Antoine Wielemans @ Botanique (Orangerie): Betoverende intimiteit

De pandemie nadert zijn derde jaar. Nog steeds worden concertreeksen en grote evenementen hier en daar uitgesteld. Op het zien van onze favoriete buitenlandse bands lijken we voorlopig nog niet te moeten hopen, maar gelukkig kent ook ons Belgenland genoeg gevestigd en ontluikend talent.

Antoine Wielemans, die we gisteren aan het werk zagen in de Botanique, bevindt zich ergens tussen die twee begrippen in. Als co-frontman van Girls in Hawaii staat hij al decennia op ‘s lands podia, maar vorig jaar besloot hij om zichzelf heruit te vinden. Hiervoor trok hij richting Normandië, waar hij introk in een huis in het pittoreske kustplaatsje Vattetot-sur-mer. In dat huis ontstonden negen Franstalige songs, die eind vorig jaar als Vattetot het levenslicht zagen. De plaat hebben we intussen op menige zondagochtend met een blik uit het raam beluisterd, dus het werd tijd om te ontdekken hoe het nieuwe werk live klinkt.

Eerst was het evenwel de beurt aan Arnaud Héron. Slechts begeleid door zijn gitaar bracht de man enkele charmante luisterliedjes. Zijn vrolijkheid en dankbaarheid spatten van het podium af, waardoor we moeilijk anders konden dan glimlachen doorheen zijn hele set. Zijn materiaal had niet de diversiteit van de hoofdact—acht keer zang begeleid door gitaar, zij het occasioneel afgewisseld met gefluit, kon ons niet echt op het puntje van onze stoel houden—maar we konden het wel waarderen voor wat het was. Soms leek hij bij het aanslaan van een gitaarakkoord een volledige band in zijn hoofd te kunnen horen; misschien wordt het wel tijd om die er volgende keer bij te roepen.

Op de tonen van het thema van Twin Peaks betreedt Antoine Wielemans de schaars verlichte Orangerie, nog steeds geconverteerd in zittende opstelling. Bij Girls in Hawaii wordt de man geflankeerd door nog minstens vier andere leden, maar voor zijn soloproject heeft hij slechts twee mensen aangeworven: toetsenisten David en Léticia, elk aan één uiteinde van het podium. Die laatste zet “Sel” voor hem in, de opener van Vattetot. Stem en piano worden uiteindelijk vervoegd door geprogrammeerde drums, terwijl de sfeer openbreekt. Meteen worden we getransporteerd naar een wonderlijk ander sterrenstelsel.

Op zijn solodebuut staan slechts negen nummers, dus het wordt al snel duidelijk hoe Wielemans heeft besloten om zijn set te vullen: hij brengt de plaat initieel volledig, met uitzondering van “Chien”. Dit soort performance sparen veel groepen op voor de jubileumjaren van hun klassiekers, maar wat ons betreft mogen meer artiesten zich eraan wagen. Het materiaal van Vattetot werkt het best in zijn geheel; de subtiele ondertonen van de muziek komen als deel van een groter halfuur prachtig tot hun recht. Dit blijkt ook wanneer de diepe bassen en melancholische toetsen van “Bruxelles” door de zich in de titelstad gesitueerde Orangerie echoën.

De Waal kan als geen ander zijn songs warmte laten uitstralen, maar soms laat hij de synthbedden en innemende achtergrondzang bewust weg. Het sobere “Poésie” komt dan ook extra hard binnen. David is zelfs even van het podium verdwenen, om pas terug te keren wanneer het nummer naar een bedeesde climax toe gaat werken. Zo wordt alle focus op de teksten van Wielemans gelegd. Zijn voordrachtstijl valt ons op: bij Girls in Hawaii hoorden we hem soms al fluisterzingen, maar hier lijkt hij bijna een monoloog te brengen. De invloed die de groten van de Franse chanson op zijn werk hebben gehad, wordt zo maar al te duidelijk.

Na “Fin d’été” wordt de tracklist van Vattetot nog even onderbroken voor ‘une petite reprise’, zoals hij het zelf zegt. Wielemans heeft het over hoe deze tour tot stand kwam: hoe vul je een optreden van een uur met slechts negen afgewerkte nummers? Het nummer “La rua Madureira”, van de Italiaans-Franse Nino Ferrer, ontdekte hij afgelopen zomer terwijl hij petanque speelde. Hij noemt het ‘een triest liefdesliedje, maar nog steeds een liefdesliedje’ en draagt het op aan zijn vriendin, die in de zaal zit. De synths en geprogrammeerde beats krijgen gezelschap van een aanstekelijk bossanovaritme, met als kers op de taart een jazzy solo van David, die ook een bekwaam trompettist blijkt te zijn. We tekenen op: ‘Neem dit op!’

We keken evenwel het meest uit naar het laatste nummer van de set: “Blanche”. Op de afsluiter laat Vattetot de terughoudendheid even vallen, met hypnotiserende beats en een grootse climax tot gevolg. We waren razend benieuwd naar of dit live even goed zou werken als op plaat. Wat bleek: het werkt nóg beter. Wielemans haalt een enkele noot op zijn gitaar door een looppedaal, waarna golvende synths hem langzaam vervoegen. Na enkele strofes breekt het geheel los in een dansbare odyssee. We denken dat het einde intussen wel bereikt moet zijn, maar dan moeten er nog meerdere lagen instrumentatie bij komen. Het resultaat hult ons in pure euforie, en aan de drang weerstaan om uit onze stoel te springen en te dansen wordt plots enorm moeilijk.

Een bisronde na deze perfecte afsluiter leek ons niet strikt noodzakelijk. Brussel wou echter meer, en daar zijn we achteraf gezien blij om. Het drietal bracht nog een cover van “La pluie qui tombe” van wijlen Daniel Darc, vooral bekend als de zanger van de Franse newwavegroep Taxi Girl. Het nummer past perfect in het repertoire van Wielemans, en dat lijkt ons geen toeval: de man is trots op zijn inspiraties en brengt dan ook maar al te graag een hommage. Als laatste was het nog tijd voor “Chien”, dat eerder in de set werd overgeslagen. Met een uitgebreid dankwoord verlieten Antoine en de zijnen vervolgens finaal het podium.

In de Orangerie bracht Antoine Wielemans een intieme set die zijn al even intieme debuutplaat eer aandeed. In een kleinere zaal was de muziek mogelijk iets meer tot zijn recht gekomen, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. We zijn alvast even verliefd geraakt op dit project als we eerder al op Girls in Hawaii waren, en we hopen nog veel meer te mogen zien van deze nieuw ontdekte chansonnier.

Setlist Arnaud Héron:

J’attends le soleil
Délimiter la maison
L’été indien
Chez Mirka
Blason
Les chercheurs de la dernière pluie
L’album bleu
Les Calanques

Setlist Antoine Wielemans:

Sel
Bruxelles
Poésie
De l’or
Samedikea
Ici
Fin d’été
La rua Madureira (cover van Nino Ferrer)
Blanche

La pluie qui tombe (cover van Daniel Darc)
Chien