Wanneer mensen de middelbare leeftijd bereiken, gebeuren er soms vreemde dingen. Hun eerder zo duidelijke levensdoelen lijken plots futiel en ze zoeken nieuwe uitdagingen in onverwachte hoeken. Ze kopen de nieuwste snufjes, gaan nieuwe hobby’s aan en gedragen zich plots als halve pubers. Ook Dave Grohl en Foo Fighters ontsnappen er niet aan, want ook zij maakten recent enkele ongebruikelijke keuzes. In 2020 bracht de band met Foo Files maar liefst tien eps uit, vol b-kantjes en liveversies. In 2021 coverde de band onder de naam Dee Gees een aantal disconummers van de Bee Gees. Dit jaar tenslotte sloegen de bandleden aan het acteren op de fictiefilm Studio 666. Deze horrorkomedie vertelt het verhaal van hoe Foo Fighters zijn nieuwe album opneemt in een behekst huis, waar de fictieve metalband Dream Widow jaren geleden ook een plaat opnam. De frontman raakte echter bezeten door een demoon en moordde zijn band uit, waarna die demoon werd opgesloten in een tape. Dave Grohl speelt die tape uiteindelijk af, en zo wordt zijn lichaam overgenomen door de demoon, waarna een gruwelijke afvalrace zich clichématig voltrekt. Het tragische is dat dierbare drummer Taylor Hawkins de dag na het verschijnen van de soundtrack effectief overleed, met op meer dan tien verdovende substanties in zijn bloed. In tegenstelling tot de andere opgenoemde projectjes, is de Dream Widow ep desalniettemin wel je aandacht waard, want we horen er het beste werk van Grohl uit de afgelopen tien jaar.
Het is al lang geweten dat ’the nicest guy in rock’ van het zwaardere, zo niet allerzwaarste gitaarwerk houdt. Zo praatte hij eens een volledige interview vol over hoe het album Rrröööaaarrr van Voivod zijn smaak definieerde. Toen Grohl zestien was, rijpte stilaan een productieve scene waarin rockmuzikanten metal en hardcore combineerden om zo extreem mogelijk te klinken. Dave groeide op met die platen, je hoort het in zijn hardhandige drumwerk bij Nirvana en Them Crooked Vultures. Dankzij hem planden Kurt Cobain en Sepultura in 1994 zelfs om samen op tour te gaan, pas door dat andere tragische overlijden ging het niet door. Door de honger naar metal schreef de frontman van de meer melodische Foo Fighters tussen het touren heel wat willekeurige instrumentale ritmesecties. Deze verschenen in 2004 op het zelfgetitelde debuutalbum van Probot, waar hij al zijn oude idolen de zang liet verzorgen. Dream Widow is een coherentere ode en geslaagde imitatie van al deze helden van extreme metal. Ook hier speelt Dave nagenoeg alle instrumenten in, maar doet hij geen moeite om modern of progressief te klinken. Het is gewoon ouderwets plezier maken.
Het album gaat van start in hoogste versnelling met “Encino”. Nadat Dave middels grindcore alle ruiten heeft ingegooid, slaat hij snel het roer om en begint als een satanistische priester te scanderen. Halfweg herkennen we duidelijk ook het tribale slagwerk uit de hoogdagen van Sepultura. Het korte nummertje keert uiteindelijk weer terug naar waar het wild begon, maar eerst schudt Dave nog snel een chaotische gitaarsolo uit zijn mouw. Qua stijl lijkt ze goed op die Kerry King, leadgitarist van Slayer die trouwens ook meespeelt in de film Studio 666. Kortom een heel interessante song, van een niveau dat we hier helaas niet meer zullen terughoren. Op “Cold” houdt Dave het immers rustiger, hij swingt er tussen primitieve doommetal en de stonerrock die Josh Homme al dertig jaar maakt. Wellicht zit James Rota daar voor iets tussen, die zowel met de compositie, zang als instrumentatie kon helpen. Als gitarist van Fireball Ministry zorgt hij ook al vijfentwintig jaar voor zwoele en zware riffs. Met een beperkt team in de studio is er meer aandacht vrij voor de productie en dat merk je: elk instrument is perfect gemicrofoond en springt uit in de mix. Een luxe die de pioniers van de jaren tachtig niet hadden. De knapperige klank van de gitaarriffs doet ons denken aan de melodische deathmetal van At The Gates. Het is vooral fijn om te horen gezien deze band ondertussen zelf helemaal van stijl veranderd is.
