© Guus van der Aa
Op de laatste dag van Left of the Dial zijn de benen al wat vermoeider, de oogjes kleiner en de stemmen al wat meer schor, maar dat wil niet zeggen dat de sfeer er minder om was. Er was namelijk nog heel wat te ontdekken in Rotterdam en dan moet je nog eens alle energie bij elkaar schrapen om heerlijke bands aan het werk te zien. Met Mush, Folly Group, Kyoto Kyoto en Mystic Peach was er alvast aan straffe bands geen gebrek en op die manier werd ook de laatste dag op een verfrissende en indrukwekkende manier afgesloten.
Bo Ningen @ Arminius Kerk
Met Bo Ningen lukte het Left of the Dial om een vaste waarde aan de affiche toe te voegen. Het Mysterieuze Japanse gezelschap staat erom bekend om de wetten van de gitaarmuziek te tarten met hun onberispelijke gitaartornado. Ondanks de nogal heldere setting, speelde het viertal een gitzwarte set waar weinig op aan te merken viel. De geluidsmuur die de Japanners optrokken in de kerk was behoorlijk overweldigend in het begin, maar wende uiteindelijk wel. Met het laatste nummer haalden ze nog eens alles uit de kast en na een tergende opbouw kwam er een oorverdovende climax waar onze haren van gingen rechtstaan. Bo Ningen doet na meer dan tien jaar nog altijd hun eigen ding en dat gevoelsmatig beter dan ooit. Fijn dat ze op Left of the Dial van de partij waren en zo vroeg op de dag al een volgepakte kerk omver bliezen!
The Early Mornings @ Perron Left
Het is altijd een risico om als een van de eerste bands op een festival te spelen en ook The Early Mornings konden hierover meespreken. De band kon niet al te veel volk verwelkomen, maar liet het niet aan het hart komen. We hoorden rammelende garagerock die op een speelse manier naar voor werd gebracht. Toch leek het alsof de leden soms wat last hadden van het geluid en de omstandigheden, want we zagen ze tussen ieder nummer wat discussiëren. Desalniettemin bleven ze wel gaan en hoorden we soms eens wat fuzzy rockers en anderzijds ook eens wat strakke rocksongs. Voor ieder wat wils dus, alleen jammer dat een deel van het publiek te snel andere oorden opzocht.
Gently Tender @ Rotown
Palma Violets was tien jaar geleden een hype in de Britse indiewereld. Met “Best Friends” scoorden ze zelfs een bescheiden hitje, maar de band hield het na een tijdje verrassend genoeg voor bekeken. Uit de assen van Palma Violets rees uiteindelijk Gently Tender. De band speelde gisteren twee keer op Left of the Dial en wij tekenden bij hun namiddagshow in de Rotown present. Met een livepremière van een nog niet uitgebracht nummer begonnen ze er tamelijk schuchter aan en leek het alsof de band nog wat moeite had om warm te draaien op het podium. Er bleven een paar onzuiverheden in de set sluipen, maar Gently Tender kon zich in grote lijnen wel herpakken. Het bleef een gemoedelijk optreden met weinig tot geen uitschieters, waar Gently Tender gerust wat meer opwinding in had mogen steken.
Ethan P. Flynn @ De Doelen Up
Voor de mensen die de voorgaande nacht wat langer in de pinten waren blijven hangen, kwam Ethan P. Flynn net op tijd. Naar het schijnt zijn onder andere FKA Twigs en Black Country, New Road al fan van de singer-songwriter, maar wij denken dat ze er gewoon zijn ingeluisd door een complot. Het optreden van de beste man was namelijk op alle mogelijke vlakken saai. Veel songs probeerden tegelijk groots en teder over te komen, maar door lakse en vreemde songwriting kwam er absoluut geen schwung of flow in de set. Oninteressante ideeën werden af en toe afgewisseld met licht prikkelende stukken, maar dan ook weer onherroepelijk in de vuilbak gegooid door een vreemde brug of een onverwachte wending. Laten we het zo zeggen: we hebben absoluut niets tegen Ethan, maar dit was beneden alle niveau.
