© Murielle Scherre
Toen de concertzalen eind februari de deuren terug opengooiden voor al wie zijn muziek rechtstaand en al dansend wenst te consumeren, kwam het feit dat het we in het grimmige België wonen roet in het eten gooien. Het noodweer transformeerde tranen van geluk in droevig gesnik door treinen lam te leggen en auto’s te verpletteren met slecht gewortelde bomen. Het decor voor Jan Verstraetens concert in de AB zag er gelukkig allesbehalve onheilspellend uit. Onder een wolkenloze hemel waar geen winters briesje meer te bespeuren was, kwamen jong en oud samen voor een avondje indiepop van eigen bodem. De aanschuivende gezichten dropen van de curiositeit, klaar om Verstraetens debuutalbum VIOLENT DISCO tot leven zien te komen op het podium.
Voordat de man van de avond zich op het podium mocht presenteren, kwam de excentrieke Hantrax ook eventjes zijn ding doen. Het woord ‘eventjes’ werd deze keer niet gebruikt om de tekst op te vrolijken, maar om te onderstrepen dat het voorprogramma gewoon enorm kort was. De Antwerpenaar rees plots vanuit de duisternis, zette zich aan de piano, begon te spelen, en stond twintig minuten later doodleuk weer op. Het had toch gerust wat langer mogen duren, want de prachtige pianoballades waren perfect voor een halfvolle zaal die een lange werkdag achter de rug heeft. Niet te hevig, zoals we van hem gewend zijn, maar ook niet te saai. Met zijn indrukwekkende multitask vaardigheden combineerde hij experimentele electronicasamples met klassieke composities. Een paar enkelingen waren verkocht, maar voor de rest van het publiek was de drang naar onderling gekibbel gewoonweg te sterk.
Nadat de zaal meer dan genoeg tijd had gehad om rustig vol te stromen en iedereen voldoende had bijgekletst, kon het spektakel beginnen. De lichten werden gedoofd en vijf individuen betraden het podium. Links in de hoek gingen drie strijkers netjes op een rij zitten, een beetje verstopt in de rechterhoek zat de drummer, en rechts vooraan de bassist. ‘Waar blijft Jan nu?’, vroeg iedereen zich af. Nadat er bijna oordoppen moesten worden uitgedeeld tijdens een intro die bestond uit een oorverdovend knutselwerk van cinematische ambient samples, werd het podium omhuld in een zwoele paarse gloed. Daar stond hij dan, netjes gekleed in een kostuumvest. Braafjes was hij nu ook weer niet dankzij zijn hoed, lange haren, en baard.
Ondanks de grote entrée was het niet meteen de frontman die de show stal. Met “VAMPIRE IN MY BED” en “CRY BABY” verwierp hij op de eerste nummers gitaar en piano, en paradeerde hij over het podium met de microfoon aan zijn lippen. Toch bleven de ogen niet op hem, maar op de strijkers gefixeerd. Je oren werden al gezegend met hun wondermooi samenspel op de plaat, maar daar worden ze helaas een beetje op de achtergrond geduwd. Wie ze in hun volle glorie heeft gehoord, kan alleen nog maar smeken voor een album dat bestaat uit concertopnames. De show mocht dan wel begonnen zijn, maar toch werd de zaal her en der nog geplaagd door gebabbel. Gelukkig kreeg de collectieve ergernis de tijd niet gegund om te escaleren tot iets onaangenaams, want na een kwartier besloten een paar reddende engelen om een hele luide ‘shhhh’ te placeren. En toen was het stil.
‘Wanneer ik zenuwachtig ben voor een concert, doe ik gewoon alsof het mijn verjaardag is en dat het publiek de genodigden zijn op mijn feestje’, grapte hij tijdens een kort interval tussen nummers. Jan heeft nogal een vrij introverte uitstraling. Sommige artiesten stralen wanneer ze het publiek toespreken, maar Jan leek geen al te grote fan te zijn van spontane interactie. Alle sporen van geslotenheid verdwenen echter wanneer hij eenmaal begon te zingen. Zijn charisma viel ons voor het eerst op wanneer de lichten werden gedoofd. De enige functionerende spot verlichtte de frontman met zijn gitaar, toen hij op zijn eentje een intieme versie van Moby’s “Trouble So Hard” begon te spelen. De vreugdevolle kreten in de zaal werden een feit, waarna de rust wederkeerde en iedereen in alle rust kon genieten van deze prachtige interpretatie van een klassieker. Hij bewees hier dat hij ook zonder band het publiek in zijn greep kan houden.
Jans aanwezigheid op het podium werd met de minuut aanstekelijker. Na een eerder ingetogen dipje in het concert, kreeg hij de eerste mensen aan het dansen met “VIOLENT DISCO”. ‘No more worries inside of my head’, zong hij vergezeld door de upbeat drums en baslijn. Het publiek nam zijn woorden letterlijk, en terecht. Ongemakkelijk geschuifel maakte plaats voor zelfzekere head bobs en zelfs de meest grijze muizen in de zaal leken een glimlach niet te kunnen onderdrukken. Het publiek was misschien wel op zijn meest extatisch tijdens de cover van Britney Spears’ “Baby One More Time”, maar genoeg over covers. Het summum van spektakel bevond zich in het prachtige voorlaatste nummer “GOODBYE WORLD“. Mensen dansten op het podium, confetti en knuffeldieren vlogen in het rond, en Jan huppelde van punt A naar B als een bezetene. Dit schouwspel was eenmalig, en hoewel het concert op muzikaal vlak pico bello was, is het jammer dat we die rauwe energie niet vroeger te zien kregen.
Als er iets is dat Verstraeten nooit zou mogen veranderen, dan is het de samenstelling van zijn band. De strijkers stalen de show meerdere malen en zijn gewoonweg onmisbaar. Uiteraard verdient ook de frontman zelf een applausje. Ondanks zijn eerder ingetogen karakter, doet hij zijn best om zijn muziek te presenteren op zijn Morissons.
Op 15 april speelt Jan Verstraeten ook in Muziekcentrum Cactus in Brugge.
