Nu de week van de Belgische muziek stilaan op z’n einde loopt, brengt Jan Verstraeten z’n eerste langspeelplaat uit, waarin hij nogmaals aantoont dat ons land muzikaal gezien heel wat in huis heeft. De eerste ep Cheap Dreams, die in 2019 werd uitgebracht, bracht geen windeieren voort. Het meer dan voortreffelijke debuut zette Jan Verstraeten wel op de muzikale landkaart, en op de affiche van menig concertzaal en festivals zoals onder andere Dranouter. Drie jaar later mogen we zijn eerste full-length album verwelkomen.
Oorspronkelijk was dit album een verderzetting van zijn debuut, maar nadat de wereld vanwege de alomgekende pandemie stil viel, wou Jan Verstraeten in z’n album net het tegenovergestelde doen. Tijdens de lockdown dacht Jan na over het concept van silent disco, waar iedereen met z’n hoofdtelefoon veilig in z’n bubbel aan het dansen is. Uiteindelijk is dit het tegenovergestelde van wat een echt feest hoort te zijn. Niemand zit na de pandemie dus te wachten op een bundel intieme, brave nummers om thuis te bewonderen. Wat volgt is een wanordelijke verzameling van invloeden.
Wie goed luistert naar dit album, zal zonder twijfel veel verschillende invloeden horen. De soul die vaak te herkennen valt, is afkomstig van maffiaseries op Netflix. Daarnaast is er onder andere triphop, een vleugje Moby en snaarwerk in de stijl van Portishead te bekennen. Maar Jan Verstraeten doet met die invloeden z’n eigen ding en kleurt de wereld in volgens z’n eigenzinnige goeddunken. Producer Nicolas bracht orde in de chaos van de demo’s, maar behield gelukkig het sterke karakter van de muziek. Het geheel wordt uitgebracht door het mooie label Unday Records, die onder meer parels als Bert Dockx, Intergalactic Lovers en Jan Swerts onder hun hoede hebben.
De eigenzinnigheid van Jan Verstraeten kwam reeds mooi naar voren in de twee singles die in afwachting van het album werden gelost. “GONE GONE GONE” en “GOODBYE WORLD” werden zeer warm onthaald. Die laatst genoemde single doet het erg goed in de Vox-lijst op Radio 1. Het vrolijke en dansbare karakter van het nummer in combinatie met een grappig klinkende tekst zorgt ervoor dat het erg luchtig, en vrolijk overkomt. Voorproefjes van dergelijke kwaliteit leggen de lat voor het opkomende album natuurlijk heel erg hoog.
Gelukkig gaat Jan Verstraeten gedurende het gehele album verder op het elan van de geloste singles. Het album klinkt uitgekiender, grotesker en vrolijker dan z’n ep. Toch blijft de stijl behouden, en komen er elementen naar voor die wij steevast aan hem verbinden. Wie ooit al eens een optreden van hem mocht bijwonen, zal zich ongetwijfeld herinneren dat Jan tijdens een nummer een oude, kleurrijke cassetterecorder uithaalt en een fragment laat afspelen die het geheel een bepaalde sfeer meegeeft. Ook op dit album krijgen we dergelijke fragmenten voorgeschoteld. “CRY BABY” wordt ingezet met een fragment waarin aan een kind wordt geduid dat iedereen mens is, en dat dit wel oké is. Het vervolg van het nummer sluit naadloos aan op het fragment, en heeft een wat donkerdere sfeer weer.
De sfeer van het album wordt perfect geëtaleerd door de titeltrack “VIOLENT DISCO”. Enerzijds zit er in het nummer heel wat droefheid door de strijkers, maar tegelijkertijd komt er in het refrein een opzwepende drum naar voor die het geheel een bepaalde boost geeft en je al bij al een dansbaar gevoel krijgt. Maar dat dansbaar gevoel blijft wringen omdat de tristesse uit het nummer nooit helemaal verdwijnt. Hoe kleurrijk de wereld van Jan Verstraeten ook mag zijn, er zit altijd wel ergens een donker kantje verscholen.
Covers op een eigen manier brengen is een ware kunst. Tijdens optredens werd reeds vaak bewezen dat Verstraeten de hit “Survivor” van Destiny’s Child enkel met z’n contrabas een tweede eigen leven kan geven. Op dit album waagt de muzikant zich aan “Hit Me Baby One More Time” van de alombekende Britney Spears. Het sing-a-longgehalte van het nummer blijft mooi behouden, maar de sfeer wordt feilloos naar de hand gezet van Jan Verstraeten. Het tempo wordt wat naar beneden gehaald, en de strijkers zorgen voor een iets donkerdere belichting van het nummer, waardoor ook deze cover perfect in het plaatje past.
Wat we globaal kunnen besluiten is dat Jan Verstraeten de lijn van z’n ijzersterk debuut verder doortrekt, en zelfs nog verstevigt. De pandemie gaf hem meer tijd om te focussen op dit album, en er nog dieper in te duiken. Het resulteert in een voller, en nog meer uitgewerkte sound die moeilijk te vergelijken is met andere artiesten. Er wordt een unieke sound gecreëerd die zowel droefheid als vrolijkheid met zich meedraagt. Wie dit album live wil komen aanschouwen, kan dit in Roeselare, Brugge of Brussel doen. Het zou ons echter sterk verbazen mochten wij hem niet op één of ander mooi festival tegenkomen deze zomer.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
