In 2016 bracht het Delvon Lamarr Organ Trio debuutalbum Close but No Cigar uit, waarmee ze zichzelf introduceerden aan de wereld. Vijf jaar later kwam dan I Told You So uit, een plaat die hoge toppen scheerde in de jazz-, soul- en groovewereld. We zijn bijna exact een jaar later en vandaag levert de groep ons Cold as Weiss af, een derde plaat die aftikt op veertig minuten. De naam van het album dient dan ook als intrede van nieuwe drummer Dan Weiss. Met hun derde drummer in drie albums gaan Delvon Lamarr (Hammond B3) en Jimmy James (gitaar) nu samen met Weiss verder. Een keuze die zijn vruchten zal afwerpen, dat horen we duidelijk op Cold as Weiss, een impressionant album dat gemaakt werd op één jaar tijd.
Met de eerste twee singles “Pull Your Pants Up” en “Don’t Worry ‘Bout What I Do” wist Delvon Lamarr Trio ons al te overtuigen. Die twee nummers bedoelden ze humoristisch en vormen dan ook een leuke introductie tot het nieuwe album. Ze konden ons wel niet voorbereiden op het vervolg, want daarna ging het alleen maar bergop – en het niveau lag al best hoog.
Het album valt in te delen in twee delen. Waar de titels in het eerste deel nog luchtigheid en speelsheid aangeven, brengen de drie heren in het tweede deel serieuzere kwesties. Zo zijn de openingsnummers gewoon een inside joke van de band, maar verraden nummers als “Uncertainty” en “Keep on Keepin’ On” een meer filosofische zoektocht in het album. Ook muzikaal merken we hier een verschil, niet per se in de kunde, maar wel in complexiteit en nuance. Het is mede door dat thematische tweeluik dat Cold as Weiss zo een interessant album blijkt te zijn. Dat is best straf, wetende dat het honderd procent instrumentaal is. De feelgoodmuziek, zoals het amusante “Slip ‘n’ Slide”, doet zo de jazz alle eer aan en heeft ook iets te vertellen. De luisteraar staat vrij om hier zijn fantasie toe te laten in zijn interpretatie – geen zorgen – een foute interpretatie bestaat niet in de jazzwereld van DLO3.
Na het niet al te subtiel getitelde “Big TT’s Blues”, wat trouwens een geniale blues-instrumental pur sang is, vloeit het album over naar het tweede deel waar speelsheid virtuositeit wordt, zonder het oprechte jolijt te verliezen. “Get Da Steppin'”, de derde single van het album, is een nummer waar Delvon Lamarr uitpakt met een lange solo op z’n Hammond-orgel. Al bij al wel cool, maar voor de rest zit er weinig variatie in. De opbouw lijkt wat op de eerste track en dat is spijtig, want ze hebben al bewezen dat ze meesters zijn in hun vak. Hier valt het ons ook op dat Dan Weiss nog geen drumsolo gekregen heeft, wat de zaak wel wat spannender had kunnen maken. Met de laatste vier tracks pakken ze ons echter terug helemaal in.
“Uncertainty” is misschien wel het mooiste nummer op heel het album. De titel geeft ons het beeld van een nederig trio dat toch ook even een serieuzere snaar moet aanraken. Het nummer zweeft voort in een zeemzoete gemoedstoestand waarin vooral Jimmy James ons met zijn gitaar doet wegdromen. De formule is duidelijk: drummer Weiss zet telkens strakke ritmes neer die schijnbaar simpel lijken, maar doordacht en spannend zijn. Misschien dat deze koelte en subtiliteit wel Cold as Weiss als albumtitel verklaart. Solo’s worden afgewisseld tussen de twee andere muzikanten en die krijgen telkens volledige vrijheid in wat ze doen. Het hoog geïmproviseerde karakter zorgt voor een spontaan toffe sfeer in ieder nummer. We zien DLO3 bijna lachend op een podium voor ons.
Op afsluiter “This Is Who I Is” weten we het wel zeker: album nummer drie zou wel eens het beste tot nu toe kunnen zijn. Ze geven nog een laatste keer alles in een vijf minuten durend schouwspel van acid-gitaar, furieus orgelspel en weer die strakke drums. Ze zijn alles wat we willen van een orgeltrio: geniale, amusante muzikanten die hun inspiratie uit de soul-jazz van de jaren 60 halen om ons ook vandaag nog te doen dansen en lachen op vintage feelgoodmuziek. Wij zetten Cold as Weiss alvast nog eens op en raden aan om hetzelfde te doen.
Facebook / Instagram / Website
