© Leni Sonck
De liefhebbers van de Nederlandse taal kregen het gisteren hard te verduren in de Ancienne Belgique. Ja ja, we weten het. Het Brusselse Gewest is in theorie tweetalig, maar in de praktijk wordt er zo goed als exclusief Frans gesproken. De concert- en clubzalen van onze hoofdstad staan er echter om bekend om schoon volk vanuit het ganse land aan te trekken, waardoor je op je bonte avond hier en daar wel eens een babbeltje kan doen in je moedertaal. Dit was echter niet het geval bij het concert van La Femme, een van de meest sensationele muzikale collectieven die onze zuiderburen ooit ter wereld brachten. De gemiddelde Vlaamse jongere luisterde waarschijnlijk wel eens naar de groep, al denkend: ‘ah tof, maar ik versta er geen zak van’. Onze Waalse, Brusselse en Franse kameraden zijn echter apetrots op hun taal en besprongen de tickets voor het spektakel als roofdieren. Het resultaat was een volledig verfranste AB. Ons zag je echter niet klagen. Altijd leuk, dat vakantiegevoel.
Als je La Femme als excentriek ervaarde, beschouwde je het voorprogramma Murman Tsuladze waarschijnlijk als een bende gekken. Dit dynamische trio leek regelrecht uit een videoclip uit de jaren negentig hiphop te zijn geklauterd. Alle drie droegen ze een zonnebril, twee van hen droegen een zwarte leren jas, en de zanger zag er met zijn flashy hemd en grasmatje uit als een iets knappere versie van Barrie Butsers uit de Nederlandse ‘New Kids’ films. Hun opvallend stijltje was echter geen camouflagetechniek om een flauw optreden te verbergen. De unieke mix van technobeats en synthesizerbassen met Oost-Europees klinkende gitaarsolo’s, klonk heerlijk verfrissend in onze oren. Hoewel de charismatische frontman het publiek plagend aanspraak in het Frans, zong hij in het Georgisch, zijn moedertaal. Dit gaf het optreden dat extra laagje mysterie waar we nood aan hadden. Tegen het einde van hun show stond een kwart van de zaal al te springen als beesten. Van zoveel rumoerigheid op een voorprogramma zouden we normaal gezien afknappen. Deze keer waren we echter volledig weg van de muziek, waarop we besloten om ons voor een keer te laten verleiden.
De voorganger van de hoofdact was eigenlijk zo goed dat we bijna vergaten waarom we in de AB waren. We begaven ons al richting de uitgang toen het ons te binnen schoot: ‘oh ja, La Femme!’ De groepsleden kwamen nogal nonchalant het podium opwandelen. Een van de twee frontvrouwen rookte nog snel haar peukje op vooraleer ze aan hun eerste nummer begonnen. Ze stonden er vrij stijfjes bij en zagen er weinig enthousiast uit, op de frontman na. Aangezien het nog niet aan hem was om de microfoon vast te nemen, deed hij tijdens het naar de groep genoemde “La Femme” een apart dansje terwijl hij zijn keyboard bespeelde. Dit bleek echter niet genoeg te zijn om het publiek voor zich te winnen, want er kwam weinig beweging in de keet. Er valt verder eigenlijk niet veel te vertellen over die eerste paar minuten. Misschien zat de uitmuntende prestatie van het voorprogramma er voor iets tussen, maar onze eerste kennismaking met La Femme was allesbehalve indrukwekkend.
Valse starten komen wel vaker voor. Soms indiceren ze het begin van een miserabel optreden, maar vaak worden ze goedgemaakt. De comeback van La Femme was echter ronduit legendarisch. Wanneer een muzikant of groep de schade van zijn zwakke introductie tracht te herstellen, gebeurt dit meestal met mondjesmaat. De snelheid waarmee deze Franse bende het tij wist te keren, zou echter een plek moeten krijgen in de recordboeken. Een paar gitaarsolo’s deden al wonderen, maar het oersimpele refrein van “Cool Colorado” brak het ijs als een hete kanonbal. ‘Pa pa pa pa pa pa’, je kent het wel, zo van die refreinen. De hele zaal zong luidkeels mee, een prachtig schouwspel waar we kippenvel van kregen. Dergelijke taferelen zie je niet vaak tijdens de vroege stadia van een optreden. We zijn dus dankbaar dat we het fenomeen vanop de eerste rij mochten waarnemen.
