King Hannah @ Wilde Westen (De Kreun): Royale gitaaraudiëntie

De naam King Hannah rolt al over de tongen sinds haar debuutsingle “Crème Brûlée” in 2020 uitkwam. Na een goeie twee jaar te wachten, verscheen vorige maand haar debuutplaat I’m Not Sorry, I Was Just Being Me. Dit bleek meteen ook de juiste reden om op een Europese tournee te gaan met als eerste halte Kortrijk. De Kreun was de locatie van dienst en de organisatie lag in de handen van Wilde Westen. De zaal was rijkelijk gevuld met nieuwsgierigen die wel eens wilden zien hoe de eerste show van King Hannah op Belgische bodem zou klinken, en we kunnen je zeggen dat het de moeite was.

Openen deed Camille Camille, de singer-songwriter uit Brussel. De zangeres mag nog eens mee op tour met King Hannah en dat kon ze ook aftrappen in eigen land. Ze stelde haar debuutplaat Could You Lend Me Your Eyes voor en bracht ook al meteen een aantal nieuwe liedjes. Het ziet er dus goed uit voor de fans van de singer-songwriter, want ook die nieuwe songs bleken dezelfde breekbaarheid te herbergen die haar debuut ook had. Met enkel een gitaar en mooie emotionele songs, kon ze het publiek een halfuur stil houden, maar wij hadden graag nog net iets meer beleving gezien op het podium. Nu bleek Camille Camille bij momenten nog iets te braaf, maar dat haar muziek er mag zijn, staat ook live als een paal boven water.

Dan was het om stipt 21u30 aan King Hannah om de zaal nog warmer te maken. Met een ongemakkelijke stilte verscheen de band op het podium, om daarna het angstaanjagende “A Well-Made Woman” in te zetten. Al snel viel op dat de band opteerde voor een donker podium waarbij we ruimte moesten laten voor eigen invulling. En dat werkte, want het publiek werd van bij het begin betoverd door de mystieke muziek die King Hannah serveerde. Het mysterie werd nadien doorbroken door een heerlijk stevige gitaarsolo die meteen de toon zette voor de rest van de set.

Ook de cover van Bruce Springsteens “State Trooper” bleek live om duimen en vingers bij af te likken. King Hannah heeft dat nummer volledig eigen gemaakt en eigenlijk kan de song gewoon niet meer ontbreken binnen hun set. Met die eerste twee songs wist de band hun americanasound in de verf te zetten, waarna er ruimte werd gelaten voor melancholie met “The Sea Has Stretch Marks”. Hier werden we als het ware meegenomen op een donkere avond op zee, waarbij we golven tegen de boot hoorden kletteren en we vooral helemaal tot rust konden komen.

Deze rustpauze typeerde ook het tweede deel van de set met “Berenson”, een instrumentaal intermezzo, als beste voorbeeld. Na deze pauze was er gelukkig ook tijd om nog eens wat krachtvoer in de set te smijten en met “Go-Kart Kid (Hell No!)” kregen we meteen te horen hoe ze dat zouden doen. De subtiele ‘Hell No!’ werd iets stiller door de microfoon geroepen waarna het fuzzpedaal volledig werd opengedraaid en de gitaren overuren konden beginnen draaien. Craig Whittle is de man die voor de heerlijke solo’s zorgde en dat deed hij meer dan één keer uitstekend.

Telkens hij een rustig begin mocht voorzien van een stevig einde, konden we niet anders dan denken aan The War On Drugs. De band mag dan wel een frontvrouw hebben die iets weg heeft van PJ Harvey, muzikaal kan King Hannah zeker concurreren met The War On Drugs. Dat is vooral te danken aan de zachtheid van de songs die openbreken in grootse epische eindes waarvan je hart sneller gaat slaan en je hoopvol de ‘rock-‘n-roll is niet dood’ in de mond neemt. De grootse sound van de solo’s zien we dan ook in een Sportpaleis goed tot zijn recht komen, en dat toont nog maar eens aan wat voor een talent King Hannah eigenlijk herbergt.

Een opvallende song in de set van King Hannah, was de titeltrack van hun nieuwe plaat. Hierop mocht ook gitarist Whittle eens de vocals voor zijn rekening nemen, wat ervoor zorgde dat het leek alsof er een duet ontstond. Dat was zeker charmant en zorgde ook nog eens voor een uniek extraatje bij de set, maar het was toch de instrumentale outro van “The Moods That I Get In” die voor een echt hoogtepunt zorgde. De gitaren gierden overal in het rond en de hoofden van het publiek gingen gewillig mee. De solo was niet snel, maar wel heel intens en eerlijk, en net daardoor kwam het zo goed binnen.

Afsluiter “Crème Brûlée” bleek live nog mooier dat op plaat en bisnummer “It’s Me and You, Kid” toonde aan dat King Hannah ook een rasechte hit in handen heeft. De fuzzy gitaren en het catchy refrein zorgden voor een positief einde van een donkere show die soms royale proporties aannam door de vele gitaarsolo’s en de ruimte die werd gegeven aan de instrumenten. Al bij al is King Hannah vooral een straffe rockband die we alleen maar zien groeien en binnen de kortste keren ook in een grote zaal van de Ancienne Belgique zien knallen.

Wie King Hannah gisteren heeft moeten missen, krijgt op paasmaandag 18 april een herkansing, want dan speelt de band in de Antwerpse Trix.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

A Well-Made Woman
State Trooper (Bruce Sprinsteen cover)
The Sea Has Stretch Marks
Foolius Caesar
Berenson
Go-Kart Kid (Hell No!)
Big Big Baby
I’m Not Sorry, I Was Just Being Me
The Moods That I Get In
Crème Brûlée

It’s Me and You, Kid