Met het steengoede Fall Off the Apex (2021) nog fris in het geheugen, keken we met grote verwachtingen naar het nieuwe werk van de uit Bergen afkomstige La Jungle. Ephemeral Feast is de vijfde langspeler van het duo Matthieu “Jim” Flasse en Rémi “Roxie” Vernant, zonder twee remix-albums mee te rekenen.
Ephemeral Feast werd geschreven in volle coronatijd in de lente van 2020. Jim en Roxie hebben zich duidelijk laten inspireren door de vele lockdowns en negatieve berichtgeving uit deze periode. Waar vorige albums zoals Fall Off the Apex overladen waren met energieke dansbare songs, is Ephemeral Feast een donker en pessimistisch contrast geworden.
Op de nieuwe langspeler wordt er een somber en defaitistisch schouwspel beschreven. De mensheid heeft alle grondstoffen geconsumeerd dat de aarde te bieden heeft en daarmee voor zijn eigen ondergang gezorgd. La Jungle heeft doelbewust gekozen om deze ondergang van een soundtrack te voorzien waardoor het album doordrongen is van een beangstigend en een bijna ongemakkelijk sfeertje. Het leutig meedansen in een vrolijk gestoorde trance is vervangen door een donkere trip door een tunnel zonder einde.
Gelukkig doet La Jungle nog steeds waar het goed in is: elementen van krautrock, noise en trance combineren om intrigerende en gelaagde songs te maken. Het duo heeft zo over de jaren heen een eigen sound kunnen ontwikkelen dat vooral live een ontbolsterend effect heeft. Roxie Vernant (drums) vormt daarbij het fundament voor de muziek van La Jungle met zijn unieke drumstijl. Ook op dit album toont hij alweer zijn kunnen. Op nummers als “The Lake”, “de Verna” en “No Eyes” lost hij de ene originele drumpartij na de andere op je af. Het verschroeiend tempo van de drums op “No Eyes” doen je bijna naar adem happen, terwijl “The Lake” doet denken aan de intro van “Song for the Dead” van Queens of the Stoneage. Laten we toegeven, La Jungle horen we het liefst wanneer ze luid, snel en met een ontketende Vernant achter de drums spelen.
Je kan niet zeggen dat deze plaat geen energetische nummers bevat, integendeel. Het is alleen zo dat de energie gehuld is in een dekmantel van neerslachtigheid. Het einde van de wereld, het is niet bepaald positief natuurlijk. De vraag is dan ook hoe dit live gaat uitpakken. Net voor een band als La Jungle die live pur sang is, vormt de interactie met het publiek één van de pilaren waarop de band steunt. Met een langer dan negen minuten durend nummer als “VVCLD” – nota bene een uitstekend nummer – bestaat de kans dat je live geen potten gaat breken. Het is eerder een geschikt nummer om na een lange dag bij het thuiskomen je met een koptelefoon op je hoofd op het tapijt gaat liggen en even van de wereld weg wilt zijn.
Het is goed om te evolueren als band en dat doet La Jungle ook zonder los te laten aan hun eigen sound. Daar zal ongetwijfeld de samenwerking met sound engineer en producer Hugo-Alexandre Pernot iets mee te maken hebben. Pernot mocht het werk dat hij deed op Fall Off the Apex herhalen op Ephemeral Feast. Luister maar eens naar “Rivari” of “Another Look To The Woman In The Gloom” hoe goed de drums, gitaren en synths klinken.
Momenteel is de band op tournee door Frankrijk waar ze onder andere op Supersonic spelen op 10 juli. Het is wachten tot er nieuwe data bekendgemaakt worden voor Belgische shows, maar we staan alvast te popelen om de nieuwe nummers live te horen. Een ding is zeker: een concert van La Jungle is trippen zonder drugs en wie wil dat nu eens niet meemaken? Tot dan!
Facebook / Instagram / Youtube
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
