Met bands als Tinariwen in Mali en Mdou Moctar in Niger die sterke albums uitbrachten, is het desert blues-genre de voorbije jaren goed en wel van de grond gekomen. Die grondleggers zijn nu wel al even bezig, maar het nog steeds niet heel drukbevolkte genre zit in een stroomversnelling, dat bewees onder andere Mdou Moctar met hun geweldige Afrique Victime vorige jaar. Ook Algerijnse Touareg-band Imarhan (‘De mensen van wie we houden’ in de Tamasheq-taal) is al tijdje deel van die opkomst uit de Saharawoestijn.
Na debuutplaat Imarhan in 2016 en Temet in 2018, besliste de band een eigen studio te bouwen in hun thuisstad Tamanrasset, in het uiterste zuiden van Algerije, diep in de woestijn. De eerste van zijn soort in de stad van om en bij de 100.000 inwoners, die uiteindelijk de titel ‘Aboogi’ kreeg, vernoemd naar de semipermanente gebouwen die het nomadisch Touareg-volk bouwt in de woestijn. Zo begonnen ze aan hun eerste album dat ze konden opnemen in hun thuisland, deze Aboogi.
Aboogi is dan ook een album dat groeide uit zijn gemeenschap. Zanger voor Tinariwen, een groep die zijn roots ook in Tamanrasset kan vinden trouwens, Abdallah Ag Alhousseyni, vergezelt Imarhan hier op verschillende nummers. Alsook Soedanese zangeres Sulafa Elyas die in meer klassiek Arabisch zingt. Op “Assossam”, een van de sterkste nummers hier, zingt de groep in koor over postkoloniaal Algerije en het genegeerde zuiden van het land. Onder begeleiding van rijkelijk akoestisch gitaarwerk vertelt frontman Sadam over de Tamanrasset-gemeenschap, dat economisch en financieel maar weinig aandacht verkrijgt van de politiek die bijna drieduizend kilometer meer naar het noorden zit.
Om even terug te gaan naar de tracklist: opener “Achinkad” is meteen een sterk muzikaal statement. Het voelt alsof je meteen merkt dat de groep in zijn eigen studio kon werken, want de productiekwaliteit is zeker gestegen. Het nummer is sfeervol, klinkt ruim en neemt veel plaats in met zijn delicate riff en typische gracieuze achtergrondzang. Pas nadat de sfeer een tijd lang is gevestigd, komen de gekende opzwepende en hypnotiserende ritmes opzetten, een uiterst effectieve bait-and-switch.
Het album barst slechts enkele keren op die manier open en neemt vaker wel dan niet de meer simpele weg voor het uitbundige. Zonder de sfeer ooit te verliezen wijkt Aboogi af naar nummers als “Temet”, een rustige en effectieve ballade met een sound zo wijd en uitgestrekt als de woestijn zelf en een galmende en zoekende gitaar die de overhand durft te nemen. Het is bij nummers als deze dat de prachtige Tamasheq-taal centraal staat en zowel vreemd als bekend in de oren klinkt.
Hetzelfde geldt voor “Tindjatan” en “Asof”, waar zanger Sadam met zodanige muzikaliteit in zijn stem de eerder simpele instrumentatie overklast. De soberheid verbergt een diep verhaal over een oorlog die de Touareg verloren, nog voor de tijd van de Franse kolonisatie. Een ver-van-ons-bedshow voor het Westen natuurlijk, maar Imarhan zoekt en vindt in deze specifieke identiteit universele waarden; gerechtigheid, verbintenis en het behouden van je overtuigingen in een wereld vol van onverschilligheid.
Desert blues kan soms misschien wat minimalistisch en eenzijdig klinken, maar ook op de meest stille en sombere momenten van Aboogi klinkt het kunnen van de muzikanten wonderbaarlijk. Gevoel voor ritme, ook tijdens teruggetrokken momenten, oprechtheid en inspelen op emoties in een taal die het overgrote deel van de wereld niet begrijpt, het kan afstand creëren tussen jou en je luisteraars, of ze net dichter bij elkaar brengen: de groep bevestigt hier gewoon wat dit soort muziek zo innemend maakt. Easy on the ears, met een stoffige en zanderige uitstraling die authenticiteit uitkraait. Imarhan benadrukt met Aboogi dat het genre waar het aan helpt meebouwen zijn tijd in de schijnwerpers verdient.
Imarhan klinkt hier tegelijkertijd vurig deel te zijn van zijn eigen tijd en eigen gemeenschap, maar zoekt universele waarheden en collectieve gevoelens op in zijn muziek. Op Aboogi is de overlap met de buitenwereld groter dan misschien eerst lijkt, al is het maar door artiesten als Gruff Rhys (van Super Fuzzy Animals) die in het Welsh verschijnt, al blijven Imarhans voeten nog steeds stevig in het zand van zuidelijk Algerije geplant.
Op 18 maart zou Imarhan zijn nieuw album komen voorstellen in De Centrale in Gent, en voorlopig gaat dat door.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
