De Noord-Ieren van And So I Watch You From Afar mogen zich intussen al meer dan 10 jaar trotse vaandeldragers van de mathrock noemen. Hun voetafdruk in het landschap van alternatieve rock is groot, met vooral hun zelfbenoemde debuutplaat en diens geprezen opvolger Gangs als exponenten. Na twee meer vocaal georiënteerde uitstapjes, die instrumentaal ook net iets minder van katoen gaven, greep de band op The Endless Shimmering (2017) terug naar datgene waar ze hun muziek bij aanvang op geënt hadden. Duizelingwekkende tremolo gitaar riffs, een alle kanten op schietende ritmesectie en een gebalanceerde afwisseling van melodie en explosieve uitspattingen. De opnieuw instrumentale plaat ademt ook het positieve karakter dat steeds in de muziek van ASIWYFA te vinden is, en oogstte veel lof.
Wie vijf jaar later hoopt op een nieuw avontuur in diezelfde old school richting, is er echter aan voor de moeite. Jettison is meer dan gewoon een album. We krijgen een in één stuk doorlopende compositie van iets minder dan 40 minuten, waarbij heel nauw samengewerkt werd met een strijkerskwartet. Spoken word van Emma Ruth Rundle en Neil Fallon zorgt voor mysterie en bij het album horen indrukwekkende visuals om het multimediale geheel nog meer diepgang te geven. Deze zijn van de hand van Sam Wiehl, die ook de intrigerende clip van Mogwai’s “Ritchie Sacramento” vorm gaf. We vermoeden dat deze de live shows met een aankomende tour van extra gelaagdheid zullen voorzien.
Conform de normale specificaties van een studioalbum werd Jettison in nummers opgedeeld. Dat voelt echter eerder kunstmatig aan want de compositie laat zich het best in zijn geheel beluisteren. Het gebalde en geagiteerde deel dat “VII Emerge” werd genoemd bijvoorbeeld, klinkt losstaand als een donderslag bij heldere hemel. Wanneer het echter de lading van alle voorgaande spanningsopbouw met zich meedraagt, wrikkelt alles zich mooi op zijn plek. Er werd dan ook niet voor niets een tiende track met de full score voorzien op Spotify. Wel kunnen we Jettison qua sfeer grofweg opsplitsen in een geduldig openbloeiend eerste luik tot ergens voor halfweg, en een opgewonden en energiek tweede luik met een gracieuze apotheose.
De start van helft één is heel filmisch, als een vredig landschap dat onder je doorschuift. De stem van Emma Ruth Rundle geeft alles een heel melancholisch tintje, daarin bijgestaan door de afwezigheid van percussie en de prominente rol van de strijkers. De drum baant zich pas later geduldig een weg naar voren, ter hoogte van “III Lung” gevolgd door een eerste ASIWYFA aandoende gitaarrif. Groot geweld wordt echter steeds geneutraliseerd, hetzij door een xylofoon, hetzij door sacrale koortjes. Neil Fallons vertrouwd klinkende spoken word zet later het openbloeien van luik één nog wat extra in de verf. De vrolijke en optimistische Noord-Ierse instrumentatie gaat hierbij wonderwel samen met het gracieuze strijkerskwartet, wat een versterkend effect heeft op het warme karakter van de plaat.
In het tweede deel van de plaat is de handtekening van ASIWYFA het meest herkenbaar. “V Hold” fungeert nog als bindmiddel tussen beide, maar herbergt reeds een gevoel van enthousiasme dat wil uitbreken. Wat nadien begint als atmosferische en bij Explosions In The Sky aanleunende passages, gaat later met overtuiging over in de kern van luik twee. Hier worden de ASIWYFA registers helemaal opengetrokken, waarbij energieke percussie en nerveuze en stevige gitaarpassages een band op kruissnelheid verraden. Dat resulteert in bruisende uitspattingen en de energie die hier rijkelijk is ingestampt, spuit er in dit deel naar hartenlust terug uit. “IX A.D. Poet” doet finaal dan weer de sereniteit terugkeren en geeft in een sacraal en berustend slot het laatste woord aan de strijkers. Met de doorheen de plaat meermaals opduikende woorden ‘I’ve missed you’, doet Rundle het licht helemaal uit.
Het is moeilijk om los te komen van de opbouw van Jettison en we kunnen dus nogmaals warm aanbevelen de nodige tijd en ruimte te voorzien om de plaat in één geheel binnen te laten komen. Het is een heel zwevende en filmische compositie die zich ontrolt als een mooi kronkelende bergpas. Na elke bocht loeren verrassende vergezichten en onverwachte wendingen, terwijl het landschap zich langzaam prijsgeeft op weg naar het uitzicht bij de top. Puik werk van de Noord-Ieren, al rest nu alleen nog de vraag hoe en welke nummers And So I Watch You From Afar op een waardige manier in hun set kan en wil verwerken.
Facebook / Instagram / Twitter