Kyoto Kyoto @ Roodkapje Front
© Guus van der Aa
De prijs voor meest unieke en onverwachte show kon op Left of the Dial toch naar Kyoto Kyoto gaan. Het drietal uit Londen werd live aangevuld met een extra dwarsfluitiste en celliste, wat het gevoel van onbehagen versterkte. De band bracht namelijk een mix van duistere metal en frisse postpunk waardoor we eigenlijk de term ‘black metal black midi’ uitvonden. De mix van experiment en noise werkte wel en telkens maar weer schreeuwde de frontman de longen uit zijn lijf als de songs tot een episch einde kwamen. Zo wisselde de groep uit Londen af tussen catchy deuntjes, om daarna de hel te laten neerdalen zonder dat ze daarbij een pauze namen of compromissen sloten. De ene keer was het onverwacht, de andere keer voelde het aan als een ontmoeting met de duivel die je van ver zag aankomen. Ook de wisselwerking tussen Duitstalige songs en Engels maakte het plaatje compleet. Kyoto Kyoto overtuigde op die manier mateloos, want ook de zaal stond stampvol tot het einde.
bed @ FOO Concepts
bed had wellicht de allerkortste weg van alle bands op Left of the Dial, want het viertal komt gewoon uit Rotterdam zelf. De lokaalmatadoren maken fijne, shoegazy dreampop en lokten ermee heel wat schouwlustigen naar FOO Concepts. Het begon heel veelbelovend met een lekker uitgesponnen nummer dat ondanks de geluidsmankementen toch meeslepend genoeg was om je er even in te verliezen. De zangeres had een aantal zwavelstokjes aangestoken om de spirituele sfeer nog wat meer te bevorderen en zo ook andere zintuigen te stimuleren. Het werkte wel, moeten we toegeven, en droeg bij aan een unieke ervaring. Alleen jammer dat de set naar het einde toe even wegzakte. Met een pakkend slot kwam bed toch nog uit het dipje en zo musiceerden ze zich gezamenlijk naar een climax.
Treeboy & Arc @ Roodkapje The Gym
Benen en armen opgewarmd, tijd voor een workout. Het vijftal van Treeboy & Arc mocht op zaterdag namelijk een eerste keer voorkomen in de gym van de zaal Roodkapje. Het zou geen makkelijke set worden voor de heren. Een kapotte microfoonstand en een slechte ruimte om een rijke sound over te brengen, bleken nogal nadelig voor het geheel, maar dat lieten ze allerminst aan hun hart komen. De postpunkband straalde op het podium een zeer entertainende portie charisma en zelfvertrouwen uit, waardoor ze het publiek toch gemakkelijk mee kregen in het verhaal. Daarnaast was het muzikaal ook een energiebom van jewelste, al was het het eerder mysterieuze “The Condor” helemaal op het einde die de betonnen bunker van Roodkapje deed openscheuren. We vernamen overigens uit zeer betrouwbare bron dat het geluid op hun show in Tech Noir later op de avond wél zeer goed was.
Mystic Peach @ V11
V11 stond tot in de nok gevuld toen Mystic Peach aan zijn set begon. Het was er bijgevolg ook heel warm, maar dat maakte de set nog iets meer memorabel. Het drietal uit Southampton wist namelijk een heerlijke mix van psychedelische fuzz en noise te brengen op een manier waarvan je enkel maar omvergeblazen kon worden. Frontman Curtis Gale schreeuwde op een bepaald moment zelfs zo hard dat hij er boeren van moest laten. Het paste allemaal in het plaatje van de band, want zonder ergens een pauze te nemen, vloog een lawine aan riffs over ons heen. De boot kapseisde net niet vanwege de wall of sound die de groep creëerde. Vooral de vettige baslijn en de explosieve uitspattingen zorgden ervoor dat je verrast bleef luisteren en ondanks dat het publiek niet even kwiek was als de band, wist Mystic Peach het mysterie rond de perzik toch een klein beetje op te helderen.
