Met het geweldige Afrique Victime vestigde Mdou Moctar, het muzikale project van Nigerees Mahamadou Souleymane, zich vorig jaar tussen de grootheden van de hedendaagse gitaarmuziek. De plaat werd overal geprezen en dat zorgde voor een heuse boost in populariteit. Het album wordt gepresenteerd met een Europese tour die drie keer halthoudt in België. De eerste twee shows van zijn tour (die in Antwerpen en Brussel) waren zelfs volledig uitverkocht, en dat bleek in de Ancienne Belgique meer dan terecht. De man is een virtuoos op de gitaar en muzikaal blijven de andere drie bandleden de sfeer hooghouden, waardoor je niet anders kan dan meebewegen.
Met een academisch kwartiertje in het achterhoofd kwam Mdou Moctar wat later dan voorzien het podium op. Het begin was wat onwennig met Souleymane die zijn gitaar nog wat moest stemmen, maar eenmaal de eerste noten van “Tala Tannam” uit de speakers knalden, wist je dat we hier een heel fijne avond tegemoet gingen. In tegenstelling tot de studio-opname, bleek al meteen dat we hier meer kracht en energie zouden horen; iets wat we enkel kunnen toejuichen. De repetitieve gitaar en vooral het groovy ritme legden het concert al van bij het begin in een zwoele plooi, en daar zou hij nooit meer uit geraken.
We waren niet de enigen die dat vonden, want het volledige publiek stond van begin tot eind te swingen, waarbij vooral naar het einde toe de warmte in de zaal hoge toppen scheerde. Dat kwam ook doordat Souleymane zijn set zo had opgedeeld, dat naarmate het concert vorderde, zijn virtuositeit serieus steeg. En hoewel gitaarsolo’s nu niet meteen de meest bewegelijke zaken zijn om aan te horen, konden de andere drie bandleden met hun instrumentatie telkens een Afrikaanse energie laten zwieren. Hierdoor kon de frontman gewoon doen wat hij wilde met zijn gitaar, en werden wij zowel op muzikaal als op beweeglijk vlak verwend.
Ondanks dat we bijna allemaal nummers uit Afrique Victime op ons bord kregen, werd er ook ruimte gemaakt voor een gloednieuw lied. “The Funeral of Justice” bleek een echte rocksong te zijn, waarbij we zowaar riffs te horen kregen die ons gehoorkanaal doormidden kliefden. Deze bleken het centrale punt te zijn binnen een song, die ook weer rond die groove draaide en liet ons meteen zien dat Mdou Moctar nog niet aan zijn einde toe is. En dat is maar goed ook, want de liveshows van de man zijn zowaar nog beter dan zijn platen.
Het is duidelijk dat Mdou Moctar de opnames van Afrique Victime achter zich liet voor de liveshows en de nummers meer in de flow van de livemuziek liet ontwikkelen. Hierdoor klonk iedere song voller, kregen we soms veel sneller gitaarwerk te horen en was het vooral ook iets harder dan op plaat. Het is net door deze wijzigingen door te voeren dat de liveshow van Mdou Moctar niet teleurstelde. Het is vooral wanneer Souleymane zijn solo’s inzet, dat je ziet waarom hij ‘de Jimi Hendrix van de Sahara’ wordt genoemd. Zijn mimiek verraadde dat hij zelf ook genoot van het enthousiasme in de zaal, wanneer hij die ene snaar aanraakte. En dat siert hem, want de Nigerees blijft gewoon zijn bescheiden zelf terwijl hij fascinerende solo’s op het publiek afvuurt.
Hoogtepunten in de set waren “Chismitin” met zijn krachtige sound en vooral snelle gitaren, maar ook “Taliat” kon overtuigen door het iets rustiger aan te pakken en meer op de groove te focussen. Uiteindelijk was het weliswaar titeltrack “Afrique Victime” die voor het meeste enthousiasme in de zaal zorgde. Souleymane maande zelfs op een bepaald moment aan tot meeklappen. Het nummer werd nog langer uitgesponnen dan normaal en ging in geen tijd van groots naar klein, om zo het publiek nog meer op te hitsen. We moeten ook even zeggen dat de drummer hierbij een belangrijke rol speelt. Hij drumde heel intens de intro om het nummer zo heel dreigend, maar wel boeiend, in te zetten. Van zodra het iets rustiger werd in het muzikale, knalde hij plots wat sneller op zijn trommels om dan de frontman met de aandacht te laten lopen in de solo’s.
Met knap drumwerk, goeie ondersteuning van een extra bassist en gitarist en natuurlijk een krachtig arsenaal aan topsongs, kon Mdou Moctar ons een goed uur lang zeker overtuigen in de Ancienne Belgique. Hij liet zijn nummers live nog dynamischer tot hun recht komen, waardoor niemand in de zaal kon blijven stilstaan. Voor eventjes vergaten we de kille aprilse grillen en werden we meegenomen op een zwoele reis richting de Sahara, om daar met een grote groep de zonsondergang tegemoet te dansen en vooral heel veel plezier te beleven.
In mei kan je hem nog aan het werk zien in Oostende en we stellen voor dat je dat zeker niet mist! Deze zomer speelt de groep ook op Pukkelpop.