We werden hierna doorweekt door een zoete regen van hits. Niet alleen het publiek genoot hier met volle teugen van, maar ook de dames en heren op het podium. De frontman werd nu eindelijk bijgestaan in zijn aanstekelijk enthousiasme. Haren werden in het rond gezwierd, kledingstukken werden van bovenlichamen gescheurd en tamboerijnen werden als hete kolen doorgegeven. Een beetje toelichting wat die laatste beschrijving betreft: wanneer een muzikant even zonder werk zit wegens de beperkte instrumentatie tijdens een nummer, wordt hij vaak vriendelijk verzocht om als een bezetene met een tamboerijn te gaan zwaaien. We weten allemaal hoe dat bij Oasis afliep, maar hier leek niemand zijn pret erdoor te laten bederven. Het genotniveau bereikte een kookpunt wanneer de frontman zijn keyboard plots van zijn statief rukte om een scheurende solo op z’n Hendrix’ uit zijn mouw te toveren. Geen enkel ander moment overtrof dit rock ’n roll gehalte, behalve misschien “Foutre le Bordel”. De aankondiging van het nummer alleen al lokte hysterisch gebrul uit. Toen ze er eindelijk aan begonnen, stelden we vast dat dit het geluid van de Ramones was geweest als ze Frans waren geweest en een synthpop-fase hadden meegemaakt.
Af en toe verscheen de songtekst op het groot scherm, wat we vrij geestig vonden. Ze leken nogal overbodig in onze ogen, aangezien de meerderheid van de fans alle nummers toch al volledig vanbuiten kende. Dat merkten we echter niet uitsluitend aan al die brullende mensen, die een beetje te dicht bij onze oren uit volle borst meezongen. De groep moest niet meer dan een halve seconde beginnen spelen, vooraleer er een oorverdovend gejuich uitbarstte. Ja hoor, de herkenbaarheidsgraad van het muzikaal oeuvre van La femme is fenomenaal. Het kostte ons een minuut om te achterhalen dat die ene climactische intro een herwerkte versie was van het wondermooie “Elle ne t’aime pas”, terwijl de rest van de zaal allang wist wat er ging komen. Soms kan het echter heel simpel zijn. Zo was een kickdrum alles wat La Femme nodig had om het publiek te laten weten dat het om “Sur la Planche 2013” ging. Zeggen dat deze wetenschap de AB omtoverde in een springkasteel, zou een understatement zijn. Ten slotte was er nog de bis, een moment waar we altijd ons hartje bij vasthouden. Zelfs wanneer artiesten een topconcert achter de rug hebben, laten ze hun succes vaak pijnlijk langzaam doodbloeden met een veel te langdradige bis. Dit was hier gelukkig niet het geval. De extatische energie die bijna anderhalf uur over de zaal had geheerst, bleef bewaard. Het kwam nog maar zelden voor dat we een concertzaal verlaatten met zo’n metersbrede glimlach.
La Femme bestaat ondertussen alweer meer dan tien jaar en dat valt op. Hoewel de groep er op één lid na wat droogjes bij stond in het begin, toonden ze al snel dat ze zonder moeite een grandioos spektakel op poten kunnen zetten. Hun geliefde klassiekers werden zoals gewoonlijk met liefde ontvangen, maar ook het materiaal van het nieuwe album werd met dezelfde warmte omarmd. We zijn nog steeds in de ban van dit optreden, dus bestelden we ondertussen al een paar Franse werkschriften in de hoop dat we volgende keer een beetje beter kunnen meezingen.
Setlist:
Nouvelle-Orléans
Le sang de mon prochain
Cool Colorado
Mycose
Nous étions deux
Foutre le bordel
Paris 2012
Antitaxi
Le jardin
Va
Où va le monde
Tu t’en lasses
Elle ne t’aime pas
Sur la planche 2013
It’s Time to Wake Up (2023)
Vagues
Tatiana
