Bizar. Eigenwijs. Bloedmooi. Het zijn slechts enkele woorden die wij bij vorige albums van Destroyer in ons notitieboekje noteerden. Wij zijn dan ook liefhebbers van het muzikaal project rond de Canadees Dan Bejar. Destroyer is al actief sinds het midden van de jaren negentig en heeft na meer dan vijfentwintig jaar al heel wat succesvolle albums op de teller staan. De grote doorbraak kwam in 2011 met Kaputt, en sindsdien wordt elke nieuwe plaat van Destroyer met open arme opgewacht door een grote fanbasis. De nieuwe plaat LABYRINTHITIS is intussen album nummer dertien, en dat voegt naar goede gewoonte alweer een nieuwe wereld toe aan het universum van Dan Bejar. De titel verwijst naar een gehooraandoening, maar evengoed naar het doolhof dat Bejar voor de luisteraar uittekent op deze nieuwe worp.
Hoewel Destroyer niet zomaar een soloproject is van Bejar, draait het allemaal toch onmiskenbaar rond deze mysterieuze man. Zijn kunstige teksten, dwarse ideeën en aparte zangstem geven de muziek van Destroyer immers een uniek gevoel. Toch dient ook een eervolle vermelding uit te gaan naar producer John Collins. Net als op voorganger Have We Met bracht hij de muziekbestanden die de afzonderlijke muzikanten vanop afstand opnamen samen en smeedde hij ze tot een vlekkeloos geheel. LABYRINTHITIS klinkt zo als een verlengstuk van Have We Met, al voelt het vooral lichtvoetiger aan. We ontwijken bewust het woord ‘dansbaar’, want de nummers zijn zodanig tegendraads dat het onmogelijk is om de volledige speelduur van een liedje te blijven schuifelen met de voeten. Bejar blijft een koppige kunstenaar, ook op de dertiende plaat van Destroyer.
Nochtans was dat het eenvoudige uitgangspunt voor LABYRINTHITIS: een discoplaat maken. Maar Bejar zou zichzelf niet zijn als hij z’n idee al na korte tijd ging bijsturen. Verwacht je dus maar aan een eigenzinnig geheel met heel wat ritmische uitstapjes. Zoals in de uitstekende single “Eat The Wine, Drink The Bread” bijvoorbeeld, waarin een zeer eenvoudig ritme wordt gebruikt om een eigenwijs dansnummer te maken. De groep vult de basis zodanig sterk aan met dromerige geluiden en heldere toetsen dat je makkelijk kan wegglijden in een lichte trance. Single “Tintoretto, It’s For You” maakt op dezelfde manier indruk, al is het maar omdat het zo cool is om Bejar die titel zo dreigend te horen uitspreken alvorens de synths in alle hevigheid uitbarsten.
Al bij al is LABYRINTHITIS een behoorlijk toegankelijke plaat geworden, met melodieën en aanstekelijke hooks die goed in het oor liggen. De albumopener “It’s In Your Heart Now” zet je nog even op het verkeerde been met zweverige synths en dromerige soundscapes, maar na die zeven minuten durende sfeermaker trekken pompende keyboards en eigenwijze drumritmes je mee in “Suffer”. Een catchy nummer, ook al valt de drum ruim te laat in en is het ritme zodanig weerbarstig dat het onmogelijk is om er live op mee in de handen te klappen. Ook “June” begint als een aanstekelijk en zonnig funknummer, compleet met opzwepende baslijn en fonkelende pianoriedels, maar het nummer barst nergens los in een refrein en ontaardt na een frivole brug eerder in een waterval van geluiden. Het zijn slechts enkele voorbeelden, maar eigenlijk is elk van de tien nummers op LABYRINTHITIS een unieke ontdekkingstocht waarvan je bij aanvang niet kan voorspellen waar die zal eindigen.
De typische parlando-zang van Bejar blijft natuurlijk prominent aanwezig, en zorgt er voor dat zelfs de meest aanstekelijke nummers zoals “It Takes A Thief” een scherp randje meekrijgen en dus ontegensprekelijk Destroyer-nummers worden. Een andere prominente rol is weggelegd voor de ritmesectie; de ritmes van drummer Joshua Wells en de hoge basklanken van John Collins bepalen meermaals de basis van de nummers. Ze geven LABYRINTHITIS een extra eighties-feel, alsof je naar verloren gewaande opnames van Peter Hook en New Order zit te luisteren. Fans die niet hielden van de elektronica op pakweg Ken zullen dus af en toe moeten doorbijten, want Destroyer maakt nog met de regelmaat van de klok uitstapjes naar de jaren tachtig.
Van de tien nummers die Destroyer hier presenteert, is er eigenlijk geen enkel slecht of zelfs maar middelmatig te noemen. Het is moeilijk om hoogtepunten te kiezen uit de ruwe diamanten op LABYRINTHITIS, al scoort “All My Pretty Dresses” met een grootse outro vol uitwaaierende gitaarpartijen en een hoopgevende trompet erg hoog. Het afsluitende “The Last Song” (er zijn dan toch grenzen aan de creativiteit van Bejar) is dan weer groots in zijn bescheidenheid. Met een krakende gitaarmelodie en een tedere zanglijn schept de Canadees een gevoelige ballade die uitstekend dienst doet als coda.
Wanneer LABYRINTHITIS na een veertigtal minuten afsluit, blijf je alweer verrast achter. Het album voelt aan als een lange trip, een plezierige reis naar hogere sferen. Wij zijn alvast benieuwd naar hoe Bejar en zijn vrienden de nummers van de nieuwe langspeler live tot leven zullen brengen, en ook hoe ze die zullen laten passen in eenvormige set. Destroyer komt op 22 oktober naar TRIX in Antwerpen, wij zijn alvast van de partij om het antwoord op die vragen uit te zoeken. En als je iemand neurotisch ziet dansen op de nummers van LABYRINTHITIS, wees er dan maar zeker van dat wij dat zijn.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
