Een van de meest ondergewaardeerde bands bij het grote publiek moet toch wel Go March zijn. Nochtans kunnen de Antwerpenaren bij de kenners op veel lof rekenen. Vooral live staan ze erom bekend een publiek uit hun stoel te krijgen en lekker mee te laten bewegen op de unieke geluidsgolven die door de luidsprekers galmen.
Het was gitarist Philipp Weies (Manngold) die destijds de handen in elkaar sloeg met drummer Antoni Foscez (Statue) en toetsenist Hans De Prins (Broken Glass Heroes) om een nieuw muzikaal project in het leven te roepen. Vele jamsessies later volgde de release van het ijzersterk debuutalbum Go March, ondertussen zeven jaar geleden. Het daaropvolgende II (2018) hanteerde een gelijkaardige formule, een mix van minimal rock en techno met als muzikale uitschieter opener “Chop Chop“. Met III (2021) werd het verhaal verder geschreven in de vorm van een ep met vier kleurrijke en gelaagde nummers. Hoog tijd om deze groep eindelijk eens live aan het werk te zien; de verwachtingen waren alvast enorm.
Na enkele maanden radiostilte werd het geduld van de fans beloond met een intiem optreden in de Afsnis in Gent. Het laatste concert van de band dateerde alweer van oktober: een eeuwigheid voor de Antwerpenaren, die duidelijk nog eens goesting hadden om zich volledig te smijten. De avond had bij momenten evenwel meer weg van een ontspannen repetitie met wat publiek erbij dan een echt concert. In vergelijking met de week voordien, toen er geen plekje meer overbleef bij het concert van Lustrous, was de Afsnis met moeite voor de helft gevuld. Gelukkig leek het trio zich daar niks van aan te trekken.
Openen deed de groep met “Zipp“, waarbij het vooral drummer Foscez was die ons meteen bij de keel greep met een aanstekelijke, bijna machinale groove. Zo vormde hij op zijn eentje een eindeloze asfaltweg waarop de synth en gitaar afwisselend konden landen en weer opstijgen. Het was trippen zonder verdovende middelen: de Antwerpenaren namen je mee op reis door hun eigen muzikaal landschap gesmeed uit een mix van krautrock en techno.
Bij de sound van Go March zou je vermoeden dat dit trio de perfecte minnaars zijn, rustig opbouwen en teasen om dan uit te monden tot een ejaculatieve ervaring waar zelfs Ron Jeremy van zou opkijken. Getuige daarvan het eerdergenoemde “Chop Chop“, waar de gitaar en drums een eeuwige paringsdans van geven en nemen vormden.
Jammer genoeg verloor de band halverwege het concert de aandacht van een deel van het publiek. Zo werd er opvallend meer bier besteld en over de muziek heen gepalaverd dan tijdens de rest van de show. Vermoedelijk te maken met het ietwat voorspelbare karakter dat sommige nummers vertoonden. Wat ook meespeelde was het visuele aspect dat intussen wat tegenviel. Een oranjerood licht verlichte de Antwerpenaren gedurende het hele concert. Zonder frontman – de drummer kwam hierbij het dichtste in de buurt – was het bij momenten eentonig om naar te kijken. Geef deze band een lichtshow om samen met de muziek te gaan en je creëert ongetwijfeld een epische ervaring.
Persoonlijk hoogtepunt voor ons deze avond was het neurotische “Stampede”. De synth in de intro lijkt enigszins op “Smack My Bitch Up” van The Prodigy, terwijl de drums die het vervolgens overnamen eerder aan La Jungle deden denken. Daarmee werd onze honger naar nieuw materiaal nog groter. Net zoals de goesting om deze band opnieuw live te zien, maar dan mét goeie lichtshow.
Go March kan je live aan het werk zien op 15 april in Brussel of op 21 mei in het verre Eupen. Hopelijk volgen er nog heel wat concerten deze zomer.
Facebook / Instagram / Soundcloud / YouTube
Setlist:
Zipp
Bark
Morris More
Come on Momentum
Downside Up
Ortisei
Chop Chop
Zabriskie
Stampede
The White Lodge