Skroetbalg @ Roodkapje Front
Punk is not dead, moeten ze bij Skroetbalg gedacht hebben. De band maakt nederlandstalige punk alsof ze recht uit begin jaren ’80 afkomstig zijn. Niets is minder waar, gezien de band uit Drenthe nog maar een slordige twee jaar nieuw leven in een bijna vergeten genre probeert te blazen. Over hun muzikale verdiensten kunnen we dan ook vrij kort zijn; niks nieuws onder de zon. Mannen die onder luid gedreun verwijten gooien naar de hoofden van mensen die een grote mond hebben of het hebben over liters bier zuipen, hebben we echt wel al vaker gezien. De set zelf lag dan ook wel binnen de verwachtingen. Zeer luid (onze oren suizen nog), pijlsnel en snoeihard. Zuiver moshpitmateriaal, met andere woorden. Een van de minder uitdagende of grensverleggende bands van Left of the Dial dus, maar daarom ook helemaal niet de slechtste.
Lime Garden @ Rotown
Voor we naar het concert van Lime Garden in Rotown gingen, hadden we het gevoel dat we de term Lame Garden gingen gebruiken. Er waren namelijk al heel wat gelijkaardige bands gepasseerd op het festival die niet echt konden verrassen, maar gelukkig deed Lime Garden dat wel. Dat was vooral doordat ze gewoon zichzelf bleven en nergens iets te veel spektakel hoefden te brengen. Muzikaal hoorden we vooral een fijne baslijn die voor een leuke dynamiek in de set zorgde samen met catchy synthlijnen. Vocaal deed het bij momenten wat aan Dry Cleaning denken, maar dan net iets meer uptempo en minder verhalend. Op die manier kon de band het publiek zelfs een klein beetje aan het dansen krijgen, wat ze zelf al uitbundig deden. Afsluiter “Pulp” was op die manier zelfs een bescheiden hoogtepunt van het festival door de leuke groove en de verrassende tekst.
Mush @ FOO Concepts
Mush speelde in een ijsjeszaak, maar dat wilde niet zeggen dat we naar een kille set hoefden te kijken. Het viertal uit Leeds begon er namelijk meteen aan met “Drink the Bleach” om zo een bepaalde kracht in de set te krijgen. De rammelende rockmuziek doet bij momenten wat denken aan Devo, maar bij Mush is het iets repetitiever. Het is op die manier ook wachten op een verrassing in de set, en die kwam er bij “Alternative Facts”. Het nummer klokte aan tegen de tien minuten en stond bol van de tempowissels. Vooral toen het tempo daar werd opgedreven en we lekkere gitaarsolo’s kregen, overtuigde het volledig. De slow burner maakte op die manier een impressionante indruk, en nadien speelde Mush ook meteen enkele snedige en snelle nummers om de energie te behouden. Zo wist de band zijn set perfect uitgekiend naar voor te brengen, alleen was het jammer dat we enkele iets snedigere songs niet te horen kregen. Dat deerde uiteindelijk niet echt, want iedereen in de zaal, met of zonder fluohesje, genoot van het geheel.
Go March @ Tech Noir
Ook België mocht een paar bands sturen richting de Nederlandse havenstad. De Antwerpenaren van Go March kregen zo de mogelijkheid om de Tech Noir om te toveren naar een pseudo-rave om de licht vermoeide dansbenen nog eens aan het werk te zetten. Die zaal bleek daar echter niet echt voor gemaakt. Hoewel Go March muzikaal heel sterk was, zorgde het teveel aan licht en gebabbel voor een lichte verwaarlozing van het talent van de Antwerpenaren. Desondanks speelden die een sterke set; de band vormde namelijk een zeer sterk blok en kwam muzikaal heel zwoel en dansbaar over, wat duidelijk geapprecieerd werd door de enthousiastelingen net voor het podium. Voor wie daar niet stond, was Go March er dus wel wat aan voor de moeite. Jammer, want je kon merken dat Rotterdam nog zin had in een feestje om deze driedaagse in stijl af te sluiten.
