan de zalen hier in Engeland. Het is altijd een echt genoegen om in de Benelux te mogen spelen. Op deze tour krijgen we ook de kans om nog eens voor onze Portugese en Spaanse fans te spelen en dat is toch al even geleden.
Ook in ons landje mogen we jullie zelfs twee keer verwelkomen binnekort. De poorten van Trix en de Vooruit zullen wagenwijd openstaan voor jullie komst. Hoe verklaren jullie die warme band met België?
We zijn inderdaad altijd met open armen ontvangen in België en eerlijk gezegd weten we niet waar het vandaan komt. Misschien zit het gemeenschappelijke slechte weer er wel voor iets tussen. Natuurlijk hebben we ook wel een geschiedenis met België gezien we ons eerste album er bijna uitsluitend hebben opgenomen in de fantastische ICP STUDIOS in Brussel. Misschien heeft dat verhaal ook wel geholpen om ons daar op de kaart te zetten. De laatste jaren speelden we dan ook vaak in Brussel, dus we kijken er wel naar uit om Gent en Antwerpen nogmaals te ontdekken.
Tot slot nog enkele korte vraagjes. Laat het buikgevoel maar spreken!
Favoriete voetbalploeg?
Queens Park Rangers, gezien we een abonnement delen daar!
Welke song staat momenteel op repeat?
Laat me even scrollen door Spotify… Blood On The Tracks, het album van Bob Dylan heeft al ontzettend veel uren opgestaan. “Tangled Up In Blue” is misschien wel mijn favoriet dan.
Welke nieuwe band mogen we zeker niet missen volgens jou?
Ik ben hopeloos in nieuwe muziek eerlijk gezegd. Hoewel ze niet zo nieuw meer zijn zou ik gaan voor Black Country, New Road, ook al is het nu hun tweede album. Maar indien de mensen het nog niet zouden kennen, zou ik dit zeker aanraden.
Welk item heb je altijd bij op tour?
Een goede geluiddempende koptelefoon. Heel saai, maar zo cruciaal.
Favoriete White Lies nummer?
Ontzettend moeilijk, het zijn er zo veel. “Is My Love Enough” springt dan als eerste in mijn hoofd gezien de weg die het heeft afgelegd van studionummer tot de livereputatie die het nu heeft. De fans hebben dit zo goed onthaald en nu hebben we er spijt van dat het nooit uitgebracht werd als single.
Enorm bedankt voor het fijne gesprek, Harry. Geniet verder van de release en de aankomende tour en tot snel in België!
White Lies speelt op 8 april in de Vooruit te Gent, op 9 april in Trix te Antwerpen en op 29 juli op Suikerrock te Tienen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
