AlbumsFeatured albumsRecensies

Nick Murphy & The Program – Take In the Roses (★★★): De grijze zone

Een vijftal jaar geleden maakte een nobele onbekende Australiër furore onder het alias Chet Faker. Onder meer de ep Thinking in Textures en album Built on Glass deden zijn populariteit in een mum van tijd ontploffen, waardoor de middelgrote podia geen geheimen meer kenden voor de man. De naambekendheid bleef maar groeien, tot bezieler van het project Nick Murphy er genoeg van had. Hij trad uit de schaduw van zijn alter ego en zette zijn veroveringstocht verder onder zijn geboortenaam. Muzikaal vertaalde zich dat in een wissel van de wacht tussen pop en jazz, getuige Run Fast Sleep Naked en het door antidepressivapiano omvattende Music for Silence

Murphy begon bijgevolg de muziek onder zijn eigen naam steeds meer te zien als een ‘nieuw’ zijproject, dus werd Chet Faker dit jaar terug tot leven geroepen. Hotel Surrender werd een soort terugkeer naar de basis, waardoor we ervan uit gingen dat de Australiër zich weer een paar jaar zou focussen op zijn hoofdproject. Niets blijkt echter minder waar, want vandaag worden we verrast door – volgt u nog? – de comeback van Nick Murphy. Zonder al te veel poespas kondigde de man Take In the Roses aan, een album dat hij maakte samen met zijn nieuwe band The Program. Dat klinkt op zich niet zo speciaal, maar als je weet dat onder andere Nick Kinsey (van o.a. Waxahatchee en Kevin Morby) en Jake Falby (van o.a. Chet Faker en Julie Byrne) deel uitmaken van het viertal, ligt de lat plots op zekere hoogte. Ook het feit dat Dave Harrington (van Darkside) achter de knoppen zat, doet ons enthousiasme hoog oplaaien.

Toch moeten we eerlijk bekennen dat Nick Muprhy en zijn band onze hoge verwachtingen niet helemaal kunnen inlossen. Take In the Roses is weliswaar helemaal geen slechte plaat, maar we missen voortdurend de vonk die de boel definitief in lichterlaaie zet. Als geheel mag het album er trouwens wel zeker zijn, dus verwacht geen grootse hits of meezingers, maar een langspeler die perfect je luie zondagnamiddag kan kleuren. Die sfeer wordt meteen duidelijk als de titeltrack zijn eerste noten op je afvuurt. De man wordt enkel begeleid door een piano, waarna het geheel nogal jazzy en ietwat psychedelisch open bloeit met zware bassen en gekke elektronica zoals je van een Chet Faker zou verwachten. Het ziet er met andere woorden naar uit dat Murphy van beide walletjes probeert te eten en zowel fans van het eerste uur als nieuwe zieltjes probeert te overtuigen.

Dat zorgt er bijgevolg voor dat we permanent een beetje tussen twee werelden blijven zweven. De ene keer wegen de Nick Murphy-elementen wat zwaarder door, zoals bij “Green Eyes” bijvoorbeeld het geval is: een zwoelere jazztrack vol zware bassen, licht aanvullende elektronica en Nicks hoge stem. Op zich allemaal heel fijn, maar het geheel kabbelt gewoon een beetje voort, waardoor ‘sfeer’ het enige juiste trefwoord is. De andere keer steekt Chet Faker dan weer zijn neus aan het venster, zoals bijvoorbeeld op “Born in a River”. De grooves komen meteen grootser binnen, waardoor dit wel eens het bescheiden hitje van Take In the Roses zou kunnen worden.

In die grijze zone probeert Murphy wel wat nieuwe dingetjes uit, zoals het diepere en mysterieuze “All the Things” waarmee hij onder je huid probeert te kruipen of “Feels Like Coming Home” waarin hij zijn innerlijke Ben Howard naar boven haalt en als het ware in je living een akoestisch gitaarliedje brengt. Allebei leuke nummers, maar buiten de albumcontext zouden ze het naar alle waarschijnlijkheid nooit gehaald hebben. Doe daar nog eens bij dat de man er met “Things” en “Morning Meditation” twee instrumentale intermezzo’s aan toevoegt, die eigenlijk net een tikkeltje te lang duren. We snappen de bedoeling van Take In the Roses zeker en vast, maar de uitvoering is er net iets minder.

Met “Get It Wrong” staat er tegen het einde van de plaat wel nog een rasecht Chet Faker-nummer verstopt, maar ondanks dat het een zeer degelijke track is, valt dat jammer genoeg net een beetje buiten het geheel. Met Take In the Roses heeft Nick Murphy & The Program ons over het algemeen zeker weten te verrassen, maar als we terugkijken, zitten we eigenlijk nog altijd een beetje op onze honger. Een album hoeft natuurlijk geen verzameling van hits te zijn, maar met deze plaat kabbelt alles gewoon een beetje te veel voort. Als geheel dus een fijne langspeler voor op een regenachtige dag, maar we zouden liegen als we van onze sokken werden geblazen.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

2091 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Chet Faker – “Something Like This"

Van Chet Faker weten we nooit echt goed wat we exact kunnen verwachten. De Australische muzikant brengt soms muziek onder zijn eigen…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Adi Oasis - "Get it Got it"

Adi Oasis, voorheen wel beter bekend als Adeline, combineert in haar muziek soul, r&b, jazz en funk om haar gevoelens te uiten….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Chet Faker – “It Could Be Nice”

De laatste jaren waren we getuige van de wispelturigheid van Nicholas James Murphy. De Australiër pingpongt als muzikant regelmatig tussen zijn pseudoniem…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.