Folly Group @ Rotown
Folly Group was op zondag een van de eerste en een van de laatste bands op de line-up. Wij gingen naar hun laatste show van de dag in Rotown kijken en zagen een band vol potentieel. Vooral de sterke percussie maakte indruk doordat er naast een drummer nog een extra percussionist voor extra dynamiek zorgde. Ook doordat we hier te maken hadden met een zingende drummer, maakte alles nog wat extra speciaal. Muzikaal mixt Folly Group duidelijk iets meer dansbare postpunk door elkaar om zo telkens iets dansbaar voor te schotelen. Naar het einde toe werd de groovy muziek ook wat steviger doordat het tempo werd opgedreven en de drummer en percussionist één keer van plek wisselden. Hoogtepunt was ongetwijfeld “Butt No Rifle”, dat aantoonde dat ze wel degelijk gigantische hits in het arsenaal hebben, vooral door de aanstekelijke melodie. Het is dus slechts een kwestie van tijd vooraleer we Folly Group in grootsere omstandigheden zien.
Lizzie Esau @ De Doelen Down
Voor Lizzie Esau trokken we een laatste keer De Doelen in. Het provisorisch opgebouwde podium in de foyer werd ingepalmd door de Britse zangeres die de dag voordien ook al mocht spelen. Haar stem was naar eigen zeggen nog wat schor, maar dat viel eigenlijk best wel mee. Wat haar meer parten speelde, was het gebrek aan kwalitatieve nummers om een volledige set te kunnen vullen. Ook met haar band was ze nog niet helemaal ingespeeld en dat merkte je op onder meer “The Enemy”. Technisch gezien allemaal goed gespeeld, maar we misten een cohesie en dynamiek op het podium. Die vonden we dan plots wel tijdens “Bleak Sublime”, niet voor niets het sterkste nummer dat voorlopig uit haar pen vloeide. Afsluiten deed ze met “Cool” en een sprong in het publiek. Daar zit muziek in, zoals ze zeggen, maar om een halfuur te kunnen boeien zal ze wel nog wat moeten groeien.
Sunday League @ Perron Big Left
Sunday League mocht de debatten afsluiten in een opvallend lege Perron. Twee volwaardige elftalen samenstellen met het aanwezige publiek had niet gelukt en ook zelf kwamen ze niet bepaald makkelijk aan het scoren toe. Dat lag enerzijds aan de beladen inhoud van hun nummers waar ze onderwerpen als polygamie en drugs aansneden en anderzijds aan het gebrek aan energie in de uitvoering. Gelukkig hield de band het luchtig in de bindteksten en ontdooiden ze op die manier samen met het publiek geleidelijk aan. In het slot kreeg Sunday League ons dan uiteindelijk toch nog mee en speelden ze met veel dadendrang, alsof ze in de finale van de Champions League stonden. Om het met de tactische woorden van Felice Mazzu te omschrijven: in de tweede helft hebben ze wel gewonnen.
Left of the Dial blijft het festival waarop je de hotste rockbands van de toekomst kan ontdekken en is een concept dat we compleet missen in België. Met ook iedere avond een indierock-afterparty, konden de mensen die al eens graag tot het einde blijven aan hun trekken komen. Het enige wat daar jammer aan was, was dat de dj’s in Rotown iedere avond dezelfde waren en uiteindelijk ook bijna dagelijks dezelfde playlist opzetten, wat jammer is voor een festival waar het publiek wel tamelijk open-minded is. Dat is weliswaar de enige kritiek die we kunnen geven op het festival, want met nieuwe locaties in de stad en punctuele sets was het muzikaal en productioneel altijd om duimen en vingers van af te likken. Iedereen die fan is van alternatieve rockmuziek en nieuwe bands wil ontdekken, moet gewoon naar Left of the Dial gaan. Volgend jaar doen ze het opnieuw van 19 tot en met 21 oktober en voor een weekendticket betaal je nu slechts 40 euro, niet twijfelen durven we zeggen!
Geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Simon Vyverman.
