Lang hoefden we niet te wachten op het vervolg van “Doja”. Na de teaser die onze nieuwsgierigheid tikkelde, maar onze aandacht niet te pakken kreeg, presenteert $NOT zijn derde album Ethereal. Sinds zijn doorbraak in 2020 groeit zijn carrière tegen een pijlsnel tempo en jongleerde hij al met verschillende subgenres van hiphop. Zo voelt hij zich even comfortabel al rappend over een emorap beat als in zuiderse hiphop met een alternatief kantje. Enerzijds maakt deze genrediversiteit hem een interessante artiest die nog alle kanten uit kan gaan met zijn muziek. Anderzijds is dit ook de reden waarom hij zijn eigen identiteit nog niet echt op poten kunnen zetten.
Na de release van “Doja”, een onrustig nummer dat we destijds als moshpitwaardig labelden, verwachtten we een vertrek van de gitaar en piano instrumentals waar hij in het verleden weinig zuinig mee omsprong. De intro “My World” spreekt onze verwachtingen echter meteen tegen. Hoewel we weer een leuk gitaardeuntje krijgen dat zeker geen marteling is voor de oren, voelen we ons toch een beetje belazerd. We hoopten aangenaam verrast te worden, maar werden in plaats daarvan begroet met een middelmatige variant van iets anders. Laten we het zo uitleggen. Als we alle gitaarnummers van de drie $NOT albums in een afspeellijst zouden zetten en afspelen in shuffle modus, zouden we de indruk krijgen dat we gewoon naar één lang nummer luisterden.
Vervolgens springen we op de trein van de agressieve schreeuwrap met “Doja”, waar we ondertussen wel genoeg over schreven. Dan krijgen we wederom een vredevolle gitaarballade, een duetje met Teddi Jones. Wanneer je dan eindelijk voldoende bent gekalmeerd, worden je trommelvliezen nogmaals opgeblazen door het extatische “Go”. Sommigen vragen zich misschien af waarom iemand zich druk zou maken om de volgorde waarin nummers gerangschikt staan op een album. Wie trouw blijft aan de klassieke luisterervaring, beoordeelt een album echter niet alleen per nummer, maar overweegt ook het geheel. Wij behoren tot die laatste groep en ervaarden nogal wat emotionele verwarring door de contrasterende energieniveaus op de eerste helft van het album. Die psychologische spelletjes waarbij onze agressiviteit touwtjetrek speelt met onze gevoeligheid, lijkt wat overbodig.
Het album wordt na die eerste helft een stuk consequenter, maar ook saaier. Zijn piek bereikt $NOT met “EYE EYE EYE”, waarin hij wordt vergezeld door de iconische Kevin Abstract. Dit traag en melodisch nummer waarin Abstract de show volledig steelt, maakt duidelijk dat $NOT op zijn 24 jaar nog wat te leren heeft wat zijn flow betreft. Als een reddingsboei in een niet zo wilde zee worden we in die tweede helft dan toch nog gered door “Halle Berry”, waar Juicy J’s prestatie er ook opvallend uitschiet. Uiteraard begrijpen we dat $NOT zijn kans greep toen zijn faam hem toeliet om met grote namen samen te werken. We hopen echter wel dat hij inziet dat je eigen gebreken wel eens naar boven kunnen drijven als je naast iemand staat met veel meer ervaring.
Hoewel $NOT nooit echt draken van nummers uitbrengt, slaagt hij er tot vandaag nog steeds niet in om een geluid te creëren dat echt van hem is. Wij zouden in ieder geval nooit een nummer opzetten en denken: ‘dit is echt die $NOT-sound’. Het potentieel is er zeker nog wel. Zo zijn er nummers als “Go”, dat is gebouwd rond een aanstekelijke synthlead die zo in een liveset van Legowelt zou thuishoren. Ook de diepere tekst op “How U Feel” vonden we een leuke variatie van de eerder puberale teksten die we van hem gewend zijn. Hier hadden we graag meer van gezien en het is jammer dat het niet is gebeurd.
We snappen dat zijn muziek vaak generiek wordt genoemd. Wanneer je het opzet bij je vrienden zal niemand vragen om het af te zetten, maar ze zullen ook niet vragen: ‘zeg hoe noemt dat schijfje eigenlijk?’ $NOT bevindt zich echter nog in een vroege fase van zijn carrière en volgens ons heeft dit talent gewoon nog een beetje meer tijd nodig om te bloeien.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