“March of the Insane” klinkt door en door thrashmetal. Het tempo en metrum komen goed overeen met “Motorbreath” van Metallica, een van de nummers waarmee de grootste tourband op aarde haar carrière begon. Toch klinkt zijn stem hier veel duisterder zodat we al op de grens zitten van blackmetal, zoals ook de populaire retrothrashband Toxic Holocaust. Deze laatste lijkt, net als veel hun collega’s, soms wel een cosplayact, zodat we ze moeilijk even serieus kunnen nemen als zij zichzelf. Dave Grohl erkent echter de absurditeit van dit project: net omdat het totaal niet hoeft te bestaan, klinkt het zo prettig. Dream Widow had even goed een overbodige publiciteitsstunt kunnen zijn, een burleske karikatuur van het genre of een allegaartje losse probeersels zoals Probot. We hebben Dave echter lang niet zo speels gezien. “The Sweet Abbys” klinkt in de strofes even duister en mechanisch als Venom (letterlijk de uitvinders van black metal). In de refreinen schakelt Grohl echter moeiteloos van screamo naar harmonieuze hymne en terug. Het is bewonderenswaardig dat een stem dat überhaupt kan, laat staan op z’n 53ste en na decennia van presteren. De melodieuze momentjes moeten Dream Widow herkenbaar houden voor rasechte Foo fans. Eén van de coolste momenten op het album komt hier op het einde, waar geharmoniseerde riffs het nummer tot een crescendo leiden. Het stukje progressive deathmetal is echter maar van korte duur, want met het volgende “Angel with Severed Wings” zou Foo Fighters op zich nog mee kunnen wegkomen.
Ook “Come All Ye Faithful” klinkt leuk en slingert handig tussen brutaliteit en pop. Met heel wat catchy leads en degelijke dynamieken zou het eventueel wel in de latere catalogus van Megadeth passen. Aangezien deze overdreven lange ep misschien wat voorspelbaar zou kunnen worden, gooien de laatste twee nummers alle precedenten van hun zes voorgangers overboord. Na twee minuten in “Becoming” stellen we ons een bebloede Tom Araya voor, aangezien het meer gemeen heeft met het theatrale “Raining Blood” dan met alles wat Dave Grohl tot nu toe gemaakt heeft. Echter neemt het niet zo’n hevige vaart en zweeft het uiteindelijk gewoon doelloos rond in de macabere doomsfeer van Celtic Frost. Ook “Lacrimus dei Ebrius” laat ons stevig anticiperen en somt dan nog eens alle instrumentele mogelijkheden op, van blast drums tot akoestische gitaar en weer terug. Wellicht was het leuker om ze op te nemen dan het is om er in deze ietwat overbodige configuratie naar te luisteren.
Dream Widow moest het vervloekte artefact worden in het fictieve verhaal van Studio 666. In die film vermoordt Dave Grohl zijn bandlid Taylor Hawkins terwijl ze er samen aan knutselen. Dat Hawkins een dag na de release ook in onze wereld stierf, is niet alleen ironisch en tragisch, maar ook hartverscheurend voor Dave. Indien Foo Fighters er binnenkort mee ophoudt, is het misschien een kleine troost om te weten dat Hawkins in 2016 ook een soloplaat uitbracht, die spannender klinkt dat de laatste drie van Foo Fighters en nog bijna niemand kent. Dream Widow springt nog meer in het oor en is obligatoire kost voor elke metal- en rockfan. Gewoon omdat je Dave’s passie kan voelen en al zijn invloeden kan herkennen. Hoewel de delen allerminst inventief of uniek klinken, zijn ze nog nooit op zo’n manier samengebracht. Ze bieden evenwel nul ideeën die niet al eens dertig jaar geleden zijn bedacht en daardoor kan het technisch gezien onmogelijk boven hun inspiraties uitstijgen. De momentjes van extreme metal, thrash, stoner en toegankelijke hardrock hangen echter wel mooi aan elkaar en komen telkens met een grijns binnen. Als dit dan een herdenking moet zijn, is het wel een verdomd goeie.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
