shame @ Trix: Vagevuur van luide gitaren en veel zweet!

Britse postpunk kende de afgelopen vijf jaar een enorme revival en dat heeft het voor een groot stuk te danken aan shame. De vrienden uit Londen zijn sinds hun debuutplaat Songs of Praise een van de boegbeelden van het genre en inspireren op hun beurt een hele garde jonge muzikanten. Het afgelopen jaar verscheen met Drunk Tank Pink een meer dan fraaie opvolger, waarop het kwartet zich van een nieuwe kant liet horen. Op een live vertaling van het album moesten we in onze contreien meer dan een jaar wachten, maar gisteren streek shame eindelijk neer in een volgelopen Trix. In de twintig nummers tellende set liet de band ons alle hoeken van de zaal zien en speelden ze zelfs al een groot deel van hun aankomende derde plaat.

Voor de orkaan genaamd shame door Borgerhout raasde, mocht het Londense trio PVA de aanwezigen in de juiste stemming brengen. De band bracht twee jaar geleden de ep Toner uit via het toonaangevende platenlabel Ninja Tune, al liet PVA ook heel wat nieuw materiaal door de zaal klinken. De focus lag dan ook vooral op dat nieuwe materiaal en daarmee konden ze ons best wel imponeren. De gitaar mogen ze dan wel grotendeels opgeborgen hebben in vergelijking met hun passage op Sonic City in 2019, aan kracht en intensiteit ontbrak het desondanks niet. De synths woekerden compromisloos door de grote zaal, de drums klonken messcherp en de zang van Ella Harris bracht een toepasselijke kilte. We zijn alvast benieuwd of de nieuwe nummers ook op plaat minstens even ferm uit de verf komen!

Op de tonen van de Red Hot Chili Peppers-klassieker “By The Way” kwam het vijftal stipt om negen uur de bühne op, om even later meteen een eerste nieuwe op de menigte af te vuren. “One Cool Jazz” bewees zich zo meteen als sterke opener en toch merkte je dat het publiek er even moest inkomen. De terughoudendheid die de start van het optreden wat kenmerkte was bij het daaropvolgende “Alphabet” gelukkig verleden tijd. De eerste pit werd op de begintonen geopend en het refrein werd luidkeels mee gekeeld door de voorste rijen. De extase was begonnen en kreeg een venijnige staart. Als frontman Charlie Steen ‘I pray to no god. I am god’ door de microfoon predikt tijdens het nummer “6/1”, staat een kolkende massa hem op te wachten. De naadloze overgang met “Concrete” zorgde voor nog meer pit en vooral een steeds groter wordende moshpit.

We kregen gisteren maar liefst acht onuitgebrachte nummers te horen en dat met wisselvallend succes. “Yankees” klonk als een vintage shame-nummer dat op Songs of Praise zeker niet had misstaan, terwijl “Fingers of Steel” wat meer in het verlengde van Drunk Tank Pink paste. Wat alle nieuwe nummers echter gemeenschappelijk hadden, was dat ze de sfeer wat uit het optreden zogen. Niet geheel onlogisch aangezien iedereen de nummers voor het eerst te horen kreeg en het moeilijk was om in te schatten waneer er losgegaan kon worden en wanneer niet. De meest overtuigende nieuwe die we te horen kregen was “Everything in This Room”, een nummer dat perfect het optreden in de Trix samenvatte: een paar rustige tussenstukken afgewisseld met explosieve passages om volledig op los te gaan.

We waren zeer benieuwd hoe de nummers van Drunk Tank Pink live tot uiting zouden komen en we werden zeker niet teleurgesteld. “Nigel Hitter” was het perfecte nummer om het publiek weer wat losser te krijgen en om de stembanden op actief te zetten. Het onbetwiste hoogtepunt van de tweede plaat vormde echter een ander nummer: “Born in Luton” klonk live nog straffer dan op plaat en kanaliseerde als de beste het gevoel om eindelijk weer op een podium te staan. We zagen basman Josh Finerty dan ook helemaal in zijn nopjes van de ene kant naar de andere hollen, terwijl drummer Charlie Forbes zijn drumvellen met veel passie en energie bewerkte. Het applaus dat volgde zegde genoeg!

Het publiek toonde zich vooral tijdens de nummers van de debuutplaat van zijn meest energieke kant. “Tasteless” werd ontvangen als een postpunkhymne en zorgde voor de kolkende pit die frontman Charlie Steen graag met zijn koele blik in de gaten heeft. In dezelfde categorie bevond zich gisteren ook “Dust on Trial”. Strak en met veel overtuiging gebracht was het zichtbaar spek voor de bek van heel wat mensen in het voorste gedeelte van de zaal. Toen de frontman ook nog eens een duik in het publiek waagde, was het hek helemaal van de dam. Een uitgelaten en euforisch gevoel hing in de zaal, al was er ook een pakkend moment. “Angie” werd door de band opgedragen aan Becky, een fan die tijdens de pandemie het tijdige voor het eeuwige inruilde. De overgave van de band tijdens “Angie” deed de emoties op en naast het podium oplaaien. Ook dat is shame!

shame was een vat vol energie en escapisme waar iedereen anderhalf uur van aan het genieten was. Kort voor het slot trakteerden ze ons nog op hun grootste ‘hit’ “One Rizla”, wat natuurlijk met open armen ontvangen werd. Het atypische slotakkoord “Station Wagon” was dan nog een binnenkomer die door merg en been ging en met een driftige apotheose een passend slot vormde van het optreden. In zijn totaliteit was het een set waar op muzikaal vlak weinig op aan te merken viel, maar een stuk of twee nieuwe nummers minder op de setlist hadden het misschien nog dat tikkeltje vuriger gemaakt.

Deze zomer staat shame op zaterdag 20 augustus op Pukkelpop in Hasselt. Later dit jaar zou plaat nummer drie verschijnen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

One Cool Jazz
Alphabet
6/1
Concrete
This Side of the Sun
Fingers of Steel
Wicked Beers
Everything in This Room
Nigel Hitter
Tasteless
Born in Luton
Lost In The Woods
Yankees
Water in the Well
Dust on Trial
Adderall
Angie
Snow Day
One Rizla
Station Wagon