AlbumsRecensies

Tinariwen – “Elwan” (★ ★ ★½) : Een prachtig huwelijk tussen woestijnrock en Amerikaanse blues.

Onze favoriete Toeareg-nomaden zijn terug uit de woestijn en brachten een gloednieuw album, ‘Elwan’, met zich mee. Maak je klaar voor een trip naar het land van duizend en één nacht. Zelden voelden we ons zo ver van huis in onze eigen zetel, dan wanneer de noten van deze muzikanten onze oren binnensijpelden.

Letterlijk vertaald betekent Elwan: ‘The Elephants.’ Het album gaat over hun origine en de vernietiging ervan. Al snel wordt duidelijk dat de plaat een bitterder boodschap draagt dan hun voorgaande. In deze tijden van oorlog en conflicten, bleven namelijk ook de mannen van Tinariwen niet gespaard. Hun woonplaats ligt op de grens van Mali en Algerije. Middenin een hedendaagse conflictzone. Het album draagt de sfeer van een verloren land, van een wereld in een tweespalt, waarbij zowel gevoelens van nostalgie, als van een tragisch verlies, het vluchten, alsook de droom op een betere toekomst bezongen worden. Recent geëscaleerde conflicten maakten het opnemen van hun album in eigen land bijgevolg onmogelijk. Een deel van Elwan namen ze opnieuw op in de woestijn van Joshua Tree National Park in California (waar ook hun vorige plaat Memmaar werd opgenomen), waarna ze ook naar M’Hamid El Ghizlane trokken voor het echte woestijngevoel, een oase in Zuid-Marokko.

Net zoals bij hun voorgaande albums ademt ook dit album opnieuw de typische woestijnrock uit. We wanen ons gedurende een uur ergens in het zand, starende naar een prachtige blauwe sterrenhemel. Al voelen we ons met dit album niet helemaal verwijderd van de westerse wereld, want Elwan draagt heel wat Amerikaanse blues invloeden. Mogelijkse beïnvloeding van hun tijd in California? Of zouden de gastartiesten er iets mee te maken hebben? Net als op enkele van hun vorige albums, wisten ze ook voor deze plaat enkele schitterende namen te strikken. Kurt Vile (War on Drugs), Matt Sweeney (Johnny Cash, Bonnie Prince Billy en Cat Power), Alan Johannes (Multi-instrumentalist, producer en sound engineer Queens of the Stone Age) en Mark Lanegan (Queens of the Stone Age), allemaal gaven ze hun touch aan het album.

Het album gaat van start met een openingsnummer, “Tiwayyen” dat meteen ijzersterk de toon zet voor de rest van de plaat. We wanen ons tegelijkertijd in het Afrikaanse zand en de Amerikaanse prairie, vermengd met intermezzo’s van wat ons nog het best aan indianengeroep doen denken. Breng daarbij de percussie van handgeklap en je krijgt meteen zin om te gaan bewegen. Die vrolijkheid en euforie in de eerste nummers, slaat bij “Ténéré Taqqal” om in melancholie. Een nummer waarbij de olifant uit de albumtitel metaforisch zijn intrede maakt. Ze bezingen er de militairen en ngo’s die alles kapot maakten en vertrappelden. Van oude traditie tot respect en vriendelijkheid.

Voor wie op zoek is naar het echte Afrikagevoel, is “Assawt” dé single. Een amalgaam van opzwepende djembés en een zuiders getint gitaarspel zorgt er voor dat je woonkamer meteen 20 graden warmer wordt. Voor wie het liever iets dichter bij huis houdt, is de bluesvibe in “Nannuflay” perfect. Het merendeel van de cd wordt in Tamashek (de taal van de Toeareg) gezongen. Het gaat je dan ook bijna onopgemerkt voorbij, wanneer er in deze single plots verstaanbaar Engels opduikt. Mark Langegan maakt er zijn intrede als gastzanger met zijn rauwe, hese stem en ook Kurt Vile gaf zijn touch aan “Nannuflay”. Toeareg muziek hand in hand met Amerikaanse blues, een combo waarvan wij eindeloos kunnen van genieten. Toch gaat hun eigenheid niet verloren. Het typische Berberse gitaarspel van hoog niveau en de hypnotiserende – vaak meerstemmige – vocals blijven een ijzersterke constante doorheen heel de plaat.

Als we onze persoonlijke favoriet moeten uitroepen dan is het “Fog Edaghan” en dan al helemaal de intro met fluit. Veel rauwer, puurder en schoner kan het volgens ons niet. Authenticiteit en simpliciteit primeren in deze. Een fluit, wat gitaargetokkel en zelfs de wind is aanwezig. Waarna gitaren met prachtige riffs deze vervangen en ook het meerstemmige gezang zijn intrede maakt. Afsluiten in schoonheid, zo noemen wij dat.

Net zoals op hun voorgaande platen, slaagt Tinariwen er ook hier weer in je mee te nemen op een reis door hun land van duizend en een nacht. Elwan voelt niet aan als 13 verschillende nummers, maar is eerder een totaalbeleving. Eén waarvan wij keer op keer willen genieten en door betoverd willen worden. Het maakt je nieuwsgierig naar de prachtige cultuur waaruit deze muziek voortstroomt en tegelijk maakt het je melancholisch over het hedendaagse verlies. Toch brengt Tinariwen die wereld van de duizenden zandkorrels iets dichterbij. Je hoeft geen peperdure vliegtuigtickets te kopen, Tinariwen brengt met Elwan een beetje van hun cultuur gewoon binnen in je woonkamer.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Rock On! Queens of the Stone Age en The Offspring naar Pukkelpop 2024!

Of er nog plaats is voor wat gitaren op Pukkelpop? Reken maar van wel! Nadat in eerste instantie vooral de popfans werden…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Hideous - "Hideous"

Bij de fans van onder meer Royal Blood en Queens of the Stone Age zal de muziek van Belgische supergroep Hideous ook…
2023FeaturesInstagram

De beste concertfoto’s van 2023 volgens onze fotografen

Zoals we eerder al aangaven bij de mooiste albumhoezen van 2023: het visuele is bij muziek minstens even belangrijk als de klank….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.