Heeft Neil Young nog enige introductie nodig? Tijdens een carrière van bijna zestig jaar heeft de Canadese bard talloze tijdloze albums en nummers op de wereld losgelaten. Gaande van de beroemde flageolettonen bij Buffalo Springfield tot de emotionele tristesse bij Crosby, Stills, Nash & Young zorgde de geheimzinnige reus doorheen zijn carrière voor enkele legendarische samenwerkingen. Ook het solomateriaal dat hij de afgelopen decennia uitbracht staat natuurlijk als een huis en de platen die alle zichzelf respecterende muziekliefhebbers in hun kast moeten hebben zijn niet op een hand te tellen.
Met albums als Everybody Knows This Is Nowhere, Zuma en Rust Never Sleeps wordt de muziek die Neil Young met de garageband Crazy Horse uitbracht dikwijls genoemd tussen de hoogtepunten uit zijn carrière, maar het zijn ook de stevig rockende optredens met die band die de geschiedenisboeken ingingen. Colorado, het laatste album met Crazy Horse, werd twee jaar geleden zeer goed onthaald. Tot veel plezier van de fans ligt met Barn alweer een nieuw album met Youngs favoriete strijdros in de platenbakken.
Zonderlingen die op het nieuwe album grote verrassingen zouden verwachten, zijn er aan voor de moeite: nergens drumcomputers, synths of zelfs maar elektronische effecten. Neil Young brengt al jaar en dag muziek uit volgens zijn normen en voorwaarden. Hij is doorheen z’n carrière altijd trouw gebleven aan zijn principes: ongepolijste, pure en eerlijke country- en folkrock brengen. Geen wonder ook dat hij in de eerste helft van de jaren negentig op handen werd gedragen als inspirator van de grunge.
De hoes van Barn verklapt al helemaal hoe het nieuwe album klinkt; een mooie foto van de muzikanten die poseren voor een oude schuur, met op de achtergrond een pastelkleurige avondlucht die door Terrence Malick zou geschoten kunnen zijn. Het is een beeld dat de muziek van Young probleemloos oproept en als je een bingo zou uitvoeren met kernwoorden die bij diens muziek passen, zullen ‘schuur’, ‘aarde’ en ‘natuur’ zeker en vast langskomen.
De single “Song of the Seasons” zet als eerste nummer helemaal de toon. Het opent Barn met een zachte akoestische gitaar, accordeon en mondharmonica die een warm dekentje openleggen waarop Young zich gemoedelijk nestelt. Met veel verwijzingen naar de natuur is het een therapeutisch nummer, waarin de luisteraar gerustgesteld lijkt te worden dat na donkere tijden ook weer schoonheid aanbreekt. Net zoals de seizoenen elkaar constant afwisselen. Met de melodie van de mondharmonica knipoogt Young heel even naar zijn grootste hit “Heart of Gold”, waardoor hij lijkt mee te geven dat Barn nog eens een radiovriendelijk album mag worden. Met de rustige harmonieën van de albumopener zijn de verwachtingen dus meteen hooggespannen.
Het stevig rockende “Heading West” is nadien een hele stijlbreuk. Met scheurende gitaren en de versterkers op volle kracht wordt het volbloedrockpaard genaamd Crazy Horse helemaal van stal gehaald. Ook “Human Race” zit met een overstuurse riff, een geëngageerde tekst en aanstekelijke achtergrondzang op dezelfde koers. Al bij al zijn het middelmatige nummers die niet meteen het niveau van de echte klassiekers halen, maar je weet dat ze live potten zullen breken en episch zullen worden uitgesponnen. “Canerican” rekenen we tot dezelfde categorie, al is het niet meteen gezegend met een sterke tekst. Bovendien wordt het wat ongeïnspireerd afgebroken met een fade-out, net op het moment dat een sterke gitaarsolo lijkt te starten. Een orgelpunt dat Young misschien wil bewaren als verrassing voor tijdens zijn optredens.
Toch zijn het enkele rustige nummers die we tot de hoogtepunten van de plaat rekenen. “They Might Be Lost” is in al zijn bescheidenheid een groots akoestisch nummer, eentje waarmee Young in de jaren zeventig een album sfeervol zou afgesloten hebben. “Tumblin’ Thru the Years” is eveneens mooie countryfolk met een speelse piano en een zachte melodie. De single “Welcome Back” is dan weer zo’n trage rockimprovisatie die had kunnen gemaakt zijn ten tijde van de sombere klassieker On The Beach; een traag smeulend vlammetje dat af en toe opflakkert tot een stevig vuur. Bij zo’n vuurtjes is het aangenaam vertoeven met ome Young.
Niet alles wat Neil Young doorheen zijn lange carrière heeft opgenomen is goud waard; zo zijn een groot deel van de albums uit de jaren tachtig op z’n zachtst gezegd wisselvallig te noemen. Ook de samenwerking met Promise of the Real heeft ons op plaat niet altijd weten te overtuigen wegens té slordig. Op Barn mag Young er af en toe ook eens stevig naast zingen. “Shape of You” verdient op dat vlak de gouden medaille, met een zang die meandert tussen een verveeld, trillend parlando en tenenkrullende falsetzang. Het onnozele “Don’t Forget Love” verdient eveneens een podiumplaats en is samen met “Shape of You” een knap staaltje van Youngs doorgedreven koppigheid. Het is duidelijk dat hij zich in de studio niet op de vingers laat tikken en dat hij ook van de platenmaatschappijen nog steeds vrij spel krijgt.
Al bij al brengt Neil Young op Barn samen met Crazy Horse een album in de traditie van zijn vele klassiekers; rustige country- en folkrock wordt afgewisseld met zompige garagerock en enkele valse noten. Young voegt niets nieuws toe aan zijn immense discografie, maar dat is ook helemaal geen verrassing. Na al die jaren blijft de legende nog koppig zijn eigen ding doen en daar is waarschijnlijk niemand op deze aardkloot ontevreden mee.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
Graag bericht bij nieuwe publicaties.